Het budget van de Europese Unie voor ‘communicatie’ nadert de 140 miljoen euro per jaar. Van dit geld – opgebracht via belastingen – worden onder andere filmpjes gemaakt die het belang van Europese integratie moeten aantonen.
Zo produceerde de EU in 2012 een trailer waarin allerlei kungfustrijders elkaar eerst met ingewikkelde moves bevechten. Uiteindelijk besluiten ze de wapens neer te leggen en zich in vrede te laten omringen door de twaalf gele sterren van de eu-vlag. Het filmpje werd via internet verspreid maar kort daarna alweer van internet afgehaald omdat het bij nader inzien ‘racistisch’ zou zijn (het is nog altijd hier te zien).
In het voorjaar van 2012 produceerde de EU zelfs een filmpje in de bioscopen. Het filmpje was getiteld Hidden Treasures of Europe – verborgen schatten van Europa (het is hier terug te zien). Als de commercial begint horen we een synthesizer enkele akkoorden spelen die aan Bach doen denken. Al snel nemen elektronisch gefabriceerde strijkers de melodie over, ondersteund door een ritmische drum.
We zien een bergmeer en horen kerkklokken. De tekst ‘Zweden?’ komt in beeld, gevolgd door de tekst ‘Montenegro’. Twee pubermeisjes bekijken hun mobiele telefoon. De tekst ‘Frankrijk?’ verschijnt in beeld. En vervolgens: ‘Servië’. Zo gaat het nog even door. ‘Spanje?’ ‘Kosovo’. Drukke kantoorgebouwen. ‘Duitsland?’ ‘Turkije’. En zo verder.
Het eindigt bij een Helleense tempel. ‘Griekenland?’ Nee: ‘Albanië’. Een schattig meisje zegt ‘hallo’ en huppelt vrolijk op de tempel af. Een blakende zon schijnt op het gras. Het scherm wordt blauw, de tekst ‘so similar, so different… so European’ verschijnt in beeld. Een landkaart van Europa plus Turkije doemt op met daaronder de slottekst: ‘Growing together’.
Productie en distributie van het filmpje hebben tezamen zo’n vijfhonderdduizend euro gekost (500.000). Het is ontwikkeld door de eurocommissaris voor Uitbreiding, de Tsjech Stefan Füle. In de tijd van de Sovjetdictatuur was hij lid van de Communistische partij in zijn land en tijdens de laatste jaren van Brezjnev studeerde hij Internationale Betrekkingen in Moskou.
Volgens de website van de EU laat de clip zien ‘hoe grandioos en verrassend Zuidoost-Europa kan zijn. Ja, de regio is anders en dat maakt haar zo levendig, opwindend en fascinerend. Maar is die regio nu écht zo anders?’
Net als de vijfsterrenhotels en business lounges die de leefomgeving van een eurocommissaris bepalen, zijn parken of kantoorgebouwen in vele landen inderdaad niet van elkaar te onderscheiden. Maar dat geldt niet voor de mensen die in deze parken of kantoorgebouwen rondlopen. Er bestaan diepe verschillen in politieke en economische cultuur, zoals in de eurocrisis maar weer al te duidelijk is geworden.
Het is even hilarisch als pijnlijk dat de top van de Europese Unie Duitsland en Turkije, Frankrijk en Servië, Zweden en Montenegro kennelijk niet van elkaar kan onderscheiden of denkt dat de verschillen tussen die landen wel meevallen.
Een jaar eerder, in 2011, werd van het budget voor ‘communicatie’ overigens ook een Europese schoolagenda gemaakt die in een oplage van ruim drie miljoen exemplaren werd verspreid. Het doel was om kinderen van jongs af aan enthousiast te maken voor het Europese project. Om duidelijk te maken dat de EU een ‘multiculturele’ – dat wil zeggen, oikofobe – onderneming is die immigratie en ‘diversiteit’ toejuicht, stonden in die agenda’s de feestdagen van alle wereldreligies: de islam, het boeddhisme, het hindoeïsme, enzovoorts.
Eén religie ontbrak: het christendom. Vergeten.
Enige tijd geleden was ik zelf een dag in Brussel. Het oude stadscentrum voelt als een belegerde vesting, omgeven door kilometers EU-kantoren. Net als vroeger in de DDR hangen op de gevels grote banieren met de officiële politieke agenda. Bijvoorbeeld: ‘Improving animal welfare – Jose Manuel Barroso.’ Of: ‘Creating strong economic governance’. Slogans waar niemand tegen kan zijn, maar die vervolgens gebruikt worden om onze levens tot in detail te reguleren.
Zo presenteerde eurocommissaris Viviane Reding in november 2012 haar plan om aan het Europese bedrijfsleven bindende minimumquota voor vrouwen op te leggen. In naam van de ‘mensenrechten’ en de ‘non-discriminatie’.
Als deze quota er komen zal de handhaving ervan veel nieuw werk voor de europese bureaucraten betekenen; maar bovendien zullen deze quota gaan doorwerken in andere sectoren. Als je vrouwen aan de top wilt zul je op termijn immers ook quota voor vrouwelijke studenten moeten instellen, en natuurlijk Europabrede kinderopvang. Kortom: deze richtlijn, voortkomend uit de even nietszeggende als eindeloos oprekbare taken die de EU zichzelf gesteld heeft, betekent weer een grote hoeveelheid macht die van de nationale staten wordt overgeheveld naar Brussel.
Onze politici en intellectuelen, voortgejaagd door hun ziekelijke en volkomen irrationele afkeer van de natiestaat, zijn geobsedeerd door ‘Europese eenwording’. Ongeacht de kosten, de bureaucratie, de economische stagnatie, de weerstand onder de bevolking – die eenwording moet en zal er komen.
De meest wereldvreemde filmpjes worden geproduceerd om het project te ondersteunen. De meest ingrijpende regelgeving moet het project geloofwaardig maken. Maar het werkt niet. En het zal nooit werken. Te hopen valt dat de onvermijdelijke ontbinding van de Europese Unie vreedzaam zal zijn, zoals bij het uiteenvallen van Tsjecho-Slowakije – maar hoe langer het duurt, des te groter wordt de kans op Joegoslavië.
Lees ook van Thierry Baudet: De aanval op de natiestaat.
Of een van zijn vele andere publicaties.
