De aftakeling van ouderenpartij 50Plus begint zo langzamerhand – en dan zijn we nog geen week verder dan toen het gelazer begon – te veranderen in een heuse klucht. Vrijwel alle fractiemedewerkers zitten inmiddels ziek, kennelijk van de spanning, thuis. Lekker voor de naaste familie, vier emotionele wrakken op doktersbevel aan huis gekluisterd, terwijl de ouderen in het land hun belangen – en stem – verkwanseld zien door de partij die beloofde voor hun rechten op te komen. Uitgerekend de persvoorlichtster wist de dans te ontspringen. Joost mag weten hoe, want het is bij de beesten af wat er binnen 50Plus speelt. Een kleine, relatief nieuwe partij zal altijd de nodige groeistuipen kennen, dat spreekt voor zich. De bejaardenfractie, sedert 2012 gezeteld in de Tweede Kamer, maakt het echter wel erg bont.
Want laten we wel wezen, als een partij met twee Kamerzetels het niet meer voor elkaar krijgt de rangen gesloten te houden dan is het er héél ruig aan toe gegaan tijdens de vergaderingen in rusthuis Avondrood. Norbert Klein sist het potverdriedubbeltjes helemaal gehad te hebben met Martine Baay Timmerman, Baay Timmerman die op hoge toon repliceert dat Klein er een janboel van maakt. Mariakaakjes door de lucht, een net op tijd gearriveerde Henk Krol voorkomt ternauwernood dat het goede servies hetzelfde lot ondergaat. Twee fractiemedewerkers, aan het eind van hun latijn, weerhouden Baay Timmerman van een poging tot moord. Twee kamers verderop ligt een vijfennegentigjarige veteraan in een mengeling van urine en uitwerpselen zich af te vragen waarom hij in de verte kampbewakers schreeuwen hoort en waar zijn verschoning blijft.
Hij zal nog even moeten wachten. Het personeel heeft de handen vol aan een inmiddels op de grond gezetelde Norbert Klein die de eigen haren uittrekt, onderwijl “het is een schande, het is een schande” prevelend. Baay Timmerman beperkt zich tot een norse blik uit het raam, af en toe de immer gladgeschoren maar nu wel vermoeid ogende Henk Krol toebijtend dat hij gewoon pensioenpremies had moeten afdragen. De golden girl van de Nederlandse politiek, ja dat was Henkie.
Norbert Klein is er van overtuigd dat partijvoorzitter Jan Nagel hem wil wippen. Het partijbestuur danst vanzelfsprekend naar de pijpen van Nagel, dus besluit Klein dat de aanval de beste verdediging is en bonjourt zonder voorgaand overleg zijn partijgenoot uit de fractie. Martine Baay Timmerman haast zich voor de camera en eigenlijk voor iedereen die het maar wil horen te verkondigen dat zij de enige rechtmatige erfgenaam van het mandaat van 50Plus is, ook al heeft die snaakse Norbert Klein dan de naam gekaapt. Niemand begrijpt hoe dat werkt, Baay Timmerman zelf ook niet. Een overspannen aandoende hulptroep doet verwoede pogingen de impromptu persconferentie van Baay Timmerman te beëindigen voordat de grens der schaamte overschreden wordt.
Helaas. Journalisten van een energiekere leeftijd maken de misstap te denken dat Baay Timmerman prangende vragen nodig heeft om het achterste van haar tong te laten zien. Little did they know. Werkelijk alles komt al dan niet ongevraagd aan bod: de lange werkdagen, de gezondheid, de chemokuren die nooit en te nimmer een inbreuk hebben gemaakt op haar functioneren als Kamerlid.
‘Jan Nagel aan het stuur, bloed aan de muur’
Door de uitlatingen van Norbert Klein over de betrouwbaarheid en beschikbaarheid van Baay Timmerman ziet zij zich genoodzaakt tot in den treuren te herhalen dat daar niets van waar is. Dat het aanwezige journaille dat in het geheel niet interesseert deert haar niet. De hulptroep staat er verloren bij, wil naar huis, doet de volgende dag met zijn collega’s een collectief beroep op ziekteverzuim.
Het heeft even geduurd, maar één van de ijzeren wetten van de Nederlandse politiek laat zich weer gelden: alles wat Jan Nagel aanraakt verandert vroeg of laat in stront. Het is wat dat betreft wel begrijpelijk dat hij zich opgewerkt heeft tot voorzitter van een partij met Alzheimerpatiënten als doelgroep. Die zijn allang weer vergeten hoe dat indertijd ook alweer bij Leefbaar Nederland ging, hoe Nagel eigenhandig de ondergang van de partij bewerkstelligde door zich boven Fortuyn te plaatsen.
Nu herhaalt die geschiedenis zich weer: Jan Nagel aan het stuur, bloed aan de muur.
Uitgerekend de zwaksten in de samenleving worden er de dupe van, die zitten nu met een volksvertegenwoordiging wier fractiemedewerkers zijn bezweken onder de strijd tussen Nagelchenko en Norbert Klein, en dat is te schandelijk voor woorden. Klein mag dan dubieus gehandeld hebben, als het waar is dat Nagel hem uit de weg wil ruimen om de terugkeer van Henk Krol voor te bereiden dan heeft Nagel zelf aangestuurd op een breuk, net zoals twaalf jaar geleden.
Niet dat we niet blij moeten zijn met een terugkeer van Henk Krol overigens. Zijn aanwezigheid gaat ongetwijfeld hilarische taferelen opleveren in de aanloop naar de volgende verkiezingen, als de lijkenkast voor de zoveelste keer open zwaait. Een dergelijke tragikomedie gaat alleen wel ten koste van de mensen die te goeder trouw op 50Plus stemmen omdat ze zich in laten pakken door de charme van Krol of het aura van een éminence grise van Nagel. Dat is best triest aangezien beide blijkbaar beschikken over de integriteit van een beurshandelaar.
In het aanzicht van zoveel treurnis rest eigenlijk alleen nog maar de lach, de humor inzien van deze ellende. Misschien kan een van de getalenteerde cartoonisten die ons land rijk is er een boekje aan wijden. Gekke Henkie en de Nagel aan de doodskist, of zo.
