Een week of twee was het eindelijk zo ver. Niet alleen had ik een keer in het weekend geen boeking staan, maar ging ik ook daadwerkelijk er op uit om iets mee te gaan maken. Er is namelijk een nieuwe trend gaande. Neem een jonge gast ergens uit het noorden van Europa, plak er een gekke naam op, geef hem een computer en zie zijn carrière groeien op Soundcloud. Zo is dat ook het geval geweest met Magnus Høilberg die we beter kennen als Cashmere Cat.
Na enkele deelnames aan de DMC kampioenschappen van Noorwegen kwam de echte doorbraak in 2012 met zijn Mirror Maru ep die onder andere opgepikt werd door Hudson Mohawke en Giles Peterson. Sindsdien is het snel gegaan. Høilberg woont inmiddels in New York, collaboreert met enkele grote namen en is een sensatie op internet. Iedere muzikale uitspatting wordt met gejuich ontvangen, en het rondje langs alle clubs in de wereld is in gang gezet. Zo stond de gloednieuwe Tolhuistuin ook de lijst, en op paaszondag ging het dan eindelijk gebeuren. De Messias kwam naar Nederland.
Alhoewel Cashmere Cat mij niet echt aanspreekt, werd hij gehaald door een bevriende organisatie waardoor mijn interesse gewekt was. Helemaal toen ik enkele maanden geleden dit nieuws deelde met een vriend van mij, die meteen alles op die dag blokte om er bij te kunnen zijn. Zijn enthousiasme verbaasde mij nogal, maar na enig onderzoek op internet bleek dat hij niet de enige was die nogal fan was van Cashmere Cat. Foto’s uit verschillende steden leerden mij dat deze jongen als een absolute ster gezien wordt. Op de foto’s verdringen mensen zich voor de booth, om hem vervolgens met grote ogen aan te gapen alsof Beatrix in de Kalverstraat voorbij wandelt.
Eerder had ik dit gezien bij Kaytranada, en een ding werd me duidelijk. Mensen kunnen toch nog ergens ouderwets fan van zijn. De fans zijn ouder geworden, maar bewondering bestaat nog altijd. Waar vroeger posters van The Backstreet Boys boven een bed hingen, staat nu de soundcloud van Cashmere Cat dag en nacht op repeat. De manier waarop de fans hun liefde uiten is anders, maar de inhoud niet. T-shirts zijn vervangen door likes op Facebook, en zelfgemaakte foto’s van gigs zijn de nieuwe posters.
Goed, onderweg naar de Tolhuistuin begint het te dagen. Ik ben hier de vreemde eend in de bijt. Op de pont begint het al. Tenslotte draag ik geen overhemden met een geinig motiefje, en al helemaal geen muts in de zomer waardoor ik er nogal tussenuit spring. Maar de sfeer is goed, en de verwachtingen hoog.
Eenmaal binnen in de Tolhuistuin, waar het nog naar verf ruikt, vallen me twee dingen op. Het nieuwe geluidssysteem wordt flink getest, en het lijkt niemand te boeien wat er aan het gebeuren is in de dj booth. Hoewel drie Belgische jongens van het label van Cashmere Cat zich flink uit staan te sloven, wacht iedereen maar op een ding: de set van de man waar ze allemaal gekomen zijn. De avond glijdt langzaam voorbij tot het opeens begint te broeien. De man heeft zich op het podium gemeld, en de gemoederen lopen flink op. De ‘’ik manoeuvreer me slim midden voor de booth’’ wedstrijd is begonnen terwijl de Kat zijn computer aansluit. Wat volgde, was geweldig.
Het magnifieke zat hem niet in het muzikale. Zijn stijl is moeilijk samen te vatten maar een mengelmoes van R&B klassiekers met house, electronica, jersey club en future beats komt enigszins in de buurt maar weet mij ook live totaal niet te raken. Alles is nogal gehaast zonder echte dynamiek, maar wat zich voor mijn neus voltrekt is heerlijk. De 400 man in het zaaltje hangen aan zijn lippen. Iedere track wordt met luid gejoel begroet, en iedere beweging wordt uitgebreid geanalyseerd. Cashmere Cat had een speech van 30 minuten kunnen houden over kwantummechanica, en nog was de tent ontploft.
Dit alles terwijl er een bleke jongen met lang blond haar de uurtjes weg staat te werken. Nauwelijks kijkt hij op van zijn decks, maar de feestvreugde is er niet minder om. Het is een prachtig schouwspel waar ik na twee uur wel genoeg van heb. Ik heb mijn portie gehad, mijn oren trillen nog na van 5 uur 808’s maar mijn vriend plus alle anderen kunnen er geen genoeg van krijgen. Terug op de pont kijk ik over het water en word het me duidelijk. Jongens als Cashmere Cat zijn de nieuwe helden. De vervangers van Marco van Basten, Frank Rijkaard en Richard Witsche zijn hier. Fijn om te zien dat mensen nog fan durven te zijn.
Beeld: Shutterstock
