Een liedje hoeft niet langer te duren dan het duurt. Waarom een refrein bij bedenken, een brug tussen lassen of een gitaarintermezzo laten rondzingen wanneer alles beneden twee minuten kan worden verteld? Een liedje is af wanneer het af is, refrein, couplet, verhaaltje af, klaar en dus stoppen. Zo simpel als je het kunt krijgen, krijg je het bij Vertical Scratchers.
Vijftien volledige pophits passeren in net iets meer dan dertig minuten de revue. Punky powerpop in de lijn van Robbert Pollard/Guided By Voices zonder enige overdreven pretentie. Nu hoeven de twee heren van Vertical Scratchers zich ook geenszins te bewijzen, veteranen als het zijn hebben ze in het verleden hun krediet al opgebouwd bij Brainiac, Enon, Triclops!. Niet dat dit duo veel raakvlakken heeft met de elektropunk van de eerste of de meer noisy indierock van Enon nog de punk van de laatste, maar er zijn wel genoeg kilometers gemaakt om nu onbevangen “gewoon liedjes”* te maken.
De vijftien nummers op Daughter Of Everything zijn dan ook vooral prachtig in eenvoud. Of het nu tegen de garagerock aan rammelt, een Beatlesque McCarthyisme laat horen of aan Lou Barlow’s Losercore grenst, het zijn prachtige pakkende en krachtige poptunes, puur, direct en dichtbij de basis gebleven. Enige nadeel is de lengte, want er hadden zo nog wel vijftien van de kleine popjuweeltjes bij gemogen.
*bestaat er zo iets als gewoon liedjes?
Dit stuk verscheen eerder bij Sounds Tilburg.
