Het had met haar zeventien jaar, het donkerblauwe broekpak waar ze bijna in verdween en haar lichtelijk vreemde dansbewegingen ongemakkelijk kunnen worden. Dat werd het niet, want de Nieuw-Zeelandse Ella Yelich-O’Connor is onder de naam Lorde een stage performer van wereldformaat. Dat bewees ze tijdens haar eerste concert op Nederlandse bodem gisteravond in de Ronda van het nieuwe Utrechtse TivoliVredenburg.
Voor het poppodium liggen kapotte paraplu’s en lege drinkflesjes van de fans die de hele dag in de regen stonden te wachten. Lorde creëert niet alleen een vernieuwend geluid in de hitlijsten met Royals, ze is inmiddels ook uitgegroeid tot cult-heldin. Op hipsterplatorm Tumblr is ze volop aanwezig en als zelfverklaard feminist en eigenzinnige persoonlijkheid heeft ze al voor enige opschudding gezorgd. (Lees: “I feel like the influences that are there in the industry for people my age, like Justin Bieber or whatever, are just maybe not a very real depiction of what it’s like to be a young person.”).
Lorde opent, onder continu geschreeuw van puberende hipstermeisjes, met Glory And Gore. Het nummer is afkomstig van haar debuutalbum Pure Heroine (2013), dat vier Grammy-nominaties binnensleepte . Ze verschijnt met haar wijde broekpak en kenmerkende paarse lippenstift voor een zwart doek met boven haar enkel een kroonluchter. Het wordt al snel duidelijk dat het hier om een one-woman-show gaat: haar wilde krullen, sprekende lichaamsbewegingen en expressieve stem blijken van begin tot eind genoeg om de aandacht van het publiek te vast te houden.
Na het eerste nummer valt het doek naar beneden en verschijnen een keyboardist en drummer op de achtergrond, alhoewel beiden voor weinig interactie zorgen. Het is jammer voor Lordes authenticiteit dat de rest – vooral de veel aanwezige achtergrondzang – uit een computer komt. Een complete live-setting zou meer waarde toevoegen aan haar electro-pop muziek met hier en daar soul-invloeden. Het zorgt er aan de andere kant wel voor dat Lorde live hetzelfde klinkt als in de studio. Voor wie niet bekend is met Lorde’s muziek, kan het geheel wat eentonig worden door de uitgesproken stijl die zich al zo sterk ontwikkeld heeft. Toch zwakt Lorde geen moment af en gaat het publiek net zo hard los op nummers als Buzzcut Season en haar The Replacement-cover van Swinging Party als bij haar hit Royals. Met verder enkel de hulp van de juiste belichting zet Lorde een minimalistische show neer.
Ella Yelich-O’Connor lijkt in alle opzichten, vooral die van haar algehele verschijning, ouder dan haar leeftijd. Iets met een oude ziel. “Hoe oud is deze chick eigenlijk?” “Zeventien.” “Zeventien? Nee, dat kan niet.” “Ik meen het.” Aldus een conversatie van twee meisjes achterin de zaal. Opvallend is dat wanneer Lorde niet zingt, ze opeens wel een verlegen 17-jarige meisje is dat zich heel klein lijkt te voelen op een podium. Het eerste uur komen er niet veel andere woorden uit behalve ‘Thank you’ en ‘I like you, guys’.
Tot voordat ze begint aan haar voordracht van Ribs. Buitenlandse artiesten lijken soms niet helemaal te begrijpen dat Nederlanders te nuchter zijn voor sentimentele bullshit, maar de kwetsbaarheid dat Lorde opbrengt, zorgt toch even voor enig kippenvel in het nieuwe theater. Ze vertelt over het gevoel waarover ze het nummer schreef: “Vaak ben ik doodsbang om op te groeien. Als kind ben je onoverwinnelijk. Ik kijk deze zaal in en ik zie zoveel intelligente en vriendelijke ogen. Jullie zorgen ervoor dat ik een tovenaar kan zijn en alle andere dingen die kinderen willen zijn.” Het laatste ‘thank you so much’ is misschien wel aandoenlijker dan enig ander woord dat die avond uit haar mond komt.
Alhoewel Lorde eindigt in een gouden jurk en confetti, heeft ze anderhalf uur lang bewezen dat haar eigen stem en verschijning genoeg zouden zijn voor een live-optreden. Als de laatste zinnen van A World Alone worden ingezet, is duidelijk dat Ella Yelich-O’Conner op eenzame hoogte staat in het universum der popmuziek.
Foto door Amy van Leiden.
