Tijdens het schrijven van Brussel: Eurabia in 2006 woonde ik om de hoek van het Joods Museum in Brussel. Ik ben er een paar keer binnen geweest. Het is een wat tam en saai museum, zeker in vergelijking met het Joods Historisch Museum in Amsterdam. Ik liep er dagelijk langs maar zag er zelden mensen naar binnen gaan. Voor het museum staan betonblokken tegen aanslagen en de hele Miniemenstraat hangt vol met camera’s.
De Marollen is een interessante volkswijk, ingeklemd tussen de kale kak en de antieknichten van de Zavel, de vlooienmarkt op het Vossenplein en de enorme kasba van Brussel die in de Marollen begint. De gezellige volksbuurt, waar Toots Tielemans opgroeide, wordt al decennia lang geteisterd door Marokkaanse en Algerijnse kansjongeren (dealers, junkies, winkeldieven, straatrovers, potenrammers, fietsen- en autodieven etc.).
‘Ik las ergens een tweet van een Brusselse muslima die schreef: ‘Zo’n laffe aanslag kan nooit het werk zijn van een moslim’
De dader verdween na de aanslag op zijn gemakske de Marollen in en hoefde alleen maar zijn petje af te zetten om ongemerkt en onopvallend in de kasba te verdwijnen.
Tot de stembussen zondagmiddag dicht gingen, bleven de autoriteiten zeggen dat het niet zeker was dat het om een aanslag ging. En mocht het stomtoevallig toch om een aanslag gaan, dan was nog lang niet bewezen dat die aanslag een antisemitisch karakter had. Misschien had de dader zich vergist in de lokatie en moest hij bij de Delhaize-supermarkt zijn.
Op zaterdagmiddag is het altijd razend druk in de Miniemenstraat en de omgeving. Honderden passanten moeten de dader hebben gezien. Tot zondagavond laat heb ik nergens iets gelezen over de huidskleur van de dader terwijl mij dat toch relevant lijkt. Als hij blank is (en wellicht een neonazi) hadden de autoriteiten dat wel vermeld zodat de Belgische islamknuffelaars opgelucht adem konden halen.
Ik las ook al ergens een tweet van een Brusselse muslima die schreef: “Zo’n laffe aanslag kan nooit het werk zijn van een moslim.”
24 uur na de aanslag, en op exact hetzelfde moment dat de stemlokalen sloten, kwam de federale politie met de waardeloze beelden. Het is werkelijk schandalig dat de politie op bevel van de politiek zo lang wacht met het vrijgeven van details.
‘Moslims hoeven geen salafisten te zijn om een bedreiging te vormen’
‘Het salafisme vormt de grootste bedreiging voor de Belgische democratie!’, zei eind 2012 de baas van de Belgische Staatsveiligheid, Alain Winants. Het was een doorbraak in het land waar de politiek en de autoriteiten tientallen jaren lang het islamitische probleem onder het tapijt hebben geveegd. Maar ook andere moslimfanaten zijn gevaarlijk en dat weet de Belgische geheime dienst al lang.
Moslims hoeven geen salafisten te zijn om een bedreiging te vormen. Door de salafisten nu opeens af te schilderen als de nieuwe duivels, sluit men de ogen voor de dreiging van onder meer de sjiïeten en de soennieten, die al evenmin ‘gematigd’ zijn.
Trouwens, een ‘gematigde’ islam bestaat niet, net zomin als ‘gematigde’ moslims. Er zijn uiteraard moslims die het minder strikt zien en hun religieuze overtuiging combineren met een modern leven, maar als puntje bij paaltje komt, buigen zij toch voor de druk van de extremisten, al is het maar om geen ‘slechte’ moslim te worden genoemd.
‘Door lafheid van politici geeft men steeds meer toe aan eisen van moslims, dat kan niet anders dan in een catastrofe eindigen’
De politieke wil ontbreekt om krachtdadig op te treden tegen de islamitische extremisten. Meer zelfs: door de lafheid van politici geeft men steeds meer toe aan eisen van moslims. En dat kan niet anders dan in een catastrofe eindigen.
