A sweet summer sun op Pinkpop? Vergeet het maar. Onbarmhartig scheen de koperen ploert over de schaduwloze graswei in Landgraaf. Telkens wanneer de zon achter de wolken verdween voelde het klam en broeierig. Dat was zeker het geval tijdens het twee uur durende optreden van de Rolling Stones.
Bijna op de kop af vijftig jaar geleden, ontaardde in het Kurhaus in Scheveningen, het eerste Nederlandse Stonesoptreden zoals bekend in een complete ravage. Destijds stond de band op punt van doorbreken in ons land. Vijf decennia later zijn de Stones de duurst betaalde Pinkpopact, én op respectabele leeftijd.
Aan het optreden viel echter weinig te merken van vermeende ouderdom. Muzikaaltechnische haperingen, af en toe een snerpend hoog geluid (althans ter linkerzijde van het podium), werden gecompenseerd met inzet en gedrevenheid. De Stones waren gekomen om er een feestje van te maken, zonder de franje van overdadig opgezette tournees in het recente verleden.
Rolling Stones op Pinkpop was meer optreden dan show, meer muziek dan versiering. Een beetje pijnlijk derhalve dat het in het eerst half uur niet bepaald wilde vlotten. Pauzes tussen de nummers duurden net iets te lang, Tumbling Dice en Rocks Off werden ver voorbij hun aandachtsspanne getild. Onbedoeld werd zo de angel uit deze en andere klassiekers gehaald, die juist bekend staan om hun scherpte en spanning. Keith Richards tastte af en toe hoorbaar naar het juiste tempo en liet nogal wat van de aan hem vertrouwde riffs over aan Ron Wood.
Dat de band er veel zin in had bleek uit de performance van Mick Jagger. Rock-, soul- en blueszanger ineen. Met zijn bekende gebaartjes, gedraaf en kronkelende bewegingen stond hij geen moment stil. Toch best een fenomeen die man, zelfs op zijn zeventigste. Het publiek sprak hij veelvuldig toe in het Nederlands, zij met het accent van een Franstalige Belg.
Gedurende het eerste halfuur speelden de Stones voor hun doen degelijk en plichtmatig. Ogenblikken van opleving waren schaars, al klonk de ballad Angie bij vlagen ontroerend. Doom & Gloom, in de reguliere studiovariant een snedig geproduceerde knaller, werd vakkundig bij het grof vuil gezet. En dat is bedoeld als compliment.
Er bleken meer positieve verrassingen op komst. Als een duvel een doosje diende zich de Midnight Rambler aan in de vorm van Mick Taylor. De vroegere Stonesgitarist gaf optreden en band met zijn aanwezigheid de broodnodige opsteker.
Net op het moment dat er een deceptie dreigde, zorgde Midnight Rambler dankzij Taylors gezaghebbende gitaarwerk voor een keerpunt. De song werd door de band bijna opgelucht beetgepakt en samengebald in de gemeen opzwepende blues die het nummer van oorsprong is.
Eindelijk klonken de Stones zoals we ze hebben leren kennen: magistraal, ruig en ranzig. Zelfs de laatste rijen ver achter in het veld werden op dat moment voor het eerst bereikt. Om bij Midnight Rambler het blauwverlichte podium te zien afsteken tegen de invallende schemering was eveneens een onvergetelijk schouwspel. Het zal de komende jaren ongetwijfeld een veel genoemd hoogtepunt worden in de festivalhistorie van Pinkpop.
Het beeld van de inmiddels op drift gekomen Stones in hun felgekleurde shirtjes, leverde een fraai contrast op met een studentenzangkoor uit Utrecht. Devoot en plechtig zongen jongedames in zwart geklede jurken tijdens de toegift You Can’t Always Get What You Want. De knalfuif draaide toen reeds op volle toeren. Het concert zou alsnog grote indruk gaan maken.
Gimme Shelter en Sympathy For The Devil kregen bezielde uitvoeringen, het publiek reageerde uitbundig op een dampend Start Me Up en danste massaal op de discobeat van Miss You.
Leuke geste van Jagger tijdens het slotakkoord van een daverend Satisfaction: om zijn ranke schouders droeg hij vast het oranje WK-shirt van het Nederlands voetbalelftal.
Rolling Stones (Pinkpop, Landgraaf, 7 juni 2014)
Bekijk ook: beelden van The Rolling Stones op Pinkpop.
