“Hello ladies and gentleman, I’m Mac DeMarco and tonight we’re gonna play songs from our last two albums. If you don’t like that… You can suck my cock!” En bam, Salad Days wordt ingezet. Canadees MacDemarco drukt meteen zijn stempel op een avond in de Oude Zaal van de Melkweg, waarin veel gedanst, gelachen en vooral genoten wordt.
De uitverkochte show van Mac DeMarco en zijn band kent een rap begin. Binnen een half uur zijn de eerste negen nummers al gespeeld, waaronder veel werk van zijn laatste album Salad Days. Op dit album staan voornamelijk korte liedjes, waardoor het logischerwijs allemaal wat snel gaat. Onder andere Blue Boy, Passing Out Pieces en Let Her Go komen voorbij.
Opvallend is dat liedjes van het vorige album, 2, met meer overtuiging, misschien door de routine, worden gespeeld. Cooking Up Something Good wordt zo krachtig ingezet, dat het publiek spontaan begint de brullen en te dansen. Vanaf dit punt wordt de sfeer alleen maar beter en beter. Ondanks lichte haast waarmee de band lijkt te spelen, heeft Mac tijd voor charmante praatjes over Amsterdam en besteedt hij genoeg aandacht aan het publiek.
En dat publiek eet maar al te gretig uit het handje van Mac DeMarco. Zelfs op rustige nummers zoals Let Her Go veert iedereen vrolijk mee op de maat. De hoge nootjes, waar Mac’s muziek om bekend staat, worden door menig fan meegepiept. Er wordt flink wat geglimlacht en afgelachen in de zaal. Tijdens Brother stijgt het ‘slacker’-gehalte, dat Mac op eerdere optredens liet zien, naar een hoger niveau. Met een rommelige en lawaaiige outro van dik een minuut laat de band zich van z’n vuige kant horen. Mac DeMarco slaat zijn laatste, schuurmachine klinkende akkoord aan en sluit af met een hoog vrolijk lachje.
Speciaal voor ene Boris (“A guy callad Boris requested this song, so Boris, this one’s for you!”) begint de band aan Freaking Out The Neighborhood. Met een glimlach van oor tot oor zet DeMarco een reggae versie in van het liedje, dat zo afgrijselijk klinkt dat iedereen in de zaal begint te lachen. Ze houden het een halve minuut vol en beginnen vervolgens vol overtuiging aan het nummer zoals die moet klinken. Mac DeMarco is goed bij stem en klink krachtig. Ook de hoge noten pakt hij goed mee. Een genot om naar te luisteren.
Na paar keer flink stagediven en een redelijke uitvoering van Chamber Of Reflection zit de set er na krap een uurtje al op. Maar tijdens de toegift laat de band het publiek nog even smullen. Het publiek krijgt Unknown Legend, een cover van Neil Young, voorgeschoteld en bassist Pierce McGarry mag een groot gedeelte solo zingen. Als allerlaatste interactie met het publiek laat Mac DeMarco onder het motto “Knee for Neil” de hele zaal door de knieën zakken. Na lieve woorden en knuffels met meisjes op de eerste rij verlaat de band het podium. En zo eindigt de avond voor de meesten met een glimlach.
