Mijn vader heeft sinds kort Whatsapp. Een mijlpaal waar ik dagelijks aan word herinnerd. Hij houdt me op de hoogte van voetbaluitslagen, laat weten dat hij ’s avonds steak eet en wenst me op vrijdagavond welterusten als ik een weekendje niet richting ouderlijk huis kom.
Ik vind het ergens schattig om te zien hoe mijn ouders vol overgave meedoen aan technische trends. Glimlachend sla ik gade hoe mam foto’s upload op Marktplaats en gefrustreerd naar het scherm roept als het bestand te groot is. Of hoe pap urenlang met zijn Canon camera in de weer kan zijn om alle knopjes uit te proberen. Gefascineerd door wat er allemaal mogelijk is.
Peinzend bedenk ik me dan dat er een dag komt dat ik ook loop te priegelen met knopjes en schermpjes, spontaan in de stress schiet bij de uitgave van een nieuwe, geavanceerde telefoon en telkens vergeet dat ik de lichten uit kan doen door simpelweg in m’n handen te klappen.
Toen ik laatst een Blendle account aanmaakte, schoot ineens als een donderdagslag door me heen dat ik zelf ook in rap tempo onderweg ben om een oudje te worden. Als ik zie hoeveel tieners alles van de nieuwste gadgets weten en moeiteloos alles op internet weten te vinden, voel ik me enigszins dommig met mijn oude mp3-speler en voorkeur voor een ouderwetse echte kaart in plaats van Google Maps. Steeds vaker hoor ik mezelf praten over ‘in mijn tijd’, ook al geen goed teken.
Ik heb het gewoon niet zo op al die technologische ontwikkelingen. Google Glass vind ik maar eng en aan het downloaden van muziek, films en series waag ik me niet. Van de deeltjesversneller in Genève heb ik een tijdlang nachtmerries gehad, bang dat de wereld elk moment opgezogen kon worden in een zwart gat. Ik weet nog steeds niet precies wat een ‘klout’ is en ik zou waarschijnlijk niet van het bestaan van De Correspondent en Blendle weten als ik niet op de Univers redactie werkte.
Soms gaat de techniek me gewoon te snel. Shit, het verval is op mijn 24e al aan het intreden…
Deze blog is eerder verschenen op universonline.nl
Beeld: Shutterstock
