En u maar denken dat u alles heeft gehad. U, kijker, die al heel lang serieus genomen wil worden op televisie. Normaal toegesproken, door capabele mensen die hun vak verstaan. Inhoud, diepgang, intelligente humor, verstrooiing op niveau. Een knipoog of een gulle lach, dat moet televisie toch ook te bieden hebben.
Helaas, u heeft nog lang niet alles gehad. Woensdagavond kwam ie voorbij, sketch voor twee heren. Na Pauw & Witteman, die aan het afronden zijn na acht jaar.
Een getergde Tijs van den Brink die onder de tonen van “ik mis je” een toneelstukje opvoert op het musicalniveau van groep acht, die afscheid neemt van de basisschool. Thijs is zo weggelopen uit een toneelvoorstelling van John Lanting, bekend van zijn Theater van de Lach. Google hem maar, jonge lezers.
‘De Koning van de Klucht’ werd John ook wel genoemd en meester van de triviale toneelstukjes. Waar de buurvrouw in een kast of onder het bed verdwijnt, als manlief bijna betrapt wordt door zijn echtgenote. Een hit in de jaren zeventig en tachtig, de TROS zond het uit. Veel slingerende onderbroeken, schaars geklede acteurs en actrices, hoog gegil en om de minuut een dubbelzinnige grap.
Tijs is radeloos zonder André. Het hoofd op tafel, doelloos rondlopend met een kop koffie. Je maatje niet in de buurt om een goed verhaal mee te delen. Waar is ie? Zou hij nog wel meedoen vanaf maandag 26 mei? De spanning wordt opgebouw als een natte wind.
Tijs loopt naar de pingpongtafel, twee batjes liggen voor het grijpen, maar u begrijpt het al. Alléén met twee batjes is hartverscheurend en gaat recht door je ziel. Ligt daar dan toch heel even het linkje met de EO? Dat samen met God toch net iets leuker is? Met Knevel als de personificatie van God zelf?
Andries zien we ook lijden, want er is heel goed over het script van deze promo nagedacht. En leuk voor u om te weten, daar zit een hele afdeling achter die dergelijke rampspoed in elkaar flanst. Iedere dag weer, voor elke omroep, de zogenaamde promoafdeling. Betaalt u ook gewoon voor.
De promoafdeling krijgt ruw materiaal binnen en dan volgt het “creatieve” proces. Lange brainstorms, veel denkwerk, niet over één nacht ijs gaan, in laten dalen, eerst effe twee uur lunchen en dan knallen. Dus eigenlijk heel simpel de definitie van de publieke omroep.
Muziekjes zijn hierbij van belang, vooral als ze lekker bekken met de beeldmontage, want dan komt u thuis vanzelf in de stemming. Dan wordt u geprikkeld om te kijken, zoals bij Tijs en Andries.
Andries zien we op een bankje in het park, met het hoofd zwaar gebogen, alsof er een steen in zijn nek rust. Hij maakt een verslagen indruk, want tot het laatste moment willen de makers van het filmpje u op het verkeerde been zetten. Namelijk dat ze niét samen doorgaan.
Het laatste ingrediënt van de promo, het tekstje van de voice-over, moet voor een ware apotheose zorgen. Daar moet de clou zitten, de climax, die u van de bank doet stuiteren. Daar komt ie, ach, u had hem stiekempjes toch een beetje verwacht: “Knevel & Van den Brink gaan samen door”.
Waanzinnig! Wat een symboliek! Ik ben de hele nacht opgebleven om de kandidaat voor de Gouden Beer of het internationale televisiefestival van Montreux beeldframe voor beeldframe te analyseren.
Zestig jaar televisie-ervaring en ontwikkeling, samengebald in één korte, geraffineerde scène, die zelfs vanochtend tijdens het ontwaken nog op mijn netvlies stond.
