Waarom besluit een filmmaker de camera op zijn of haar eigen familie te richten? En waarom moeten wij daar naar kijken? Maar ook: wat is de rol van de filmmaker die tegelijk familie is? En hoe beïnvloedt dat de gefilmde subjecten? Het zijn vragen die zich opdringen tijdens het kijken naar het met een Gouden Kalf voor beste documentaire bekroonde Parts of a Family, waarin de in Nederland woonachtige filmmaker Diego Gutierrez terugkeert naar geboorteland Mexico om zijn ouders te portretteren.
Het duurt zo’n drie kwartier voor we Gonzalo en Gina een woord met elkaar zien wisselen. De twee wonen weliswaar in hetzelfde huis, maar de jaren hebben hen langzaam uit elkaar doen drijven, iets waar het enorme landgoed alle ruimte voor biedt. Ze ontmoetten elkaar toen zij in de twintig en hij in de dertig was, werden hals over kop verliefd en binnen twee weken ging hij voor haar op zijn knieën. Maar de passie doofde uit en praten doen ze nauwelijks meer. Gonzalo rijdt paard, leest een boek op de veranda en gaat slapen terwijl Gina zich bezig houdt met het coördineren van de huishoudsters.
In interviewfragmenten zien we Gonzalo en vooral Gina openhartig praten over de schaduwkanten van hun huwelijk. Soms zo pijnlijk openhartig dat ze er zelf aan toevoegen: ‘dit moet je er maar uitknippen.’ Het legt het vreemde snijvlak bloot waarop de man tegen wie ze praten enerzijds hun zoon is en anderzijds een filmmaker. Ze willen hun verhaal vertellen, maar weten niet goed aan wie ze het nu eigenlijk vertellen. En het maakt dat je je als kijker geregeld een indringer voelt.
