TPO’s Jan-Henk Zandberg denkt dat hij een heuse vibe heeft met Charlize Theron – nu te zien in de comedy A Million Ways to Die in the West – als hij haar in Los Angeles alweer voor de viérde keer ontmoet voor een portret in proza.
Het is met afstand de meest gestelde vraag over mijn werk in Hollywood, waar ik de meeste A-listers strikt beroepshalve al meermalen heb gesproken. “Herkennen ze jou dan ook?”
Antwoord: néén, eigenlijk nóóit (en geloof de journalisten die dat soms wel pretenderen niét). Hoewel? Ik heb het één keer gehad, midden in een bloedheet Manhattan, met Oscar-winnaar (en de vader van Angelina Jolie) Jon Voight, maar ja, dat is weer een vrij uitgebreid en tevens anekdotisch verhaal, waar ik wellicht ooit nog wel eens op terugkom.
‘Sommige collega’s stellen zeer ridicule vragen als ‘wat is je lievelingskostje?’ (heus, het gebeurt)’
Trouwens, toen ik eens (in een David Lee Roth-achtige badjas) in een lift in het Four Seaons Hotel op Mila Kunis en haar entourage stuitte, knipoogde ze en zei “Hey, there’s that trouble-maker again…”.
In een vorig tête-à-tête vond ze mijn vragen kennelijk nogal gedurfd. Maar met Charlize Theron had ik – vermoed ik – heel misschien ergens wel een vibe, al kan dat ook fantasie zijn. Charlize heeft in elk geval niet die (soms) typische plastic en siliconen Hollywood-configuratie. Ze bezit nog immer de nuchterheid van de Hollandse emigranten in Zuid-Afrika, waar ze – niet eens zo heel erg in de verte – van afstamt. Niet voor niets heet haar moeder Gerda Jacoba. Dat schept al een band.
Goed, de eerste keer dat ik Charlize sprak, of accurater samengevat: dat we ons in dezelfde ruimte bevonden, was in Berlijn tijdens een nogal rommelig groepsinterview, waar sommige collega’s zeer ridicule vragen stelden als ‘wat is je lievelingskostje?’ (heus, het gebeurt). Theron plugde in het Ritz Carlton Hotel aan de Potzdammer Platz overigens de blockbuster Hancock, waarin Will Smith een superheld speelt, dus ja, het wachten was natuurlijk op de wakkere cliché-vraag van een uitgedoofde filmjournalist: “Charlize, als je zelf een superkracht uit kon kiezen, welke zou het dan zijn…”
Zucht. Uit pure ergernis over zoveel onzin, stootte ze vermoedelijk haar kopje koffie om, waarbij één van haar bevallige pumps bevlekt raakte. Omdat ik naast haar zat, pakte ik snel een servetje en reikte dat een bukkende Charlize galant onder tafel aan. En alsof het de koppel-sleutelscene was uit een luie romkom, sprak ze vertrouwelijk, terwijl ze me wuft (mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen) onder het witte damast aankeek: “Dank je, dit brengt ons geluk…”.
‘De visuele onrust is weer aanzienlijk, want zoals ze nu hier heeft plaatsgenomen in haar hotelsuite in West-Hollywood is ze weer buitenaards knap’
Verwarrend. Wat jaartjes later trof ik haar toevallig in een bioscoop in Santa Monica. Ik moest naar een persscreening van een Adam Sandler-film (vreselijk) en zij had ook één of ander mediading, een zaal verderop. Ik herkende haar – zo in burger, maar nog steeds schitterend – pas later. Ik zweer dat teon onze blikken elkaar kruisten (dat deden ze) ik een knipoogje (ofzo) kreeg.
Flash forward naar dit voorjaar van 2014. Ik ben behoorlijk grieperig in de KL 601 naar LAX gestapt, om haar voor de vierde keer te interviewen, nu naar aanleiding van haar nieuwe comedy A Million Ways to Die in The West van TED-regisseur Seth MacFarlane. Tussen de koortsaanvallentjes door stel ik Charlize in Beverly Hills mijn eerste vraag, die wellicht meer als een doodsrochel klinkt, want Charlize zegt: “Ik ben blij dat jij er weer bent. En ik ben vooral blij dat je het toch nog gered hebt, zo in jouw toestand.”
Toch meelevend en ja, verwarrend. En hoe verrot ik er uit nu trouwens uitzie, zo strálend blijkt Charlize, die – gelukkig – een meegaande en praatgrage indruk maakt. De visuele onrust is weer aanzienlijk, want zoals ze nu hier heeft plaatsgenomen in haar hotelsuite in West-Hollywood, is ze weer buitenaards knap. Haar huid soest babyzacht in het oranje Californische strijklicht. Charlize’s gouden lokken verraden jogsessies langs de branding bij haar huis in Malibu en als ze fel kijkt (doet ze vaak), blijkt ze op haar ravissantst. Het aandoenlijke moedervlekje, een beetje rechts op haar hals is niet eens een constructiefoutje, maar het benadrukt voornamelijk Theron’s volledige schoonheid.