Het salafisme is volgens Winants een stroming die in België snel aan aanhangers wint, een ‘parallelle samenleving heeft opgericht en de moderne maatschappij verwerpt.’
Volgens politicoloog Bilal Benyaich die het boek Islam en radicalisme bij Marokkanen in Brussel publiceerde, onderschat de overheid zelfs het aantal militante salafisten en zou het gaan om enkele duizenden in plaats van honderden individuen.
Maar Winants ziet zelfs nog meer gevaar in het ‘politiek salafisme’, omdat het werkt als een sluipend gif: ‘Op termijn kan die evolutie leiden tot een polarisatie binnen onze maatschappij omdat aan extreem-rechtse kant al organisaties opdoemen die opkomen tegen de islamisering van onze steden.’
Mijn boek Brussel: Eurabia deed in 2007 nogal wat stof opwaaien. Ik wond er geen doekjes om: Brussel is een bolwerk van moslimextremisme en een kweekvijver voor potentiële terroristen, wordt gebruikt als uitvalsbasis en voorziet in onderduikadressen. Er zullen zeker aanslagen komen.
Ik werd in die tijd geinterviewd door een geparfumeerde drol van TV Brussel die mij spottend vroeg: “Wanneer komt die aanslag mijnheer van Amerongen?”
“Volgende week woensdag om 2 uur”, zei ik.
De aanslag kwam dus zeven jaar later maar in december 2008 werd de Kerstmarkt op de Grote Markt afgelast omdat mohammedanen verregaande plannen hadden om de boel op te blazen maar dat was natuurlijk een op zichzelf staand ‘incident’ en had helemaal ‘niets met de islam noch met moslims’ te maken.
Het is alleen maar erger geworden sindsdien. Bij aanslagen in het buitenland blijkt dikwijls dat de daders contacten hebben in Brussel en het is vooral ook daar dat jongeren werden geronseld om in Syrië te gaan vechten. Over het gevaar dat die jongens zullen vormen wanneer ze met die ervaring terug naar België komen, maken de veiligheidsdiensten eindelijk en terecht grote zorgen.
Er wordt krachtiger opgetreden: de levensgevaarlijke terrorist Nizar Trabelsi, een gesjeesde profvoetballer die er in de rechtbank uitzag als een Boko Haram-strijder in een Armanipak, is uitgewezen en brengt de rest van zijn leven door in een Amerikaanse cel. Tegen de criminele maar levensgevaarlijke randdebielen van sharia4belgium zijn straffen tot 18 jaar geëist.
Ik had twee jaar voor Brussel Eurabia nog een positief boek geschreven over de Amsterdamse Marokkaanse jongeren. Maar in Brussel vielen de schellen me van de ogen en besefte ik pas goed hoe diep het extremisme er was gepenetreerd. Het extremisme vormt er een wereld op zich, een samenleving binnen de samenleving, die de Belgische wetten en morele normen verwerpt, die zich kant tegen de democratie en de Belgen ziet als immorele varkens.
Dat ik dit zwart op wit durfde neer te schrijven, werd me door links en de linkse media niet in dank afgenomen. Opeens werd ik afgeschilderd als een racist.
Maar dat was hèt argument voor velen die doorgaans niet eens mijn boek hadden gelezen.
In Brussel hebben de extremisten een compleet eigen wereld kunnen opzetten waarin niet enkel Marokkanen elkaar hebben gevonden, maar ook Libanezen, Syriërs, Algerijnen en Tunesiërs. In die schaduwwereld vind je niet enkel extremistische moskees waar onverbloemd haat wordt gepredikt tegen het gastland en de Belgen, maar ook boekenwinkels waar de meest extreme haatliteratuur is te vinden.
‘In de zelfverklaarde kwaliteitspers De Morgen en De Standaard heeft men het enkel en alleen over het blanke racisme’
In achterafzaaltjes en garages zijn niet-officiële gebedshuizen ondergebracht van waaruit het extremisme wordt uitgedragen. En waar van leer wordt getrokken tegen de Belgische ongelovigen, de ‘onzuiveren’ die alcohol drinken, varkensvlees eten, in het wildeweg seksen en vrouwen tolereren die er eigen ideeën op nahouden.
