Al zo vaak heeft Miloe van Beek zich voorgenomen ‘s ochtends niet meer te schreeuwen tegen haar kinderen, maar voor negen uur ’s ochtends is ze een primair reagerend wezen met een ultrakort lontje.
Toen ik zijn verschrikt opengesperde ogen zag die vol tranen liepen, wist ik dat ik te ver was gegaan. Ik probeerde het terug te draaien, mijn woorden uit de lucht te pakken, stak mijn hand naar hem uit, fluisterde sorry. Ik wilde hem tegen me aan drukken, door zijn haren strijken Maar hij keerde zich van me af. Greep zijn vader vast. Ik wilde zeggen, ja wat wilde ik zeggen? Dat het me speet? Dat ik het te druk had? Dat mijn hoofd vol zat? Dat ik zo moe was? Het voelde volstrekt belachelijk. Boos worden mag en ik hoef heus geen perfecte moeder te zijn. Maar ik ging een grens over. En daar bestaat geen excuus voor.
Het gebeurde op de ochtend na weer zo’n nacht. Anderhalf uur was ik bezig geweest om mijn chronisch slecht slapende dochter in haar bed te houden. Het lukte. Een uur. Om vijf uur ’s ochtends gaf ik de strijd op, liet haar naast me kruipen en lag vervolgens tot zeven uur naar het plafond te staren terwijl zij luid snurkend mijn arm afknelde. Het was ook de ochtend na een lange werkavond. De ochtend waarop mijn kinderen om acht uur nog baldadig zingend in hun pyjama’s door het huis renden. De ochtend dat ze mijn hakken aantrokken en ermee door het huis klosten. Er niet mee ophielden toen ik het vroeg. Eerst aardig, daarna wat luider, en bij de derde poging met flink veel volume.
Tot er iets knapte. Vermoeidheid gemixt met de frustratie, teveel decibellen, deadlinestress en een altijd aanwezig ochtendhumeur kwamen samen in een buitensporige woede aanval. Of beter gezegd: een ontploffing. Met overslaande stem gilde ik pedagogisch verantwoorde teksten als: “Ik ben het zat! Waarom luisteren jullie nooit! Waarom moet ik alles tien keer zeggen! Jullie zoeken het maar uit!” Mijn man die nietsvermoedend zijn tanden was gaan poetsen, kwam verschrikt kijken en kreeg ook de volle laag: “En jij luistert ook nooit naar me!”
Het controleverlies legde de rest van de dag een knoop in mijn buik. Ik schaamde me diep. Het beeld van mijn geschrokken, overgevoelige zoon die zich snikkend achter zijn vader verschool, ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Al zo vaak heb ik me voorgenomen ‘s ochtends niet meer te schreeuwen tegen mijn kinderen. Waarom lukt dat nooit langer dan twee weken? Ik ben niet van het opvliegende soort en praat in het dagelijkse leven eerder te zacht dan te hard. Op andere momenten neem ik bij opborrelende boosheid een time-out en ga op de wc zitten met de deur op slot. Maar voor negen uur ’s ochtends lijk ik niets meer dan een primair reagerend wezen met een ultrakort lontje.
De avond na de ochtend kroop ik naast mijn zoon in bed.
“Schat. Nog even over vanochtend. Ik had niet zoveel geslapen en was met mijn verkeerde been uit bed gestapt.”
“Je klonk als een stiefmoeder.”
“Oh. Hoe klinken die dan?”
“Nou. Boos.”
“Het spijt me. Ik ga er voortaan beter op letten, wil jij me helpen en het zeggen als je vindt dat ik te boos word?”
“Oké. Maar mama?”
“Ja schat?”
“Wat is eigenlijk je goede been?”
Vanavond staat Miloe van Beek samen met Roos Schlikker in het Torpedo Theater in Amsterdam. Kom ook! U kunt overigens ook al Miloe’s columns lezen door een abonnement op haar te nemen.
Beeld: Shutterstock
