Er zullen dit jaar weinig films verschijnen die visueel indrukwekkender zijn dan Tracks. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Robyn Davidson en de foto’s van Rick Smolan, vertelt de wonderschoon gefotografeerde film het waargebeurde verhaal van de destijds 27-jarige Robyn die in 1977 met haar vier kamelen Dookie, Bub, Zeleika en Goliath en haar hond Diggity te voet dwars door de Australische outback trok, van Alice Springs naar de westkust, een tocht van ruim 3000 kilometer.
Tracks is een film waarin een meesterwerk schuilt dat er net niet uit wil komen. Robyn (een imponerende Mia Wasikowska) onderneemt haar tocht om alleen te zijn, maar lange tijd zien we haar voornamelijk met anderen. Flashbacks van haar vader en vroegere hond Goldie, de nadruk op de ontmoetingen die ze heeft en voornamelijk haar constant schuivende relatie met fotograaf Rick Smolan (Adam Driver), die voor National Geographic haar reis documenteert, leiden af van de kern van het verhaal: de onthechting die Robyn voelt van haar generatie, haar gender en klasse en zelfs van haar vrienden.
Enkele jaren geleden maakte Gus van Sant Gerry, waarin twee vrienden verdwalen in de Californische woestijn. Met zijn eindeloze shots en schaarse narratief werd Gerry beschouwd als een mislukte film, maar dat maakte het nog geen mislukt experiment. Van Sant stelde het geduld van zijn kijker hopeloos op de proef om deze in dezelfde gefrustreerde en wanhopige staat te forceren als zijn personages. Wanneer Robyn verdwaalt en haar kamelen niet terug kan vinden, had zo’n tactiek goed kunnen werken. Pas wanneer zo’n scène langer duurt dan strikt noodzakelijk, kan de radeloosheid die zij voelt werkelijk overslaan op de toeschouwer, denk aan de magistrale eerste twintig minuten van Alfonso Cuarón’s Gravity.
