Grace Of Monaco beleefde de wereldpremière tijdens de openingsavond van Cannes en werd daar door de aanwezige filmcritici uitgejouwd en met boegeroep onthaald. Zeker geen unicum, net zo min als dat in de recensies die volgden behoorlijk vaak de botte bijl gehanteerd werd. Maar neem je dat als vertrekpunt, dan valt het eigenlijk nog best mee met deze biopic over Grace Kelly.
Het is opmerkelijk dat pas ruim dertig jaar na de dood van Grace Kelly een grote film gemaakt wordt over de Amerikaanse actrice die een heuse prinses werd door haar huwelijk met prins Rainier Grimaldi van Monaco, het oudste koningshuis ter wereld. Want zeg nou zelf: haar leven heeft toch alles van een prachtig Hollywood sprookje in zich? Gevierd actrice zegt de filmwereld vaarwel om zich te vestigen in het ministaatje en drie kinderen te baren.
Maar zo’n sprookjeshuwelijk was het niet. Althans, wanneer we de film van Olivier Dahan – die eerder Marion Cotillard een Oscar bezorgde met La Vie En Rose – mogen geloven. Prinses Gracia (Nicole Kidman) verveelt zich namelijk stierlijk, terwijl protocollaire aangelegenheden ook niet echt aan haar besteed zijn. Rainier III (stijlvol geportretteerd door Tim Roth) mag dan tot over zijn oren verliefd zijn op de Oscarwinnares, de Monegasken moeten eigenlijk niet zoveel van dat malle Amerikaanse burgermeisje hebben.