Ik heb dat niet van horen zeggen, ik was daarvan zelf getuige. Over dat soort racisme tegen Belgen hoor ik in de linkse media als De Morgen en De Standaard, de zelfverklaarde kwaliteitspers, nooit spreken, vreemd genoeg. Daarin heeft men het enkel en exclusief over het blanke racisme.
In Brussel gaat de islam hand in hand met drugs- en wapenhandel. Marokkaanse criminelen worden daarom in één adem door gerecruteerd voor de jihad en voor een strijd als in Syrië.
‘Aan de extreme benadering van de islam ontlenen de Marokkaanse jongeren een tegengif, een doctrine die hen een arrogant superioriteitsgevoel geeft’
Ik ken de Brusselse wijk Molenbeek als mijn broekzak en die wereld heeft geen enkele binding meer met de Belgische samenleving. Daar leven heel wat mensen die zo bereid zijn de strijd aan te gaan met de ‘domme Belgische varkens’. Het Brusselse moslimfundamentalisme zet zich in scherpe termen af tegen de maatschappij waarin het zich situeert, aanvaardt de Belgische autoriteit niet en stelt soms letterlijk dat het niet verkeerd is de maatschappelijke regels van een verderfelijk en ongelovig volk als de Belgen te overtreden.
Niet alle Marokkaanse jeugdige delinquenten zijn moslimextremosten, maar ze gebruiken die doctrine wel om hun daden te verantwoorden, al was het maar voor zichzelf. Ze voelen zich in wezen minderwaardig en aan de extreme benadering van de islam ontlenen ze een tegengif, een doctrine die hen een arrogant superioriteitsgevoel geeft.
In een sociale context die hen geen houvast biedt, is de islam de louterende steun. Dat blijkt keer op keer. Heel wat onlusten in steden als Brussel en Antwerpen breken los wanneer jongeren op straat komen na politie-optredens tegen gangsters. Niet tegen onschuldigen, maar tegen overvallers, dieven en dealers. Waarom zou eender welke gemeenschap zich geroepen voelen misdadigers te verdedigen?
Sommige Turkse milieus ontsnappen daar ook niet aan en toch leveren die geen noemenswaardige problemen op. Het verschil is de identiteit. Turken hebben door hun groot-Ottomaanse traditie geen echt identiteitsprobleem, Marokkanen wel.
De Brusselse Marokkaanse gemeenschap bestaat voor tachtig procent uit Berbers die al in Marokko werden onderdrukt en zich in wezen dan ook geen Marokkanen voelen. Ze hebben niet eens een echt thuisland om aan te refereren en vallen vanuit die gespletenheid des te fanatieker terug op de culturele basis die ze hebben meegebracht.
Daarenboven worden ze door politieke groepen steevast in een slachtofferrol geduwd die hen goed uitkomt. Door mensen à la Bert Anciaux en dat vreselijke Vlaams Marokkaanse Huis van hem, een ware aanfluiting die enkel veel geld heeft gekost en niets heeft opgebracht. Hoe kan dat ook? De Marokkanen die hij op het oog heeft, willen helemaal niets weten van Vlamingen, laat staan zich aanpassen aan onze cultuur en normen.
‘Politieke partijen hebben zich electoraal verkocht aan de moslims’
Heel die sector die zich met de moslims en de Marokkanen bezighoudt, staat ook voor een pak subsidies waarvan men geen afstand wil doen. Voor baantjes die men niet wil verliezen. Dus houdt men dat beeld van het slachtoffer graag in ere, daarin gesteund door die paar Vlamingen uit het culturele milieu van de Dansaertstraat die enkele ‘leuke’ Marokkanen kennen die gestudeerd hebben en denken dat die model kunnen staan voor de extremisten over wie we het hebben. Niet dus.
Bijkomend probleem is de politieke recuperatie. Als ze tegen het extremisme zouden optreden zoals het hoort, zouden een aantal partijen electoraal niet meer aan de bak komen. Daarom blijven ze maar toegeven aan de toenemende eisen van de moslims. Ze hebben zich electoraal verkocht. Zeker de socialisten.
