Rebels, jongensachtig, rockchick en bovendien de vrouw die Christina Curry (dochter van) uit de kast trok. Maar bovenal is Elle Bandita muzikante, die net haar derde studioalbum Elle Bandita heeft uitgebracht. De rebel lijkt eindelijk een beetje volwassen te zijn geworden zonder zichzelf te verliezen.
Elle Bandita (die eigenlijk Ryanne van Dorst heet) begint haar carriere bij meidenpoprockband Bad Candy. In 2004 verlaat ze de band voor een solocarriere, waarnaast ze ook speelt in de pop-punkband The Riplets. Een jaar nadat ze stopt komt haar solodebuut Love Juice uit. Ze doet het rustig aan, de opvolger van Love Juice verschijnt pas in 2009 onder de naam Queen of Fools. Inmiddels is het vijf jaar later en is het tijd voor het derde studioalbum Elle Bandita.
Bandita is volwassen geworden sinds haar laatste album. De muziek zit beter in elkaar, klinkt minder alsof het in een garage is opgenomen zonder dat het al te gemaakt klinkt. De kwaliteit van de opnames is beter en de muzikanten spelen een stuk netter. Dat maakt dat Bandita op dit album de punk-vibe verliest en meer neigt naar rock, soms ligt ze zelfs tegen de hardrock aan. Iets wat haar goed doet, zeker in combinatie met haar zware en krachtige stem.
Hoewel ze dat het nummer Blessed With Youth even verliest. Het sterke openingsnummer Paganize, experimenteel en krachtig, wordt prompt tot niets gereduceerd door Blessed With Youth dat volgt. De tekst is matig en de muziek klinkt als een schoolopdracht van een paar HAVO 5-scholieren. Dat in combinatie met het tergend Nederlandse Engels van Bandita maakt het niet echt een fijn nummer om naar te luisteren. Gelukkig compenseert ze dat snel, met onder andere het nummer Black Hole. Het nummer blijft hangen zonder cheesy te klinken, en heeft bovendien een fantastisch gitaarsolo. Het accent negeren we maar even.
De jaren 80-invloeden die op Queen of Love zijn te horen, heeft Bandita voor dit album laten vallen. Dat maakt het album een stuk donkerder dan haar eerdere albums. Wellicht heeft dat ook te maken met titels als How I Died, waarin ze overigens nét iets teveel Axl Rose laat horen met haar gekreun.
Bandita’s stem is vaak niet te definiëren als mannelijk of vrouwelijk. Dat geeft iets magisch aan dit album. Het is ruig en tegelijk ietwat androgyn. In combinatie met de stevige gitaren, het strakke spel en het verliezen van de punk-vibe, zorgt dat voor een prima album. Haar beste tot nu toe. Als Bandita zo blijft groeien, is het voor niemand een straf als er over een paar jaar een vierde album verschijnt.
