Ik zwem veel, kom dus vaak in het zwembad en ben ook nog saunameester. In die omgeving zie ik de laatste jaren een beangstigende toename van te dikke kinderen. Let wel, vaak in gezelschap van hun ouders, die zelf ook kampen met overgewicht. Want hoe was die uitdrukking ook alweer: zien eten doet eten?
Nieuw onderzoek heeft aangetoond dat kinderen die minder tijd achter een beeldscherm zitten en minder tv kijken, meer slapen, slanker zijn, beter presteren op school en zich beter gedragen. Het gaat om 1.300 schoolkinderen uit de Amerikaanse staten Iowa en Minnesota, de cijfers werden verzameld in het kader van een obesitas preventieprogramma.
Het wemelt van dergelijke onderzoeken, want even surfen op internet en weer een andere variant dient zich aan. Hier gaat het om een onderzoek onder Amerikaanse kinderen tussen nul en twaalf jaar die de godsganse dag voor de buis zitten. Kinderen die naar programma’s kijken met veel reclames blijken “significant” dikker te zijn dan kinderen die naar de schooltelevisie of dvd’s kijken.
Dat is de uitkomst van het onderzoek van de wetenschappers die het kijkgedrag van maar liefst 3563 kids hebben onderzocht. Aan de ouders vroegen ze om een overzicht te maken van hoe lang hun kind keek en naar welke programma’s.
Even terug naar de oude doos, mijn eigen verleden voor de buis. Onvergelijkbaar natuurlijk met 1 zender voor het ganse volk, want pas later werd het pakket uitgebreid. Maar toch, ondanks het schaarse aanbod en het unieke, nieuwe venster op de wereld, werd het tv-kijken in mijn kringen gedoseerd, want er werd evenveel tijd gespendeerd aan sporten en huiswerk maken. TV was verstrooiing en verpozing, maar geen hoofdmenu van de dag.
Die ouderwetse aanpak van mijn eigen ouders heb ik later simpelweg losgelaten op mijn eigen dochters. Als tv-maker betrok ik ze wel eens bij mijn vak of nam ik ze mee naar de studio voor een opname. Achteraf wellicht een probaat middel tegen tv-verslaving, juist omdat ze het op een presenteerblaadje kregen en zoals u weet is de lol er dan al gauw af voor kinderen.
Volgens de Amerikaanse onderzoekers gaan de kinderen die zijn blootgesteld aan commercials voor ongezond eten automatisch zelf ook ongezond eten. “Het gaat vooral om het soort voedsel dat ze het minst zouden moeten eten” aldus een van de onderzoekers, “zoals zoete cornflakes, snacks, fastfood en frisdrank”. Een Amerikaans kind krijgt tijdens de tekenfims op de zaterdagochtend gemiddeld om de vijf minuten een spotje voor eten te zien. Volgens het rapport consumeren de kinderen 4000 commercials voor eten per jaar.
Wat er bij mij niet ingaat is dat er geen woord gerept wordt over de ouders, die niet alleen als voorbeeld dienen maar ook nog eens verantwoordelijk zijn voor de inkopen in de supermarkt. Kinderen van nul tot twaalf hebben geen eigen budget om in eigen levensonderhoud te voorzien dunkt me, dus wat er in het mondje gaat wordt voornamelijk door papa en mama aangereikt. De oplossing van het probleem is volgens de onderzoekers een DVD-tje of kijken naar een uitzending van school-tv. Ook logisch, want in de klas mag je niet snoepen en een beetje betrokken leerkracht let ook op het voedingspatroon van een leerling, juist omdat al die kinderen zo uitdijen.
Misschien is het old school, maar ik geloof meer in het doseren van alles wat voor een kind verderfelijk is of schadelijk kan zijn voor zijn of haar latere ontwikkeling. Dus inderdaad dan toch maar de computer en de tv wat meer uit, je iets meer verdiepen in je bloedeigen kind waar het zich zoal mee bezig houdt en dus niet altijd kiezen voor de makkelijkste weg. Waar je ook komt, zelfs bij goede vrienden, de tv is verworden tot digitaal behang, dat continu aanstaat, ook als er niet naar gekeken wordt. Dus ook tijdens het eten, wat nog steeds het heilige moment van rust zou moeten zijn, waarop je in ieder geval één keer per dag je belevenissen met elkaar deelt.
Als ik mijn baantjes trek stort het te dikke gezin zich al op de patat in de kantine van het zwembad. Vader en moeder nemen zelf het voortouw, want zij zijn al veel eerder beïnvloed én door de tv én de reclamemakers. Ver vóór hun eigen kroost aan het medium heeft geroken.
Beeld: Shutterstock