Ze is een intrinsieke beauty, wat niet per se een voordeel hoeft te zijn.
Liefst zes keer moest ze in 1997 bijvoorbeeld auditie doen voor The Devil’s Advocate, omdat haar tegenspelers Al Pacino en Keanu Reeves de Zuid-Afrikaanse actrice eigenlijk veel te mooi vonden voor de rol van Reeves’ liefje. Ze diende maar even te bewijzen dat ze meer was dan een blonde bimbo. Het is bijna metaforisch voor de Hollywood-carrière van ‘White Hot Venus’ Theron, die pas na een stevige ‘uglification’ in Monster serieus werd genomen en uiteindelijk nog een Oscar toucheerde ook.
Je verwacht op grond van haar doorgaans lieflijke uiterlijk ook dat ze sereen, delicaat en beleefd is. Welnu, dat is ze niet. Neem haar rol in A Million Ways To Die in The West, waarin ze het nieuwe vriendinnetje speelt van Seth MacFarlane, die het als knullige schapenboer maar moeilijk heeft tussen de ijzervretende cowboys. In deze soms bijna-surrealistische pastische op het Wilde Westen gaat ze gretig mee in de taboehumor van MacFarlane, die graag grappen op en óver het randje maakt.
‘Als er één rode draad is aan te wijzen in de acteerloopbaan van Theron dan is het dat ze allesbehalve preuts is’
In één scène stapt hij op een kermis met Charlize een schiettent binnen, alwaar ze op bordjes met ‘Runaway Slaves’ mogen knallen. “Ik vind best dat het kan”, begint Theron. “Het is niet meer dan een grappig commentaar op al dat gehosanna rond Twelve Years A Slave. Ik vond de film ook indrukwekkend, hoor. Hé, ik ben satan niet, maar je moet de grenzen van humor altijd oprekken. Sowieso ben ik fan van Seth. Stiekem kijk ik met Jackson (haar 3-jarige adoptiezoon, JHZ) altijd naar Family Guy, al hoop ik dat ie het taalgebruik, al die fucks, niet overneemt, haha. Maar Seth is hilarisch!”
Het had overigens niet veel gescheeld of de rol was aan Charlize’s botoxvrije neusje voorbijgegaan. “De eerste afspraak met Seth heb ik keihard verknald”, bekent Charlize. “Ik had net gefilmd in Namibië voor Fury Road, de Mad Max-sequel, en kwam hier uit het vliegtuig gerold met een jetlag. Bovendien had ik ook nog griep en ik was nog raar kaal voor mijn rol. Seth wilde mijn hand niet eens schudden en hij had meteen zoiets van: ‘Wie ben jij?’ Ik baalde, maar na enkele lange strandwandelingen dacht ik: ik moet het nog een keertje proberen want ik wilde per se in deze comedy van Seth.”
Als er één rode draad is aan te wijzen in de gevarieerde acteerloopbaan van Theron, dan is dat inderdaad dat ze allesbehalve preuts is. Van haar debuut als de vamp Helga Svelgen in Two Days in The Valley tot haar in 2012 door de Academy genegeerde glansrol in Young Adult; ze is de Prinses van het Functionele Naakt. Echter, ze heeft nooit opzettelijk op haar looks geleund. “Ik laat niemand over me heen lopen, omdat ik toevallig tieten heb”, luidt een beroemde uitspraak van Theron.
‘Haar moeder schoot haar vader uit pure noodweer dood toen ie weer eens stomdronken haar en de kleine Charlize met geweld dreigde’
Wat heet, toen haar manager aan het begin van haar opmars kwam aanzetten met scripts als Showgirls, ontsloeg ze hem acuut. Ook al was hij degene die haar ooit in een bank op Hollywood-boulevard ontdekte, toen Charlize een schreeuwdispuut kreeg met een baliedame over haar banksaldo.
Maar hier mag dan een bloedmooie en intelligente 39-jarige vrouw zitten, die lachend tien miljoen dollar per film incasseert en die ook zo’n drie miljoen betaald krijgt om in het openbaar en op rode lopers alleen maar bepaalde horlogemerken en sieraden te dragen, het is Charlize Theron niet in de schoot geworpen.
Haar jeugd in het voormalige mijnwerkjesstadje Benoni in Transvaal omschrijft ze als ‘turbulent’ en op de Putfontein-school aldaar voelde ze zich niet thuis. “Iedereen wist dat mijn vader een alcoholist was. En dat speelde een rol in het gedrag van mijn klasgenootjes tegenover mij. Kinderen kunnen wreed zijn. Ik heb me daardoor buitengesloten gevoeld. Je schaamt je voor iets, waar je niets aan kan doen.”
Het blijft onvoorstelbaar, dat diezelfde paar ogen, die nu aan de interviewtafel glinsteren, dik dertig jaar terug getuige waren van een bizar huiselijk drama. Haar moeder schoot haar vader uit pure noodweer dood, toen ie – weer eens stomdronken – haar en de kleine Charlize met geweld dreigde.
