Sacro GRA had vorig jaar de eer om als eerste documentaire ooit de Gouden Leeuw op het Venetiaanse Filmfestival te winnen. Ook al is het mooi om te zien dat ook documentaires nu meedingen naar de prestigieuze prijs, is de keuze voor Sacro GRA een mysterie. Veel potentie, weinig uitvoering. Het concept voor de documentaire is een stuk aantrekkelijker dat het resultaat.
De GRA – Grande Raccordo Annulare – is de ringweg A90 die zich om Rome wikkelt. Het gevoel dat regisseur Gianfranco Rosi hiermee over zou willen brengen is een van samenhang, een bepaalde onuitgesproken cohesie in de diversiteit van de mensen die hier wonen. Helaas is deze cohesie niet terug te vinden in de collage die Rosi heeft geplakt. Als individu’s zijn de personages interessant, onderhoudend zelfs. Maar samengebracht, tussen de beelden van auto’s op de weg, is er geen harmonie.
Hoeren die hun geld verdienen, een wetenschapper die de palmbomen langs de weg onderzoekt, een ziekenbroeder die nachtdiensten draait in zijn ambulance – de mensen die Rosi met zorg heeft geselecteerd, hebben op hun beurt allen iets charmants. Vooral Roberto, de ziekenbroeder, ontroert in zijn eenzame zijn, nog meer wanneer hij later zijn oude moeder verzorgt. Een zeer verwarmend beeld.
