Uiteindelijk heeft Guido van Woerkom, beoogd Ombudsman van Nederland, toch de meerderheid van de stemmen gekregen in de Tweede Kamer. Ondanks de stofwolken die zijn kandidaatstelling al deed opwerpen en waardoor men, vanwege de rode ogen door dat stof, dingen niet geheel meer goed zag.

We hoeven het er niet over te hebben dat zijn opmerking over een Marokkaanse taxichauffeur aan wie hij zijn vrouw niet zou toevertrouwen misschien een empirische basis zou kunnen hebben. Dat de oorzaak van zo’n opmerking gerechtvaardigd kon zijn door het onbehouwen gedrag van veel Marokkaanse taxichauffeurs in Amsterdam, vooral bij het Centraal Station – het is niet voor niks dat de plek daar de Gaza Strip wordt genoemd.

‘Zolang er maar een mug van ethnische bevooroordeling te ontwaren valt, worden er horden olifanten van verontwaardiging erop af gestuurd’

Dat zijn opmerking niet racistisch van aard was, omdat hij het had over een bepaald, werkend (nu ja, werkend) segment van een bevolkingsgroep en niet over de gehele bevolkingsgroep. Zolang er maar een mug van ethnische bevooroordeling te ontwaren valt, worden er horden olifanten van verontwaardiging erop af gestuurd.

Je vraagt je af waarom Nederland beticht wordt van institutioneel racisme, als het digitale zwerk zo verdonkerd wordt door zwermen van deugdzame mensen, die, zelf kleurenblind natuurlijk, klaar staan om mensen het prismatisch daglicht uit de ogen te rammen.

Er is terecht gewezen op de verfoeilijke gedragingen en uitspraken van een enkele huigvertonende vingerwapperaar. En natuurlijk kwamen de kobolden van het Samenwerkingsverband van Marokkaanse Nederlanders (SMN) uit de de diepste aardelagen om voor de ‘Marokkanen’ te spreken.

Deze vorm van generalisatie roept vreemd genoeg nooit verzet op (‘Jouw piepstem is mijn roep niet, vriend.’). Terwijl je je afvraagt wat stemmen, waarin nog de ruis van de jaren zeventig van de vorige eeuw doorklinkt, te murmelen hebben voor jonge, opgepoetste kelen. Of zou het zijn dat Marokkanen altijd dezelfde spinnenwebben in schedel en gemoed dragen?

Er is iets anders aan de hand hier. Een interessante parallel is te trekken met de Saoedische kwestie over de anti-islam sticker. Want wat schreef de Saudi Gazette naar aanleiding van het mogelijke bezoek van plooiengladder Frans Timmermans naar Riyad? Ene Ibrahim Badawood schreef, onder de kop ‘Is the Dutch apology enough? Local viewpoint’ deze omineuze woorden:

“Tolerance and forgiveness are good traits except when it comes to attacking Islam or Muslims.When this happens, apologies will not be enough.”

Kijk eens aan! Guido van Woerkom heeft direct na zijn uitspraak,  vier jaar geleden, afstand genomen van zijn uitspraak en zijn excuses aangeboden. Her en der viel te lezen dat SMN de excuses aanvaardde. (Ik vind dit een hilarische zin!) Maar ja, hij was toen, zoals nu nog, directeur van ANWB en in mijn Marokkaanse tijden heb ik ervaren dat de ANWB een goede vriend van Marokkaanse autorijders was.

‘Wie eenmaal een Marokkaan beledigt zal tot zijn dood de consequenties hiervan ondervinden’

Dit is wat er gaande is.  Een poging tot een Lego-bouw van Marokkaanse ‘trots’ en ‘onverbiddelijkheid’ – met andere woorden van machsimo. Wie eenmaal een Marokkaan beledigt, zal tot zijn dood de consequenties hiervan ondervinden.

Haal ik hiermee Marokkanen en moslims door elkaar? Nee hoor, zie het commentaar van de Saudi Gazette (deze rept niet van Saoedie-Arabiërs, maar van moslims.) Zie de eis van Osman Suna, PvdA-fractievoorzitter te Soest, die excuses eist van Diederik Samson, omdat hij niet vervolgd wordt voor het ronselen van stemmen, ondanks dat een verborgen camera hem hierop leek te betrappen.

‘De blinddoek van Vrouwe Justitia is bijna net zo goed als een boerka’

Mochten excuses uitblijven, dan stapt hij naar de rechter. Dreight hij. Samson en Hans Spekman hebben ook al aangiftes aan hun broek hangen wegens ‘discriminerende’ uitspraken (lees: scherpzinnige conclusies) in het verleden.

Zo is er ook aangifte gedaan tegen de uitspraak van Guido van Woerkom, vier jaar na dato. Door een of andere advocaat namens ‘een heel grote groep mensen.’

Want deze hervonden mannelijkheid heeft natuurlijk wel de hulp van een vrouw nodig, namelijk Vrouwe Justitia. Niet alleen draagt zij een zwaard, dat fallisch genoeg is, maar ze is ook nog geblinddoekt – bijna net zo goed als een boerka.

Dit artikel werd eerder gepubliceerd in NRC Handelsblad. Het staat ook hier.