April wordt gekleurd door de renaissance. Pixies viert de wedergeboorte met een nieuwe plaat, The Afghan Whigs komt na 16 jaar terug met een album dat de meesterwerken uit de jaren 1990 benadert en op Record Store Day was het fijn jagen op heruitgaven van A Minor Forest, Spacemen 3, Half Japanese of Songs: Ohia en zette ik met pijn in het hart de reissue van Spiderland terug op de balie naast Maarten. Vergeten geluiden van bands die jarenlang niets van zich hebben laten horen, niet meer bestaan of helaas al het leven hebben gelaten.
Ook rond The Sedan Vault was het de afgelopen zes jaar stil. Ik las wel dat de Belgen vorig jaar op Pukkelpop speelden en liet me door een van de New Bleeders influisteren dat de gebroeders Meeuwis een nieuw album op band aan het zetten waren. Een album dat nu af is en overuren draait in mijn speler. Weliswaar gereduceerd tot drietal is het familieorkest geenszins aan zeggingskracht verloren in de afgelopen zes jaar.
Met Vanguard uit 2008 oogstte The Sedan Vault, toen nog een kwartet, niets dan lof voor de experimentele mix van progrock, hardcore, elektronica en pakkende riffs. At The Drive-In, The Mars Volta; The Sedan Vault werd er door het recenserend volk makkelijk tussen geplaatst. Begrijpelijk, met de onvoorspelbare breaks, de hectische ritmiek, felle gitaarwerk en – vooral – de melodische zanglijnen. The Sedan Vault heeft echter veel meer rust in het werk, waardoor de Belgen ook op Vanguard al veel dichter tegen de pop aan scheren dan de Santana aanbiddende Amerikanen.
Op Minutes To Midnight is juist die poppie kant van het trio meer naar voren geschoven en is het experiment in de nuance komen te zitten. Niet dat The Sedan Vault nu aansluiting vindt bij het werk van Robbie Williams of Kate Nash, maar geholpen door producer Richard Woodcraft heeft het trio de hardcore roots wel een toegankelijke invulling gegeven. Niets aan felheid ingeleverd, maar wel de nadruk gelegd op de pakkende stukken die de band altijd al kende. Refreintjes die zich blijvend vastzettend in het hoofd. Op Vanguard deed Communisme By The Gallon dat (elke keer als ik het woord ‘communisme’ hoor – en dat is best vaak als docent geschiedenis – schiet dat refrein door mijn hoofd), op Minutes To Midnight lijkt in ieder geval Everything Is Everything een plaats naast deze hit op te gaan eisen.
Traag en soulvol, poppie en gepolijst, sleept The Sedan Vault je hier door het kippenvel op een wijze die aan de bovengenoemde The Afghan Whigs doet denken. Even rauw, brandend en even goed balanserend op de rand van de schreeuwende gitaren, zij het met een meer experimentele inslag dan Dulli en zijn congregatie, verwerken de drie broers hier soul met de grovere rock kant. Het is typisch voor het geluid van de Belgen, die voor geen zijweg bang zijn. Hardrock, punk, soul, emo, indie of pop en zelfs rockabilly elementen worden niet geschuwd om de tien schilderingen van het nachtleven te vervolmaken. Zo wordt in Ghost Rider’ gesnoept uit de invloedenpot van Deep Purple, drijft Lofi op een disco dance beat en eindigt Minutes To Midnight met We Need Out in anderhalve minuut rave. Geluiden van de nacht, het thema dat in alle tien de nummers terugkomt.
Minutes To Midnight mag echter geen thema album heten ook al staat hij vol met nachtbrakers, nachtvlinders en anderen die juist opbloeien wanneer de zon ondergaat. Het zijn immers allemaal verhalen op zichzelf. Afgeronde energiebommen die elk overdonderen. Gestroomlijnde dan op de voorgangers en misschien juist daardoor wel meer overrompelend. Geen van de nummers zakt de plaat namelijk in of wordt hij vervelend. Het heeft weliswaar zes jaar geduurd alvorens deze tien nummers op schijf gekomen, maar het na die jaren wachten (of leven in totale onwetendheid dat de band überhaupt bestond) is het wel één van dé platen geworden die je moet hebben gehoord, fijntjes balanserend op de rand van pop, experiment, The Mars Volta en Depeche Mode.
Dit stuk verscheen eerder bij Sounds Tilburg.
