Er zit veel ruimte en rust in Mirror The Sky, niet iets wat je zou verwachten van stadse dame als de Londense Lyla Foy. Niets in de galmende kale pop van de Britse liederensmidse ademt immers de urbane drukte, angst en snelheid van een metropool. Mirror The Sky klinkt eerder als een tijdloos rustpunt in het oog van de storm dan dat Lyla Foy mee vliegt op de wervelwind van haast, werk en spoed.
Het is een rust die ze creëert met een mix van folk en elektronica, klein in alles, magisch dromerig in sfeer. Op sommige momenten raakt Lyla Foy aan de meest folk- georiënteerde kant van Wye Oak, in enkele nummers doet ze denken aan de feeërieke pop van zweefkoningin Kate Bush. Net als bij deze twee is rust dan ook niet te verwarren met lieflijk, want hoewel de gehele plaat zich in een trage stap voort zet, soms zelfs rustig kabbelt, is er wel degelijk sprake van de nodige dreiging en spanning in de nummers.
Al is het alleen dankzij de verschillende lagen aan synthesizers, effecten en samples die over de liedjes zijn gelegd. Hoewel in eerste instantie alles eenvoudig en simpel lijkt te klinken, gebeurt in werkelijkheid voortdurend iets nieuws, blijft de achtergrond verschuiven. Dat is dan ook het voornaamste dat Mirror The Sky zo’n fijne plaat maakt. Elke keer dat hij speelt zijn er weer nieuwe verrassingen in de subtiele arrangementen te horen. Klokkenspel, vogels, aanwaaiende midi strijkers, xylofoon of bubbelende beats, alles geeft diepte aan die zucht gezongen folk van de Britse; uitdagende pop op het scherpst van de snede. Even weg van de haast, de rust in terwijl de storm zichtbaar om je heen blijft draaien.
