Gesprek met de minister president. Daar deed het “diepte-interview” van Jack van Gelder met bondscoach Louis van Gaal me aan denken, vlak na de 5-1 tegen Spanje. Alle onderlinge ergernissen tussen de coach en de media en visa versa werden met één simpele handbeweging glad gestreken. Leve het opportunisme. Ik schreef het al eerder, lafheid maakt plaats voor nederigheid en ultieme bewondering na een eerste succesje bij de sportjournalist. Coach en ondervrager verbroederen ter plekke, want de belangen zijn ineens wederzijds. Nederland moet en zal wereldkampioen voetbal worden.
Als je door de in oranje uitzinnig uitgedoste straten rijdt, met woningen compleet verscholen achter WK-merchandising, moet je je eerlijkheidshalve wél realiseren, dat hele volksstammen ook helemaal niks met voetbal hebben. Die worden vier weken lang geteisterd door het Gesundes Volksempfinden en zoeken hun heil elders. Ik ken zelfs mensen die bewust in die periode op vakantie gaan om het land te ontvluchten. In sauna’s zie je ineens vrouwen samen scholen om manlief de kans te geven om vanonder de Heineken-huistap de match te volgen.
Bovendien stagneert de economie, want als Nederland verder komt, treden er in alle geledingen binnen de maatschappij verlammingsverschijnselen op. Er ontstaat een nepsolidariteit, die door een simpel potje voetbal wordt aangewakkerd. Alsof het land de handen ineen vouwt en een vuist maakt tegen een imaginaire, gemeenschappelijke vijand. De Duitsers zijn weer even terug.
Ook op tv wordt alles bijzaak. De programmering wordt structureel aangepast, iedere rubriek moet wijken voor het voetbalgeweld, want er vallen überhaupt geen kijkcijfers te behalen. Vooral de programmamakers die er nog steeds vanuit gaan dat het hen niet om die kijkcijfers gaat, maar puur om de inhoud, moeten het onderspit delven. Sowieso al een naïef clubje binnen Hilversum, vinden de omroepbaasjes, maar de komende weken hebben ze al helemaal geen recht van spreken.
Des te leuker was het gesprek van Thijs van den Brink met Harrie Vermeegen. Weliswaar een voetbalclown, maar dit keer mocht hij leeglopen op het thema ‘geloof’ in Adieu God? Natuurlijk van de EO.
Harry teert nog steeds op oude succesjes zoals het satirische programma Pisa van de VARA, samen met Henk Spaan. De mannen zijn al jaren zwaar gebrouilleerd, maar Harry gaat gewoon door met het copy pasten van een oud-formatje. Dollen met voetballers, met Harry in de hoofdrol.
Popi Jopi was een populair onderdeel van Pisa, een parodie op de paus en zijn pausmobiel. Wat wij ons nu niet meer kunnen voorstellen is, dat deze makkelijke vorm van amusement zelfs tot Kamervragen leidde. Vooral het CDA klom in de hoogste boom en de toenmalige premier Lubbers verbood het programma zelfs tijdens het bezoek van de paus aan Nederland. Harry en Henk wilden op hetzelfde moment van de intocht van de paus op een andere zender hun eigen Popi Jopie-aankomst vertolken, maar dat ging het CDA veel te ver.
Harry is van “conservatief Rooms-katholieke” huize vertelde hij aan Thijs, dus alle gebruiken en rituelen die daar bij horen, kent Vermeegen als zijn broekzak.
Toen Harry’s moeder op tweeënvijftigjarige leeftijd overleed, was Harry meteen klaar met God. Hoezo “God is goed? Dan laat ie je moeder toch niet veel te jong doodgaan?”
Elf jaar geleden kreeg Harry een hersentumor, weliswaar goedaardig. Toch ging hij daardoor wél in “de vijfde versnelling”. Met andere woorden, vanaf die dag “relativeert” Vermeegen alles in het leven. Als zijn vrouw nu roept, Harry ik wil graag een serieus gesprek met je, slaat de programmaker acuut op de vlucht. Daar beginnen we niet meer aan Thijs, al is hij al dertig jaar met haar samen.
Harry leeft nog maar voor één wezen, zijn Mechelse herder. Die is nu acht jaar oud en zal op zijn elfde, hooguit twaalfde sterven. “Ik tel de jaren al af, Thijs.”
U moet eens kijken naar Adieu God?. Vooral omdat Van den Brink in een compleet andere gedaante zijn gasten ontvangt. Bevrijd van het juk van Andries Knevel, op zijn gemak, met veel meer een lach dan het verwrongen gezicht dat u normaliter van hem kent naast Andries.
Duo’s kunnen sterk zijn op tv, denk aan Barend en Van Dorp, maar een symbiose kent ook gevaren. In 1996 gaan Spaan en Vermeegen uit elkaar, want Harry zou in het geniep hebben onderhandeld met John de Mol over een solocarrière.
Van den Brink laat deze breuk jammer genoeg compleet liggen tijdens het gesprek. Vooral omdat Vermeegen nogal uitwijdt en opgeeft over het belangrijkste aspect in zijn leven: vriendschap.
In zijn geval dus moeiteloos over gegaan in matennaaien. God onwaardig, zou ik zeggen.
