Blendle, de iTunes voor journalistiek, zal naar verwachting deze maand definitief uitkomen. Inmiddels hebben al ruim achttienduizend nieuwsgierigen, waaronder ik, een kijkje mogen nemen in de bèta-versie, en dat valt allerminst tegen. Een rondje langs de digitale kiosk.
Blendle is een initiatief van ondernemersnerds Alexander Klöpping (ja mam, die leuke computerjongen van DWDD) en Marten Blankensteijn. In plaats van een complete krant of tijdschrift aan te schaffen, koop je via Blendle alleen losse artikelen. Op die manier stel je je eigen krant samen: een achtergrondverhaal van de Volkskrant, een column uit de Telegraaf en een interview uit Elsevier. Zo ontdek je journalistieke topstukken die je anders niet zou tegenkomen. Een absoluut pluspunt daarbij is de mogelijkheid om je aankoopbedrag terug te krijgen als het artikel tegenviel, in ruil voor een korte feedback. Supersympathiek!
Naast Blendle zijn er nog diverse internetinitiatieven die ervoor willen zorgen dat er weer betaald gaat worden voor journalistiek. Zo is er MyJour.nl, met hetzelfde iTunessysteem, en eLinea.nl, dat meer een Spotifymodel aanhangt. Onder het credo “All you can read” kun je bij eLinea voor een tientje per maand onbeperkt artikelen lezen. Wat Blendle echter van de anderen onderscheidt, is de hoge diversiteit aan titels die participeren in het project. Alle grote nationale kranten, opinietijdschriften en in de toekomst ook glossy’s, regiokranten en internationale titels doen mee.
Na een rondje langs deze digitale kiosken, valt ook op dat er een sterke variatie aan prijzen bestaat. Zo vraagt Blendle voor een NRC-artikel over de onafhankelijkheid van Catalonië slechts 10 cent, terwijl MyJour er al 12 cent voor eist en eLinea (die ook losse artikelen verkoopt) 25 cent van je wil hebben.
Tussen bladen zelf bestaat er ook een hoge diversiteit. Zo is het NRC vrij voordelig met vaak maar tien cent per artikel, terwijl De Groene Amsterdammer zichzelf hoog inzet met veel 89-centers in haar collectie. Een zelfgemaakte krant lezen bestaat dus voor een groot deel uit koopjesjagen. Bovendien publiceren veel bladen ook artikelen gratis op hun website, die op Blendle alweer enkele centjes kosten. Heel dom van de bladen, maar fijn voor jou, de consument.
Echter, de prijskaartjes die je continu bij elk artikel krijgt voorgeschoteld, zorgen ervoor dat je je niet rustig voelt bij het lezen. Hmm, dit stuk is 40 cent; nou, laat die analyse van de Krimcrisis maar zitten dan. Dat gevoel komt bij mij, als armlastige student, regelmatig naar boven. Een “All you can read”-model is dan rustgevender. In dat geval is het juist een wedstrijd om zoveel mogelijk te lezen voor dat ene tientje.
Wat ook opvallend is, is het compleet ontbreken van advertenties in Blendle, terwijl ik er totaal geen probleem mee heb om af en toe eens over een “Bedankt Harry!”-Sunwebreclame heen te kijken. Zeker als door het toevoegen van reclame de prijzen dalen. Daarnaast valt er voor Blendle ook meer geld te verdienen, door rijke tata’s die geen reclame willen een premiummodel zónder reclame te verkopen.
Daarnaast is het de vraag of uitgevers daadwerkelijk erop vooruitgaan met dit nieuwe verdienmodel. Vóór het Blendle-tijdperk had ik een abonnement op Vrij Nederland, nu lees ik alleen de stukken uit dat blad die ik zelf selecteer en daarmee ben ik veel goedkoper uit. Nog even, en de krant en de tv-gids gaan ook de deur uit.
Via Blendle (hoe ironisch) las ik het Volkskrantartikel “En nu een kop met seks erin”, waarin Haro Kraak zich kritisch uitlaat over Blendle en de daarbij horende omslag in de journalistiek. Doordat uitgevers nu een beeld krijgen van welke artikelen wél en niet scoren, vreest hij voor kijkcijferjournalistiek: alleen provocerende stukken zullen het goed doen en moeilijke stukken zullen onderaan het scorebord bungelen.
Die angst lijkt terecht, want de enorme stroom data die door Blendle opgedaan wordt, zal zeker gebruikt worden voor de krantsamenstelling. De vraag is in hoeverre dat een probleem is. Als men graag een artikel over schaamhaarkunst leest (omdat het freakin’ bizar is), wie kan hen dan tegenhouden?
Daarnaast zal het echt niet zo revolutionair verlopen dat kranten enkel platte, ordinaire stukken produceren en achtergrondverhalen uit het buitenland wegcijferen. Die blijven interessant en gelezen worden (door het publiek dat dat wil), maar worden tussendoor afgewisseld door eens een wat platter verhaal. De enige angst die ik heb, is dat de data-analisten van Blendle nu weten hoe langzaam ik een artikel lees. Dat voelt wel heel NSA’erig.
Blendle is een prachtige toevoeging aan onze digitale maatschappij, waarin wij zelf bepalen wat we lezen, zonder dat een hoofdredacteurtje bepaalt welke stukken in mijn krant verschijnen. Het is een titel die in het rijtje van Spotify en Netflix mag worden bijgezet, en die hopelijk asap wordt bijgevuld met andere streamingmodellen voor bijvoorbeeld games, boeken, onderwijs of – nog revolutionairder – al deze kunstvormen gebonden.
Dit artikel las je GRATIS op ThePostOnline, want ja, gratis bestaat ook nog steeds.