Mevrouw Theron werd vrijgesproken en het drama leidde tot een innige band tussen moeder en dochter, die nog steeds, zo schetst Charlize zelf, twee minuutjes in Malibu van elkaar wonen. “En nu dwingt ze me op te gaan golfen”, grinnikt ze in haar suite.
Het was ook mammie, die haar helemaal volgde naar New York City toen Charlize als late tiener haar balletdroom probeerde te realiseren, totdat een fatale knieblessure haar in een halve depressie stortte. Charlize, bedachtzaam: “Ballet was mijn leven. Ik hield er zo van. Ik had nooit verwacht, dat ik er al op mijn 19de definitief mee moest stoppen. Maar mijn moeder zei: ‘Je kunt in je verdriet zwelgen, maar doe dat lekker thuis, probeer liever iets nieuws.”
Dat werd uiteindelijk acteren, nadat haar moeder tevens het vliegticket naar Los Angeles had betaald. Heel klassiek: een enkeltje. Charlize: “Na een tijdje miste ik het ballet niet meer. Ik had het gehad met die acht uur training per dag en de bloedvergiftigingen door open blaren die nooit konden helen.”
Achteraf, concludeert ze op deze zwoele voorjaarsmiddag, is het balletpodium haar cruciale opstap naar film geweest.
Na een trits van bezielde juweeltjes (North Country, In the Valley of Elah) en popcornfähige blockbusters (The Italian Job, Hancock) is Theron nu één van de meest ongenaakbare Hollywood-diva’s, met bijkans de vintage-uitstraling van oud-diva’s als Kim Novak en ja, Marilyn Monroe.
Ze moet evenwel niets hebben van de glamourkant van haar vak. Ze haalde zich ooit een collectieve boycot van de rode loper-fotografen bij de Oscar-uitreiking op de hals omdat ze steevast weigert glimlachend te poseren, laat staan dat ze de tv-verslaggevers achter het fluwelen koord geanimeerd te woord staat. Gossip-pers ziet ze als corvee.
Deze week onstond er nog een mini-relletje, nadat ze in Londen verklaarde interviews soms te beschouwen als een ‘verkrachting’. Een term waar haar nieuwe vriendje Sean Penn – evenmin een liefhebber van het journaille – vast achter gezeten zal hebben.
Over deze vrij saillante nieuwe relatie is ze – net als altijd over haar actuele privé-leven – hermetisch. Ze snapt eerlijkgezegd niet waar mensen zich druk over maken. Fronsend: “Die obsessie met Jennifer Aniston! Bijvoorbeeld over het feit dat ze geen moeder is. Dat vind ik zo sneu voor haar. Volgens mij lijdt ze er zelf niet onder, hóór.”
‘Theron’s filmcompany wordt uitsluitend geleid door vrouwen’
Relatief onbekend is dat Charlize Theron al jaren een eigen en zeer succesvol productiebedrijf bestiert, Denver & Delilah (vernoemd naar haar twee hondjes). Het productiehuis ontstond min of meer per ongeluk, nadat de reguliere Hollywood-studio’s haar petproject Monster niet wilden financieren (“Ik dacht: dan doe ik het maar.”).
Theron’s filmcompany, dat ook nog de rechten kocht van de Nederlandse productie Zwart Water, wordt uitsluitend geleid door vrouwen. “Neuh, ik heb geen feministische agenda, ofzo. Ik hou van sterke vrouwen. Ik ben opgevoed door ééntje, mijn moeder. In Zuid-Afrika runde ze een aannemersbedrijf. Ik zag haar dan soms dertig bouwvakkers toespreken over de constructie van een pand, of een weg. Ze stond dan letterlijk haar mannetje. Ja, dat heeft een sterke inprent achtergelaten.”
Met een ijzeren discipline heeft Theron zich als player gehandhaafd in LA, waar voor aantrekkelijke blonde actrices de verleidingen om voorspelbare en gemakkelijke keuzes te maken immer op de loer liggen. “Ik wist al snel wat ik wilde in Hollywood”, zegt Theron in haar suite.
“Ik heb in mijn leven al zoveel baantjes gehad die ik haatte dat ik me heb voorgenomen om nooit meer dingen te doen tegen mijn zin. Ik wilde gewoon de dingen doen die iets voor me betekenen. Meer niet. Dat is ook het enige waar je macht over hebt in deze stad, maar dat het zou leiden tot deze carrière dat had ik ook niet durven dromen.”
Dat ze de reflectievolle leeftijd van 38 heeft bereikt helpt, knikt ze. “Ik ben rustiger nu, minder gehaast. Ik geniet meer van momenten dan toen ik twintiger was. Ik bedoel, als twintiger voelde ik me altijd opgejaagd. Dan wil je overal tegelijk zijn. Ben je bang dat je steeds iets mist. Dan wil je altijd zijn waar je niet bent. Je wil je plekje op de wereld veroveren. Het is nu zo ánders. Die paniek is voorbij. Ik geniet nu meer van elke ervaring, als actrice, als manager en als moeder, meer dan ik ooit heb gedaan.”
A Million Ways to Die in the West draait nú in de bioscoop.
Alle foto’s: ANP/EPA
