Op 15 november 2002 meldden wij ons stipt op tijd aan de balie van het Congresgebouw in Den Haag. Weken lang al lazen we de waarschuwing dat de stokoude Charles Aznavour nu toch echt voor de allerlaatste keer Nederland ging aan doen: Het Slotakkoord van Aznavour! En wie wilde dat missen? Wij in elk geval niet. Dit historische moment moest en zouden we meemaken, en wel terplekke.
Goed, kwalitatief zou hij er live wel niet op vooruit zijn gegaan, maar daar ging het ook niet om. En trouwens, de impliciete afspraak onder het publiek was dat we hem wel zouden helpen, zodanig en masse en hard meezingen dat eventuele uitglijers niet eens zouden opvallen. Optillen die oude knar, dat was de missie van de zaal. En, heel misschien ook, wie weet, bleef onze broze held er ergens halverwege het concert wel in. Hét droomafscheid: tijdens een vocale uithaal bij La Bohème plots naar adem happen, met draaiende ogen gaan wankelen, en tenslotte met een plofje tegen de grond gaan, om nooit meer op te staan. In Nederland. En dan waren wij erbij. Maar zo ging het niet. Welnee, de 78-jarige hield zich kranig, al struikelde hij – zo in de late herfst van z’n leven – wel over de galoplyrics bij Emmenez-moi . Maar wie niet; het uitspreken van die snelle woordendiarree in de coupletten van dat nummer was sowieso al nooit te doen, niet voor Fransen, laat staan voor Nederlanders. We waren, kortom, mild voor de maestro.
Dat milde ben ik elf jaar later kwijt. Volledig. We voelen ons genaaid. Belazerd. Besodemieterd. In 2013 treedt meneer dus doodleuk weer in Nederland op. Opnieuw onder de noemer Afscheidstournee. Bijna 90!, lazen we overal. Alsof wij niet kunnen rekenen. No way dat we gaan.
Net goed dat er van alles mis ging, gisteren in die Heineken Music Hall. Dat loon krijg je kennelijk met gewetenloos zakkenvullen. Geluidstechneuten die maar wat liepen aan te pielen, Aznavour’s oortje dat dienst weigerde, de Wim Kanneske teksthulp die op zwart ging, we lezen het in de krant allemaal met graagte. En alle bezoekers zijn nog in de waan dat ze – voor een ongenadige honderdzoveel euro – iets unieks hebben meegemaakt. Wij weten intussen beter.
Voor 2031 staat Charles al geprogrammeerd in de Gelredome. Maar eerst doet hij in 2024 nog effe een Nu-Echt-Definitief Afscheidsconcert in de Ziggodome, vanwege honderd jaar oud. De kaartverkoop voor de Gelredome start daags daarna.
