Ze kijkt streng voor zich uit. Soms leest ze feiten op en laat ze een pijnlijke stilte vallen. Ze doet verontwaardigd en stelt kritische vragen. Ze zit tegenover Hubert Möllenkamp, de voormalige bestuursvoorzitter van woningcorporatie Rochdale. Het is tijd voor een verhoor van de parlementaire enquêtecommissie woningcorporaties. D66-Kamerlid Wassila Hachchi zaagde Möllenkamp gisteren een half uur door over de vraag waarom hij in een Maserati reed tijdens zijn voorzitterschap en of hij er ook mee heeft gereden nadat hij te horen had gekregen dat de auto niet meer gebruikt mocht worden.
Möllenkamp vond het wel een mooie auto. ‘Was dat gewoon?’ wil Hachchi weten. Möllenkamp vertelt dat hij al vijftien jaar een chauffeur had voor 190 avondvergaderingen per jaar. Alle collega-directeuren hadden een chauffeur. In 2006 stopte Möllenkamp na een paar weken met het rijden in de nieuwe Maserati omdat intern was geklaagd. Achteraf was het beter geweest geen Maserati aan te schaffen, geeft hij toe.
Möllenkamp vertelt dat de Maserati in de prijsklasse viel waarin hij mocht rijden. Toch was het merk ongewenst in de beeldvorming. Hachchi weet te melden dat andere directeuren veel goedkoper reden. Ze wil ‘de techniek niet in’ want dan is Möllenkamp haar de baas. Hij reed voor en na de Maserati in dezelfde prijsklasse. Er komen wat merken voorbij. Hachchi zegt dat Möllenkamp over meerdere auto’s beschikte. Möllenkamp brengt nuances aan.
De Raad van Commissarissen, zo meldt Hachchi streng, heeft bepaald dat de Maserati weg moest. Möllenkamp komt niet met een zelfverzekerd antwoord of hij er daarna nog in gereden heeft. Hachchi slaat meteen toe: ‘u heeft er niet meer in gereden of u weet het niet meer, wat is het?’ Möllenkamp zegt dat hij geen duidelijker antwoord kan geven omdat hij het niet meer precies weet. Het tafereel herhaalt zich een paar keer. ‘We blijven een beetje hangen. Ik wil dat u duidelijk antwoord geeft’, zegt Hachchi. ‘Dan moet ik het wel echt weten’, zegt Möllenkamp.
Er ontspint zich een discussie of Möllenkamp daarna privé in de Maserati bleef rijden op kosten van Rochdale. Möllenkamp is Hachchi weer de baas door de regels van toen uit de doeken te doen. Hij mocht in de auto rijden en dat was een normale regeling. Hachchi speelt verontwaardiging en laat Möllenkamp zeggen dat hij haar verbazing begrijpt en de auto achteraf niet legitiem vindt. CDA-er Peter Oskam voegt toe dat rapporten zeggen dat Möllenkamp op staande voet ontslagen had kunnen worden. Einde verhoor.
En burgers maar denken dat een enquêtecommissie bedoeld is om de waarheid boven tafel te krijgen. In de miljardenindustrie van de woningcorporaties is heel veel mis, maar de enquêtecommissie gebruikt een half uur om te praten over één auto.
Veel meningen, weinig feiten. Möllenkamp moet achteraf zijn mening geven, maar wat de waarde daarvan is om de waarheid boven tafel te krijgen is onduidelijk. Hachchi heeft immers alle rapporten al voor zich liggen. Al haar vragen zijn erop gericht Möllenkamp iets te laten toegeven om vervolgens voor de camera verontwaardigd te kunnen doen.
Misschien staat de Maserati voor vele voorbeelden van normoverschrijdend gedrag van corporatiebazen. Maar dan nog steeds is het verhoor van Möllenkamp totaal zinloos voor de waarheidsvinding en alleen bedoeld als publieke veroordeling.
Over de belangrijkste feiten gaat dit verhoor niet. Er was geen politieke interesse, er waren geen algemeen geldende regels, bazen spraken elkaar niet of nauwelijks aan en de politiek deed dat ook niet. Die feiten worden niet genoemd, want ze zijn pijnlijker dan de vraag of de Maserati wel of niet in het weekend door Möllenkamp werd gebruikt.
Wie heeft besloten dat de woningcorporaties zoveel vrijheid kregen? Wie had voor controlemechanismen moeten zorgen? Het was de Tweede Kamer die alle misstanden mogelijk maakte. Nu is de Kamer boos dat corporatiebazen Maserati’s konden aanschaffen en dat ook deden. De publieke veroordeling van Möllenkamp door burgers is terecht, die door de Tweede Kamer is hypocriet.
Vergeet dat niet als u komende week voormalig Vestia-baas Erik Staal tijdens zijn verhoor hoort hakkelen.
Chris Aalberts is auteur van: Achter de PVV: waarom burgers op Geert Wilders stemmen.
