We naderen de onverzettelijke vliegden. Als een stoïcijnse poortwachter bewaakt hij het kruispunt van paden dat hem door de wind is aangereikt. Door gebrek aan concurrentie draagt hij een brede kroon. Ook bladerloos ziet de boom er imposant uit. Zijn slagschaduw wijst in onze richting – alsof hij juist óns wil attenderen op zijn statie. Enigszins geïntimideerd lopen we naar de zanderige splitsing.
Aan de voet van de vliegden zit een eekhoorntje. We houden halt en kijken naar het schichtige diertje. Het heeft de rups van een elzenbladwesp in zijn bek en kijkt zenuwachtig om zich heen. De zwarte sliert krult sierlijk en voyant, alsof hij nog een laatste keer wil laten zien wat hij allemaal in huis heeft. Tevergeefs, de eekhoorn heeft honger. Zijn wijdbehaarde staart houdt hij boven zijn kopje, als een parasol tegen de felle zon. Het is inderdaad terrassenweer. Daarom is het zo stil is op de Regte Heide.
Ik fluister in Diederiks oor dat een eekhoorn ook graag engerlingen eet, de larve van een meikever, eveneens een eiwitrijk wormpje. Mijn vriend antwoordt iets te hard dat hij dat weet. Als een oranje schim schiet de boombewoner naar boven. Met zijn lange achterpoten katapulteert hij zichzelf in een zucht naar de top van de den en verdwijnt in een kluwen van takjes, hoogstwaarschijnlijk een verbouwd kraaiennest. Schuldbewust kijkt Diederik me aan.
We lopen verder, de zon tegemoet. Af en toe raakt mijn linker pink de rechter pink van mijn vriend. Ik vertel dat eekhoorns net als mensen gevarieerd eten, en dat het diertje links- of rechtshandig kan zijn. Diederik vertelt dat er meer linkshandige mannen dan linkshandige vrouwen zijn – een verklaring heeft hij niet. En ambidextrie komt alleen voor bij mensen, en leidt soms tot besluiteloosheid – moet ik deze handeling met links of met rechts verrichten? Dieren kunnen zich deze luxe niet permitteren.
In de lucht cirkelt een volwassen havik. De vaalwitte onderzijde van de vleugels en de waaierstaart steken scherp af tegen het lichtblauw, de kleur die betrouwbaarheid en eerlijkheid suggereert. Ik zeg dat ik lichtblauwe ogen heb. Mijn vriend geeft aan dat hij kleurenblind is.
© A.H.J. Dautzenberg
Onlangs verscheen En dan komen de foto’s bij Atlas-Contact (40 verhalen, 336 pagina’s, € 19,95). Bestel hier.
Lees alle bijdragen van A.H.J. Dautzenberg.
