De harige lies herbergt inderdaad een helderwit ballonnetje. Het glanst pronkzuchtig tussen de zwarte krulletjes en maakt voorlopig geen aanstalten om zijn voedselrijke bloedplaats te verlaten. Het donker voorspelt een langdurig en vooral veilig verblijf.
Mijn vriend draagt vandaag een kekke short, waarschijnlijk om zich weer even een jongetje te voelen. Ook een teek ziet daarin een uitnodiging. Ontvangstbereidheid blijft in de natuur nooit onopgemerkt.
Diederik houdt zijn broekspijp omhoog terwijl ik het beestje stevig vastpak, losdraai en vervolgens zorgvuldig inspecteer. Zachtjes knijp ik in het bessige lijfje. Het voelt hard, maar de huid geeft behoorlijk mee. Aan de omvang te zien is het een zwanger vrouwtje. Met haar acht pootjes zoekt ze houvast in de lucht. Ik tik met mijn pinknagel tegen het kleine kopje. De cheliceren maken brutale bijtbewegingen, vast bedoeld om het kwetsbare zuigsnuitje te beschermen.
Voorzichtig zet ik het spinachtige beestje op het blad van een volwassen hennepnetel. De openhangende zachtroze lipbloemen ogen hongerig, alsof ze elk moment kunnen toehappen. De harige stengel houdt ze voorlopig eerzaam, de plant heeft een reputatie van dartele romantiek op te houden.
Ik vertel Diederik dat de ziekte van Lyme tot gezichtsverlamming kan leiden en stel voor dat ik het wondje uitzuig. Mijn vriend wrijft wat spuug over de beet en rolt zijn broekspijp naar beneden. Hij zegt dat zijn zenuwstelsel bestand is tegen gedissemineerde infecties. De opschepper.
Even later vraagt hij me om toch maar, voor de zekerheid, je weet maar nooit, zijn wondje schoon te sabbelen. Ik zeg dat het nu geen zin meer heeft, de bacteriën zijn al in de bloedbaan verdwenen. Een leugen, een borrelia-beestje legeert een paar uur op de rand van een wond, maar ik schrik van het woord ‘sabbelen’. Het is te ordinair, te onbeschaafd. Ik blokkeer bij plastische praat, voel me daardoor bedreigd, bijna aangerand. Diederik bemerkt mijn weerstand en wandelt alvast vooruit.
In de auto stelt hij voor om de volgende keer naar de vogelkijkhut te gaan. Ik antwoord dat ik daar even over wil nadenken. Mijn antwoord lijkt hem te verbazen. Ik zeg dat verbazing tot veel moois kan leiden.
© A.H.J. Dautzenberg
Onlangs verscheen En dan komen de foto’s bij Atlas-Contact (40 verhalen, 336 pagina’s, € 19,95). Bestel hier.
Lees hier de overige bijdragen van Anton Dautzenberg.
