De beste vragen op het lanceringsfeestje van Blendle kwamen van Herbert Blankesteijn. Hij is freelance-journalist en vader van Marten Blankesteijn, de oprichter van de i-tunes kiosk voor kranten en tijdschriften. “Waarom mogen er eigenlijk geen freelance journalisten in Blendle?“
Goede vraag van senior was dat. Blendle is vooralsnog een prachtuitvinding voor nieuwsconsumenten en voor uitgevers met financiële koopzorgen. Ondertussen worden de stukjesmakers, de architecten van het nieuws, beroofd van hun intellectueel eigendom.
Het antwoord op het strandje bij Pllek, de loods in Amsterdam-Noord waar Blendle werd geboren, komt binnen enkele seconden en luidt als volgt: “Als het goed gaat met uitgevers, gaat het goed met freelancers”.
Dat is natuurlijk niet helemaal een antwoord op de vraag, want waarom zouden journalisten hun spullen per se via een uitgever moeten uitventen?
Blankesteijn: “Ja, maar ik heb geen tijd om al die stukken te beoordelen. Als je me nog eens twee ton geeft kan ik een redactie optuigen om dat werk te gaan doen. Dat zou wel mooi zijn, een eigen redactie.”
Maar nu worden de stukjesmakers beroofd van hun spullen. Jullie krijgen 29 procent, de uitgevers 71 procent. Dat is geen deal, vriend!
“Hoe had je het voor je gezien? Dan komt er jongen van dertien jaar die een stukje schrijft en die wil dat bij ons wegzetten.”
Nu maak je er een karikatuur van.
“Nou, iemand van achttien jaar dan.” Vader Blankesteijn fronst nu ook.
Waarom zou je vader, een topfreelancer, hier toestemming voor geven? Jij geld, de uitgever geld, hij niks.
Blankesteijn senior grinnikt mee: “Ja?”
Marten: “Hij mag natuurlijk wel bij ons schrijven, of andere toppers, maar dat is later. We zijn er niet tegen, maar het lukt nu niet.” Wijst naar de kefferige verslaggever: “Trouwens via TPO Magazine kunnen freelancers hun spullen aanbieden aan Blendle. Goede verhalen komen altijd wel terecht hoor.”
Het is geen principiële keuze om journalisten nu te belazeren, zoals Brenno de Winter op ThePostOnline beweert, maar een praktisch bezwaar?
“De mensen op Twitter die hierover klagen, bestaan uit niet meer dan drie of vier journalisten. Het lijkt nu alsof er en masse kritiek is, maar dat valt mee. Als je slim bent maak je aparte afspraken met bladen als je een stuk aanlevert. Dat jij iets krijgt als je stuk goed loopt bij Blendle bijvoorbeeld.”
Ja, of dat je het gewoon op je eigen site plaatst. Gratis voor iedereen, maar advertentie-inkomsten naar de journalist.
Ironisch: “Ja, voor de ondernemende types is er van alles te halen.”
Je hebt twee ton subsidie gekregen en nog twee ton aan investeringsgeld. Wanneer kun je cashen?
“Dat wil ik niet.”
Ik zag een hoge Google-man hier al rondstruinen. Die zit het idee wel zitten. Hij al het gratis nieuws, jullie de betaalmuur. Als hij een miljoen biedt?
“Nee, ik vind dit nog veel te leuk. Het is toch fantastisch dat mensen die nooit een krant hebben gelezen, of geen abonnement meer hebben, nu weer in aanraking komen met goede journalistiek. Dat is ook een doelstelling. Mensen kennis laten maken met mooie verhalen.”
Heeft je vader ook geïnvesteerd?
Marten: “Nee, hij geloofde niet in het idee, maar stak er toch geld in.”
Senior knikt vol vaderliefde toe.
Vriendin Maaike Timmerman schuift nu ook aan. De charmante presentatrice bij omroep WNL heeft filmpjes gemaakt voor de pr-campagne, en vriend Marten nog geprobeerd in feestkleding te hijsen deze avond.
Ja, want dat witte T-shirt ziet er niet uit!
Timmerman: “Dat was het enige dat we nog niet in de was hadden zitten.”
We dachten even: de bedachte nerdlook.
“Nee joh, het liefst loopt hij de hele dag in zijn joggingbroek rond.”
* Een paar uur later zit Marten Blankesteijn bij De Wereld Draait Door, niet in wit shirt, maar in een vers hemdje, ook een tikkie vaal trouwens.
