Voetbalverslaggevers behoren tot het lafste soort. Wellicht zijn ze niet laf van oorsprong, maar het establishment binnen de voetballerij maakt ze compleet monddood. Iedere opgeblazen persvoorlichter van de KNVB, neem een Rob de Leede of Kees Jansma, dicteert de wet van wat er uiteindelijk in de Telegraaf of de in Volkskrant komt. Wie normale kritische vragen stelt, komt of op de zwarte lijst bij de bondscoach en is persona non grata in voetbalstadions. Maar zeker tijdens de besloten nazit, waar alleen maar de intieme journalistenvriendjes van de trainer mogen aanschuiven. En dan wel onder één stringente voorwaarde: je moet wel bereid zijn om de coach de hemel in te prijzen.
Voetbalverslaggevers trekken dus alleen maar hun grote mond open tijdens de evaluatie van evenementen of vertrekkende bondscoaches. Zo bleek donderdagavond in de eerste aflevering van Andere Tijden Sport over Louis van Gaal.
Voetbal gaat al lang niet meer over het spel en de knikkers, maar heeft een dermate gesloten subcultuur gecreëerd met eigen pausjes, onbetrouwbare bestuurders en likkers die de boodschap mogen verkondigen.
Voormalig gymnastiekleraar Louis van Gaal is zo’n pausje, dat helaas in 2001 ernstig is gestruikeld over de arrogante spelers van de toenmalige selectie voor het WK. En natuurlijk over de media, die volgens Louis altijd voor valkuilen zorgen en je belangrijke carrière doelbewust kapot willen maken.
Op 30 november 2001 geeft van Gaal een persconferentie, waarin hij zijn vertrek als bondscoach aankondigt. Belangrijkste reden: het Nederlands elftal heeft zich niet eens kunnen kwalificeren voor het toernooi in Zuid-Korea en Japan, want het is voortijdig gestruikeld over Portugal en Ierland en krijgt zodoende de genadeslag.
Niks aan de hand zou je denken, risico van het vak, zoals er in elk beroep schuilt. En zeker gezien de honoraria van dergelijke pausjes hoeft niemand medelijden te hebben met Van Gaal. Gezien zijn staat van dienst wordt ie vast wel weer gebeld door een club, die ook weer bereid is om geld te pompen in een illusie, een droom, zijn droom, wereldkampioen worden.
De over het paard getilde spelers waren volgens Louis niet gediend van normale disciplines, die bij een nationaal team horen. Gewone regels zoals op tijd aan het ontbijt, sokken dragen en je das goed strikken, maar ook op tijd je mandje in en geen rood wijntje bij het eten, was teveel gevraagd van het elitekorps. Met Frank de Boer als aanvoerder.
De Boer vond en vindt nog steeds dat een bondscoach niets meer is dan een ‘bezigheidstherapeut’ en ja, daarmee raakt de huidige trainer van Ajax Van Gaal vol in het kruis. Regelrechte broedermoord.
Bewaker Bertus Holkema, hij zat in opdracht van Van Gaal op de gang van het hotel en controleerde de kamers van de spelers met gespannen draadjes aan de deur en luciferhoutjes, had een primeur. De hoertjes die zich meldden in een suite te Kopenhagen, de avond vóór de oefeninterland tegen Denemarken op 10 november 2001, hebben het helemaal niet gedaan met Patrick Kluivert.
Na een kopje koffie stuurde Van Gaal de bronstige Patrick streng weer terug naar zijn eigen kamertje, maar daar mocht Holkema toendertijd niets over vertellen. “Ik was ingehuurd en werd betaald als bewaker en dan dien je je mond te houden” zegt hij nu, twaalf jaar later.
Ik heb altijd zo te doen met dit soort mensen als ze alsnog zeggen “dat de KNVB nu wel toestemming heeft gegeven” aan Bertus om mee te werken aan deze eerste aflevering van Andere Tijden Sport. Zelfs Van Gaal heeft het groene licht gegeven voor de stoere Bertus. Met andere woorden, zelfs twaalf jaar na dato, heeft de KNVB met terugwerkende kracht de betrokkenen van toen volledig in de tang en onderworpen aan pure censuur.
De KNVB dacht heel naïef dat Van Gaal binnen een kwartiertje wel zijn zegje zou doen, maar het pakte volledig anders uit. Het werd een onemanshow van een diep bedroefd ego dat met tranen in de ogen de geslagen hond speelt, goed voor een heuse live persconferentie bij de NOS en RTL.
De bittere tranen van Louis van Gaal geeft een mooi beeld van hoe een triviale sportgebeurtenis wordt opgeblazen tot een Shakespeareaans drama. En dus ook nog eens dunnetjes over wordt gedaan na twaalf jaar, waaruit blijkt dat er niets is veranderd aan de helden- en godenverering van coaches en spelers door de onderdanige media.
Sportverslaggevers behoren tot het lafste soort en daar zal nooit verandering in komen. Een accreditatie voor Brazillië heeft vele malen een hogere priroriteit dan het stellen van één intelligente, kritische vraag aan de bondscoach, Louis van Gaal.
Vanaf 12 juni kunt u daar bijna dagelijks getuige van zijn.
