Joop is dood. Hij overleed op 24 december 1987 aan de gevolgen van een hersentumor. Joop was groots. Hij gaf van 1967 tot 1986 leiding aan grootste linkse partij van ons land en was bovendien van 1973 tot 1977 minister-president van het meest linkse kabinet uit de Nederlandse geschiedenis. Joop stelt anderen in zijn schaduw. Geen enkele linkse politieke leider, hoe bevlogen (voor een tijdje althans) misschien ook kan aan hem tippen. Dat geldt ook voor de VARA-opiniesite die naar de grote roerganger vernoemd is: JOOP oftwel Jouw Online Opiniepagina.
Mijn eerste opinieartikel voor Joop ging ook over Joop. Ik pleitte, geïnspireerd door Joop, voor een links schaduwkabinet. Ik stoorde mij in 2010 enorm aan de verrechtsing en verharding en vreesde een conservatief kabinet waar de PVV, al dan niet als coalitiepartner, deel van zou uitmaken. In 1972 hadden de progressieve partijen PvdA, D’66 (tot 1985 met een komma geschreven) en PPR (de Politieke Partij Radikalen, een voorloper van GroenLinks) een schaduwkabinet gevormd om zo oppositie te leveren tegen het rechtse kabinet-Biesheuvel. In tijden van hernieuwde polarisatie was een links schaduwkabinet mijns inziens een goed antwoord op een kabinet dat mensen uitsloot. Een op de PVV leunend kabinet was immers niet mijn kabinet.
Joop en ik konden het goed vinden. Er stonden leuke filmpjes op Joop van (inmiddels voormalig) D66-Kamerlid Boris van der Ham, de vrijzinnige preekjes. Ook schreven er interessante columnisten voor Joop, zoals bijvoorbeeld sociale mediagoeroe Jeroen Mirck (beroemd vanwege het werkwoord jeroenmircken), journalist Karim Khaoiri en historicus Han van der Horst. Er fladderden vlinders in mijn buik. Ik was verliefd.
Het nadeel van verliefd zijn is dat je alles ziet door een roze bril. In het geval van Joop was mijn bril rood, de kleur waar Marco Borsato ook over zong. Maar mijn liefde voor rood is dood. De liefde stierf vorig jaar.
Wat ging er mis? Ik had natuurlijk af en toe zo wel mijn twijfels. Ik heb, en dat zeg ik nu dus achteraf, altijd een beetje weggekeken als Joop weer eens té fanatiek was. Die anti-Wilderscartoon waar Wilders asielzoekers naar de gaskamers brengt, die cartoon waar Wilders met een schaar door koningin Beatrix wordt vermoord, het gejubel over de goddamn hippies van de Occupybeweging, de suggestie dat de Tea Party verantwoordelijk was voor de (mislukte) moordaanslag op Gabrielle Giffords…ik stoorde mij daar nogal aan.
Maar ja, als je bij een bepaald clubje hoort dan committeer je je daar aan en slik je je kritiek in. Ik ben dat gewend, want ik ben jarenlang gereformeerd geweest. Daar wordt kritiek op de eigen groep en het eigen verhaal ook niet gewaardeerd.
Aan die ruzie met GeenStijl heb ik nooit echt meegedaan. Ik was vooral tegen de ChristenUnie en SGP, de oude goden die ik steeds opnieuw moest doden, en De Dagelijkse Standaard, vanwege de racistische stukjes van Joost Niemöller. Sinds hij weg is en Bart – een ander Joops geluid – Schut voor de DDS columnist is geworden vind ik die site veel intelligenter en leuker.
De relatie met Joop liep stuk vanwege het feminisme – een linkse religie waar Joop net zo heilig in gelooft als gereformeerden in de Bijbel en de Drie Formulieren van Enigheid – en het militante antiracisme. Natuurlijk, ik ben ook tegen racisme. Ik noem Joost Niemöller niet voor niets een racist, met zijn idiote theorieën over schedels en zijn alarmisme over zwarte verkrachters, maar voor Joop was dat niet genoeg. Ik moest tegen Zwarte Piet zijn. Zwarte wie? Zwarte Piet. De knecht van de Sint, de vriend van ieder kind, vroeger nog bewapend met de roe, maar die hanteert hij tegenwoordig alleen nog tegen betaling in exclusieve clubs.
Zwarte Piet schijnt dus het summum van racisme te zijn, het bewijs dat Nederland door en door racistisch is, te vergelijken met het zuiden van de Verenigde Staten in de jaren vijftig en Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid. Er moesten tientallen, misschien wel honderden artikelen tegen Zwarte Piet worden geschreven op Joop. Het fenomeen Zwarte Piet was een probleem waarbij de armoede in de wereld, de economische crisis, het milieu, datavervalsing in de wetenschap en zakkenvullen in de zorg in het niet vielen.
Het werd mij te veel. Ik kon deze beker der gramschap niet meer drinken. Ik vond het drukte om niets.
En dat mag dus niet.
Ik zou, aldus Joop-columnist Quinsy Gario, ‘Rosa Parks ook een zeikerd hebben gevonden’. De raciale segregatie en discriminatie van zwarten in het zuiden van de Verenigde Staten in de jaren vijftig van de twintigste eeuw stelt hij dus op één lijn met een kindertraditie die van oorsprong racistische trekjes had. Van mij mag Zwarte Piet afgeschaft worden. Als er een racistisch element in zit en mensen vinden dat niet fijn, prima, schaf die hele klotezooi dan af. Maar het is een minor issue. Ik heb daarom totaal geen begrip voor radicale racismeroepers die Zwarte Piet op één lijn stellen met de slavernij, de apartheid en de Holocaust. Maar helaas slaat ijver (‘zelus’) bij velen al te vaak door in zelotisme.
Het racismealarmisme van Joop verschilt niet van het islamalarmisme van de PVV. Les extrêmes se touchent.
Het plaatsen van de foto van Annabel Nanninga, zodat zij door extreemlinkse gekkies bedreigd kan worden, is een nieuw dieptepunt van Joop. Ik erger mij ook nogal aan de manier waarop zij bootvluchtelingen uit Afrika omschrijft, maar GeenStijl.nl neemt zichzelf niet al te serieus en de epistels van la Nanninga en andere scribenten moet je dus niet al te letterlijk nemen.
Joop daarentegen is immer bloedserieus. Het plaatsen van een foto van een ‘tegenstander’ op Joop heeft daarom een veel grimmiger karakter. Het lijkt erop dat de site onwelgevallige meningen het zwijgen wil opleggen.
Dag Joop!
De liefde was kort maar hevig. Ik ben nu weer happy single. De ketenen der ideologische slavernij heb ik van mij afgeworpen. Ik ga nu op zoek naar een meer gedweeë partner, iemand waarbij ik meer mijzelf kan zijn.
Joop.nl is een site van de publieke omroep VARA en wordt betaald met VARA-ledengeld.
