Het gaat niet goed met de betrekkingen tussen Nederland en Israël. De van origine warme banden tussen de landen lijken ernstig te bekoelen na meerdere diplomatieke klappen op rij, die doorwerken op de invloed van het Nederlandse bedrijfsleven in Israël. Dat is zonde, aangezien er voor Nederlandse bedrijven veel opdrachten binnen te slepen zijn in de Joodse Staat, opdrachten die nu naar bedrijven uit andere landen gaan.
Dan zijn er ook nog de Nederlandse diplomaten die druk uitoefenen op bedrijven uit ons land om géén zaken te doen met Israël wegens nederzettingen op Palestijns grondgebied, terwijl Nederland officieel benadrukt de betrekkingen met Israël te koesteren en geen partij te kiezen. Die vaak vervloekte neiging tot neutraliteit van Nederland lijkt ons nu echter ook diplomatiek op te breken na de Kamerbrief van PvdA-minister en Israël-criticaster Frans Timmermans dat Nederland via de Europese Unie indirect Palestijnse terroristen subsidieert. Timmermans noemde het echter slechts ‘onvoldoende transparant’ en doet niets, zoals wij inmiddels gewend lijken te zijn. Het is tijd voor een koerswijziging, maar is dat wel mogelijk?
Het moge geen verrassing wezen dat de banden bekoelen, dat bleek al uit het regeerakkoord van het Kabinet Rutte II, gesloten door de VVD en de PvdA. Laatstgenoemde partij is van oudsher vrij kritisch jegens Israël en gaat hierin mee in de kritische houding van diverse andere socialistische partijen. Het is echter niet volledig terug te voeren op de veranderde houding van de Nederlandse regering, ook het veranderende politieke klimaat in Israël draagt een steentje bij aan problematieken met Europa.
De steeds hardere nationalistische toon van minister-president Benjamin Netanyahu zorgt voor verontrustende politieke polarisatie in het land. De coalitie staat al gedurende lange tijd onder hevige druk, wat niet verrassend is gezien de opvallende samenstelling: hardliners als Netanyahu (Likoed), Naftali Bennett (Het Joodse Huis) en Avigdor Lieberman (Jisrael Beeténoe) samenwerkend met de (linkse) centrumpartijen Hatnuah en Yesh Atid. Vooral Lieberman geldt als extreem nationalistisch, hij ziet het liefste een verdere uitbouw van de controversiële nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Dit leidt geregeld tot hoogstaande ruzies met coalitiepartner en minister van Justitie Tzipi Livni, leidster van de Hatnuah-partij. Lieberman heeft al meermalen gedreigd zijn steun in te trekken, wat hem constant concessies oplevert ten faveure van zijn ultra-zionistische zaak.
Een val van het Israëlisch kabinet zou echter desastreus zijn voor de betrekkingen met Europa. Netanyahu en Lieberman voeren hun achterban met nationalistische teksten en voeren een sterk anti-Palestijnse campagne wat door het mislukken van de vredesonderhandelingen lijkt aan te slaan bij de Israëlische bevolking. De laatste peilingen geven aan dat een rechts-religieuze coalitie bij nieuwe verkiezingen winst zou boeken, de naar vrede strevende Hatnuah zou zelfs helemaal uit de Knesset (het Israëlisch parlement) verdwijnen. De afgelopen weken zijn er in de Israëlische media ook steeds meer nieuwsberichten te vinden over meldingen van racisme jegens Israëlische Arabieren, provocaties richting Palestijnen en toenemend cynisme over de Europese ‘steun’ aan de Palestijnse regering van Abbas. Laatstgenoemde lijkt zijn geloofwaardigheid namelijk definitief te hebben verspeeld door tijdens de vredesonderhandelingen aan te kondigen te gaan samenwerken met de terroristische beweging Hamas, die de laatste tijd juist weer vaker oproept tot dood en verderf. Een nieuwe Intifada lijkt echter ver te zoeken met het conflict in Syrië dat onder meer Iran en Hezbollah meesleurt in de burgeroorlog daar gaande.
Het is dus een uiterst problematische situatie die zich lijkt te ontwikkelen richting een stevige vertrouwensbreuk tussen Europa en Israël. Het is tijd voor Europa, en zeker voor Nederland, om onze vroegere vrienden in Jeruzalem weer te steunen. Partijen als de PVV, ChristenUnie en SGP roepen Timmermans en de regering al langer op tot een meer pro-Israëlische houding, wat ik zeker ondersteun. Decennialang hebben wij als Nederland zowel een kritische houding gehad als publiekelijk de Israëlische zaak gesteund, dat leverde ons vele opdrachten op in Israël, waar een gebrek is aan knowhow op gebieden van onder andere waterbeheer.
Mede daarom is het pijnlijk dat bedrijven als Vitens zich terugtrekken onder druk van de Palestijnse lobby en zwichten voor de leugens van de propagandamachines die in stand worden gehouden door de linkse politiek. De schade die Vitens oploopt loopt wellicht in de miljoenen, daarbij lag er een opdracht klaar om de Israëlische infrastructuur voor het drinkwater van de Palestijnen te verbeteren. De berichten die verspreid worden via linkse media en in de Kamer gepredikt worden door onder meer de lobbyist Harry van Bommel (SP) worden niet geverifieerd. Anders zou men weten dat bijvoorbeeld dat menig Israëlische raketbeschieting een reactie is op Palestijns terrorisme, aangemoedigd door de Palestijnse Autoriteit die veroordeelde terroristen een salaris verstrekt met als credo: hoe zwaarder de daad, hoe hoger de beloning.
Het wordt tijd dat de regering inziet dat steun aan de Palestijnse Autoriteit een doodlopende weg is die enkel leidt tot meer terrorisme en zeker niet tot vrede. Ik steun de twee staten-oplossing, maar wel met de gedachte dat Israël de enige echte zuivere democratie in het Midden-Oosten is en dat deze Palestijnse regering legitimiteit mist. De Palestijnse ‘president’ Abbas negeert verstreken ambtstermijnen en sluist Europees belastinggeld door naar eigen rekeningen, hij woont bijvoorbeeld in een enorme villa. Het wordt tijd dat we Israël niet langer als de ‘bad guy’ zien, maar als betrouwbare gesprekspartner in een omgeving omringd met fundamentalistische landen die de vrijheid en democratie bedreigen. Alleen als Europa weer warme banden onderhoudt met Israël is het mogelijk druk op de regering van Netanyahu te houden. Minister Timmermans, laat nou eens duidelijk zien dat wij onze waarden nog steeds hoog in het vaandel hebben. Zolang we dat niet doen, terreur blijven steunen en inconsequent handelen op diplomatiek niveau hebben wij als Nederland geen enkel recht van spreken in de internationale politiek.
Dennis de Witte (@dennis_dw) is in het dagelijks leven student Cultuurwetenschappen en was bij de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen kandidaat voor de VVD. Hij is nu aangesloten bij de eurosceptische partij Artikel 50.
