Femke Halsema was heel “stout” vroeger. Halsema ging met “foute” mannen om en rookte af en toe een jointje. Mamma Halsema schrikt zich alsnog een hoedje als haar knappe, geleerde dochter haar jeugdzonden opbiecht. Onderweg naar Enschede voor een bezoek aan de Gesluierde Monologen. De actrices zijn allemaal vriendinnen van Femke, dus daarom moeten ze op tv.
De NTR maakt een ultieme denkfout. Een bekend hoofd uit de politiek een serie programma’s laten maken. Met noch een kop, noch een staart. Wél met heel veel pretenties, die op geen enkele manier waargemaakt worden, want de kijker krijgt vooral een inkijkje in het elitaire wereldje van Halsema zelf. Dus fraaie kiekjes uit Femkes jeugd, in Enschede dus, met zelfs een homemade gedraaide video, die op geen enkele manier integreert met het thema van de serie. Los zand, geen consequente verhaallijn, alles en iedereen overhoop willen halen en vooral de verkeerde keuze van een hoofdpersoon: de verlichte Fadwa.
De definitie van een slecht programma dus, ontstaan vanuit een politiek verleden. Maar niet actueel genoeg en vooral niet op het scherp van de snede. Het huidige klimaat binnen de moslimgemeenschap contra de rest van de bevolking, met in het bijzonder de positie van de vrouwen.
Dus wat moet ik met een oud fragment van een ontspannen Wilders die een pleidooi houdt voor de kopvoddentax. Nota bene een voorstel uit september 2009, terwijl de rest van de Kamer achter zijn vuistje lacht.
“Ik was toen stupéfait”, herinnert Femke zich met haar mooie, Amsterdam-Zuid tongval, waar ook al geen moslim te bekennen is. Mama was wethouder in Enschede en zoals het er naar uitziet, is ook zij nooit een moslim onder ogen gekomen.
Seks en de Zonde heet de serie van Femke en ze wil heel graag de dilemma’s van moslimvrouwen aan de oppervlakte brengen. Dus vooral veel plichten en weinig geneugten. Halsema wil de strijd in beeld brengen binnen zo’n moslimgezin, maar de grap is dat ze alleen maar vrouwen aan het woord laat,die al heel snel de hoofddoek in de ring hebben gegooid.
Okee, Fadwa wilde geen wijde spijkerbroek dragen, dus verknipte ze het verderfelijke kledingstuk dat haar moslimouders haar opdrongen. Volgens mij doet iedere Hollandse puber hetzelfde. Dus wat heeft die scène, in Gods-en Allah’s naam, met onderdrukking en lijden te maken?
“Als je borsten krijgt, moet je schoonmaken”, kreeg Fadwa te horen en dat ervoer ze behoorlijk als kwetsend, herinnert ze zich. Voor Halsema weer een perfecte megalomane aanleiding om ons met haar eigen borstontwikkeling op te zadelen die juist plaatsvond in de tijd dat haar ouders nudistencampings bezochten. Dus arme, gefrustreerde Femke. Helemaal moederziel alleen in een Speedobadpak op het strand, temidden van de bloterikken.
Halsema is ervaringsdeskundige, want haar kinderen, ook in beeld gebracht aan de keukentafel, hebben een tijdje op een zwarte school gezeten. Best eng, toen een moslimjongetje tegen haar zoontje zei dat ie moest branden in de hel omdat hij een worstenbroodje at. Femke liet het niet over haar kant gaan. Een gesprek met de moslimmoeder van het moslimjongetje volgde en haar kinderen gingen na het incident naar een andere school.
Waar zijn de schrijnende verhalen van moslimvrouwen die gemangeld worden tussen enerzijds de orthodoxe opvattingen én het strenge regime van thuis en anderzijds de verlokkingen van de wereld buiten de deur van de ouderlijke woning? Helaas, Femke heeft ze niet kunnen vinden. Femke put uit haar eigen vrijgevochten elitaire netwerk, maar helaas, daar kom je ze nooit tegen.
Ineens zit Halsema met haar hoofdpersoon Fadwa bij de manicure om zich eens lekker te laten verwennen. “Ziet er zo verzorgd uit”, laat Femke zich na de behandeling enthousiast ontvallen, terwijl ze haar gelakte nagels bestudeert. Maar de intentie en een eventuele diepere gedachte achter de bewuste scène zullen u en ik thuis toch écht zelf moeten bedenken.
“Ik wilde in beeld brengen hoe vrouwen nu leven, en niet zo’n duizend-en-een-nachtsprookje presenteren”, is de drijfveer van Halsema in de VPRO-gids. Ik zou zeggen, eerst gewoon het vak leren, vooral researchen en daarna pas héél voorzichtig beginnen met het korte werk. Want een serie documentaires maken van maar liefst vijftig minuten per aflevering vraagt om totaal andere vaardigheden dan een robbertje vechten met Wilders in de Kamer. Bovendien een uitglijder van jewelste van de NTR om een ex-politica met haar eigen stokpaardjes zó in het diepe te gooien.