En niet enkel in Brussel. Neem nou die voormalige burgemeester van Molenbeek, Philippe Moureaux, die jaren heeft gedaan alsof er geen enkel probleem was. Zijn politiebureaus werden in de fik gestoken, politiepatrouilles werden aangevallen, vrouwen werden op grote schaal lastiggevallen, maar er was volgens hem nooit sprake van iets anders dan de ‘typische ongemakken van een grootstad’. Nou, door dat soort hypocrieten die jaren het hoofd in het zand heeft gestoken, staan we nu waar we staan: voor een schier onoplosbare situatie die vroeg of laat zal exploderen.
Want de vraag is niet óf er in Brussel aanslagen zullen volgen, maar wanneer. Alleen zetten die moslims zichzelf weliswaar buiten de Belgische samenleving, ze weigeren geenszins de uitkeringen waarvan ze kunnen genieten. We financieren dus in wezen mensen die zichzelf tot onze vijand hebben verklaard.
De hoofddoek is ook in Brussel een geuzensymbool geworden. Iets wat je draagt om de Belgen te jennen. Maar religieuze overtuiging? Nog niet, denk ik, al dragen nu al veel vrouwen dat onder sociale druk. Het is een eerste stap in de toenemende eisen die moslims zullen blijven stellen om zich van de rest van de samenleving te onderscheiden.
Als samenleving zou men aan die islamitische eisen nooit een duimbreed mogen toegeven: geef hen een hand en ze nemen een arm. Mogen ze moskees bouwen, dan zullen ze ook eisen de azan, de oproep tot gebed, te mogen laten weerklinken.
Op notabene de Erasmus-universiteit in Brussel klaagden mohammedaanse studenten over de te kleine gebedsruimte op de campus (dit gebeurde de afgelopen week ook op de Erasmus Universiteit in Rotterdam). Erasmus draait zich om in zijn graf.
In Brussel eisten de 25 vlasbaardjes ook nog eens dat de kantine met de verkoop van alcohol zou stoppen. Je geeft ze een vinger en ze hakken je handen er af. Enzovoorts.
Het gekke is dat diegenen die hen nu het meest verdedigen, die hen blijven afschilderen als slachtoffers en vinden dat we aan hun eisen moeten tegemoet komen, het eerste slachtoffer dreigen te worden. De linksen, vrijdenkers, artiesten en intellectuelen die de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel dragen, zullen, wanneer men hen niet meer nodig heeft, even vlot worden vervolgd als de joden en homo’s die nu al in elkaar worden geslagen.
Maar kennelijk wil men dat niet inzien. En als we toch aan alles toegeven, als we dan toch toelaten dat onze vrouwen op straat voor hoer worden uitgescholden, moeten we dan de clitorisbesnijdenis en het kinderhuwelijk ook maar toelaten?
We zijn het stadium van de dialoog voorbij, vrees ik. Praten moet altijd, maar het kan niet meer zonder dat tegelijk ook hard wordt opgetreden. Van zelfregulatie moet je niet veel verwachten. De islam is een cultuur van schaamte.
Van de moslimgemeenschap in Brussel moet je niet verwachten dat ze zelf de vuile was buitenhangen en de paar moedigen die het wel doen, worden beschouwd als verraders en afvalligen. Het is geen exclusief Belgisch probleem. Overal ter wereld waar er moslimgemeenschappen zijn, rijzen dezelfde problemen.
De aanslag op het Joods Museum zal worden afgedaan als een geïsoleerd incident, mocht de dader een mohammedaan zijn. Een goede moslim doet zo iets namelijk niet, en meer van die apekool. Als de dader een blanke neonazi is, zullen de Belgische gutmenschen triomfantelijk roepen dat het wederom een bewijs is dat de islam liefde is en niets meer dan dat en ook niets met geweld van doen heeft, en andere onnavolgbare dialectische lariekoek die de islamknuffelaar nu eenmaal gewoon is.
De grote vraag is of de dader van deze lafhartige moordpartij gevonden gaat worden. Ik betwijfel het, gezien de totaal onbenullige wijze waarop de autoriteiten het onderzoek 24 uur in de doofpot hebben gestopt zodat het stemgedrag niet beïnvloed zou worden.
