Ja, dat was even schrikken voor Tonny, toen ze voor het eerst geconfronteerd werd met ‘het gereedschap’ van Arno. Zelfs in halfslappe toestand al een angstaanjagend tafereel. Het hartje van Tonny, ‘ik ben maar 1 meter 56’, ging dan ook van boem, boem, boem. Na twaalfeneenhalf jaar is ze er inmmidels wel aan gewend.
Arno had weer andere problemen. Volgens Tonny kon ie niet vrijen toen ze hem ontmoette. “Die tong van hem kon ik écht niet bijhouden”.
Arno had geen flauw idee waar de gevoelige plekjes bij een vrouw zitten, dus liefdevol maakte Tonny hem wegwijs. “Ik leer het jou wel”, legt ze uit voor de camera van regisseur Pieter Kramer, “nu is hij een professioneel”.
Arno heeft veel baat gehad van deze “experimentatie”, zijn leven met Tonny valt sowieso in de categorie “ontdek je plekje”.
Wat is dat toch, dat mensen probleemloos leeglopen voor een camera, zonder gêne, over alles en nog wat? Als programmamaker achter de camera heeft het me tot de laatste minuut gefascineerd. Die bereidheid, vol overgave, sans scrupules, alsof je al jaren met de geïnterviewde bevriend bent.
Hoe kan een mens in zo’n kort tijdsbestek zijn of haar vertrouwen aan je schenken? Terwijl de wereld waarin we leven, de echte reality dus, eerder neigt naar gepast wantrouwen en op je hoede zijn.
Volgens mij is het een combinatie van ijdelheid, gehoord willen worden, zelfs een schreeuw om aandacht en niet geheel bewust van het effect van een uitzending als Slaapkamers. Dat merk je pas de volgende dag bij de bakker, de groenteboer en op je werk, gaf ik mijn hoofdpersonen altijd mee.
Mensen voor de camera slepen en laten oreren over de meest intieme zaken is wel een stijlvorm des VPRO. Ik herinner me een zeer vroege voorloper van het latere realitygenre. Een gezin werd thuis gevolgd en dat was revolutionair in de zestiger en zeventiger jaren. De camera op de huid van de gezinsleden, dat was baanbrekend. Helaas is de documentair gedraaide werkelijkheid verworden tot triviale uitwassen. Overgeregisseerd door de makers en ook nog eens zwaar aangezet en zelfs manipulatief door de eindmontage.
Kramer doet zelf weinig om het gewenste resultaat te halen. Een simpele vraag tussendoor, à la Frans Bromet, die deze stijl van regisseren als handelsmerk heeft. Bovendien is hij zelf de cameraman.
Toch kreeg ik, hoe oorspronkelijk en mooi gemaakt dan ook, de kriebels van Slaapkamers. Weerstand tegen tv-exibitionisme, een sterk gevoel van verzadiging, misschien wel omdat alle heikele thema’s inmiddels de revu zijn gepasseerd. Want wat staat ons nog meer te wachten? De pedoshow? Een avondje incest? Een amusementsprogramma over scheiden, waarin exen het tegen elkaar opnemen op een met kraaienpoten bestrooid parcours vol hindernissen?
Leo (52) heeft iedere ochtend een ‘odol’, maar daar weet zijn nieuwe partner Sonja wel raad mee. Het stel heeft én ‘s ochtends én ’s avonds seks, vooral Sonja lust er wel pap van. “Zie het als sport”, legt bodybuilder Leo uit, “goed voor de buikspieren, toch?”
Via een datingsite hebben ze elkaar ontmoet en bij het zien van Leo’s foto had Sonja maar één associatie: “Jammie, jammie’.
En dat Sonja zich vóór het vrijen hult in fraaie lingerie, komt niet echt binnen bij haar robuuste Jerommeke. “Dat moet toch allemaal weer uit.”
Tussen al die sappige details door beluisterde ik de toegevoegde waarde die de partners onderling aan elkaar schenken. Van iemand houden als verrijking van je eigen leven. De scherpe kanten die eraf gaan, maar waar eeuwigdurende, oprechte liefde voor in de plaats komt. Daar had het van mij wel wat meer over mogen gaan.
Toch net iets meer diepgang dan het feit dat Tonny ooit ‘dubbel D’ heeft gehad ondanks haar lengte, dat ze aan rollenspelen doet ter opwinding en vermaak en dat Arno nog geen uur alleen kan zijn, “want dan mis ik haar al”.
Maar misschien nog beter, laat intimiteit vooral op de plek waar het thuis hoort. Zonder camera. Over seks praten op tv roept altijd een gevoel van plaatsvervangende schaamte op in de huiskamer. Zelfs als het gedraaid is door een gerenommeerde theater-,televisie- en filmregisseur als Pieter Kramer. Hij tekende ook voor Theo & Thea, Kreatief met Kurk, 30 Minuten met Arjan Ederveen en de speelfim Ja Zuster, nee Zuster.
