Met het opklimmend blauw van de avondlucht komt de tover van het bos talmend tevoorschijn. Het geboomte verliest zijn argeloosheid en ontsluiert traagzaam zijn temperament. Nog even en de bosuil vernevelt met een spookroep de laatste restanten van de wakkere dag. Met gewimperde vleugels schiet hij straks als een schim door het verholen loof, op jacht naar verloren vlees.
Het nocturnale leven komt ook hier traag op gang. Het duurt even voordat de attenderende echo’s van het dominante daglicht wegdeemsteren en de tweede natuur zijn demarche heeft gevonden. Maar met het definitieve donker paraisseert het diapositief van het bestaan. Het hermetisch zwart exclameert eindelijk grote geheimen, Pan kan straffeloos op de fluit blazen.
Diederik en ik lopen door het schuldige landschap, op weg naar de vogelkijkhut. De broeiende schemergeluiden zorgen voor een aangename animus.
Ik citeer een illustere quote, en imiteer daarbij de accentrijke basstem van Bela Lugosi. ‘Listen to them, the children of the night. What music they make!’ Diederik herkent de allegatie niet, maar vindt de woorden prachtig.
Mijn vriend oppert dat het mooi zou zijn als er opeens een wolf uit het duister ontsnapt en grommend voor ons gaat staan. De poten stijf en gerecht, de haren op zijn rug een nagelbed, de hoektanden ontbloot en de oren als twee dolken op ons gericht. Ja, sprookjesfiguren zijn spannend.
Langzaam neemt het nachtzicht het over van de dagdienst. De verwijdde pupillen staan mij voorbeeldig, fluistert Diederik – ook de stem accommodeert. Ik kijk in zijn ogen en zie hoe zijn oogappel kleiner wordt naarmate ik dichterbij kom. Het zwart eclipseert opvallend snel. Ik ruik nu zijn adem – zacht en zoet, als lavendel na een verfrissende regenbui. Plotseling vliegt een insect tegen mijn slaap en valt op de grond. Ik buk en raap het beestje op. Een scarabee!
Diederik blaast tegen het doffe diertje dat met opgetrokken tarsen in mijn handpalm ligt. Het schrikt op uit de schijndood, strekt onmiddellijk zijn dekschild en lost vliegensvlug op in het opake niets.
Ik vertel dat een scarabee symbool staat voor vernieuwing en wedergeboorte. Mijn vriend knikt bevestigend.
We wandelen verder, hand in hand nu, richting vogelkijkhut.
© A.H.J. Dautzenberg
Onlangs verscheen En dan komen de foto’s bij Atlas-Contact (40 verhalen, 336 pagina’s, € 19,95). Bestel hier.
Begin september verschijnt bij Atlas-Contact De Fictiefabriek, een bevrijdingsroman in brieven, van Diederik Stapel en A.H.J. Dautzenberg
Lees hier de overige bijdragen van Anton Dautzenberg.
