De afgelopen tijd krijg ik bijna dagelijks de vraag waarom ik als Engaging Woman ineens besloten heb om mijn persoonlijke Facebook-account behoorlijk te legen. Bovendien of ik er goed aan doe om er minder actief te zijn, want ik werk in het communicatie- en mediawerkveld, dus ik moet toch aan zogeheten branding, engagement en online conversie doen?
Nu heb ik sowieso bewust een stapje teruggedaan om maandenlang minder publiekelijk op de voorgrond te treden en mij op mijzelf te focussen. Tijd kun je maar één keer besteden en je energie moet goed verdeeld worden over je dagelijkse activiteiten. Het is me gelukt om de ballen in de lucht te houden en tegelijkertijd bezig te zijn met mindfulness. Ik kan het iedereen aanraden. In de tussentijd groeide de waslijst aan redenen waarom ik Facebook als sociaal consument grotendeels de rug wil toekeren.
Van alle kanten worden we overspoeld met klachten over Facebook. De overname van WhatsApp laat duidelijker dan ooit tevoren zien dat onze gegevens kapitaal van het bedrijf zijn. Ondertussen wordt er met onze data aan nieuwe zakelijke mogelijkheden met een winstoogmerk gewerkt, maar het is niet de bedoeling dat wij rechtstreeks één cent terugzien in ruil voor onze informatie. We zien in 2014 een massale mentaliteitsverandering ten opzichte van de online en sociale kanalen, omdat we gelukkig eindelijk bewust zijn van het feit dat data-brokers alles over ons weten. Privacy en big data zijn voorlopig nog niet uit het publieke debat.
Hoe totaal niet spectaculair mijn persoonlijke posts op Facebook ook zijn geweest, principieel voel ik er weinig voor om met de inkijkjes in mijn leven die bedoeld zijn voor mijn vrienden en familie, of met mijn expressievlagen, het kapitaal van bedrijven die zich specialiseren in menselijke datahandel te vergroten. Goed, het zal velen bekend in de oren klinken. Genoeg over gezegd.
Wat ik zelfs nog weerzinwekkender en schrikbarender vind, is de waarde en betekenis die we aan persoonlijke likes, shares, comments, porretjes enzovoorts hechten. Aandacht is het nieuwe goud, werd grootschalig in de afgelopen jaren geroepen en dat heeft ervoor gezorgd dat we in een soort digitale idolatrietijdperk terecht zijn gekomen, waarin mensen zich niet als mensen gedragen, maar als halvegaren op zoek naar roem, populariteit, status en meer. De “once in a lifetime generation idea” zoals Facebook ook wel in de film The Social Network wordt omschreven, meets spring break uit 22 Jump Street gone bad in de trend highschool is never over voor hele populaties. Laat die afgoderij, oftewel verering van niks en mansdoenerij maar lekker langs me heen gaan.
Nu realiseer ik mij wel dat ik vele vrienden en familieleden heb die oprecht de interactie aangaan via het sociale netwerk, omdat ze gemeende interesse hebben in mijn leven. Er is een groep die over de hele wereld verspreid is en voor wie een dergelijk platform uitkomst biedt om snel en direct in contact te blijven. De grap is dat sinds ik openbare foto’s naar Google+ heb verplaatst en verder low profile op Facebook ben gebleven, iedereen die ertoe doet, mij nog steeds heeft weten te vinden. Scheelt overigens ook hordes aan voyeurs die nu vermeden worden, waar ik eerder toch nooit helemaal onderuit kon komen.
Dus neen, ik hecht geen elementaire waarde aan interactie bij posts, hoewel ik er een hoop ontzettend kan waarderen vanuit mijn betekenisvolle en langdurige relaties met de personen in kwestie. Met mijn engagement zit het wel goed hoor, alleen hoeft het meeste niet in het openbaar langs te laten komen. Engagement is niet klakkeloos van alles delen en ad hoc maar wat doen. Datzelfde geldt net zo goed voor branding en online conversie, waar ik vanuit mijn persoonlijke Facebook-account principieel niet aan werk. Voor mijn persoonlijke (ver)marketing gebruik ik nog altijd Twitter en LinkedIn. Het geluk wil dat velen in het werkveld door de track record al weten waar het merk en de persoon Dina-Perla voor staan en ik voel me nog altijd verbonden met alle prachtmensen om me heen.
Branding, engagement en online conversie vanuit mijn werk, dus voor derden, pak ik doordacht op. Ook in dit kader help ik derden niet verder door klakkeloos van alles te delen en ad hoc maar wat te doen. Zonder solide strategie hebben meetgegevens bovendien geen enkele waarde of betekenis. Kaders en wegwijs bieden, is het minste wat ik kan doen zodat derden niet verzuipen. Als Facebook in de strategie past en doelgericht voor anderen moet worden ingezet, dan zal ik daar geen seconde over twijfelen. Ik houd alle recente ontwikkelingen zoals updates in de gaten. Voorlopig blijft dit onderdeel van het werk.
Laat ik mij in mijn persoonlijke leven focussen op betekenisvolle engagement. Ik weet dat ik daar blij van word en het brengt mij iets bij. Laatst realiseerde ik mij dat ik als scholier, wanneer er uurtjes uitvielen in het rooster, graag bij ouderen in het bejaardentehuis in de buurt op bezoek kwam. Gewoon, voor een goed gesprek en een lach. Waarom doe ik dit niet meer?
Maya Angelou, inspirator die recentelijk het leven verliet, zei ooit in een grandioos interview met comedian Dave Chappelle dat ze niet als idool gezien wilde worden. Shero en inspirator waren daarentegen toegestaan. Een vrouw d’une telle grandeur kaart de nuances aan; waarom tijd en energie besteden aan verering van niks en mansdoenerij? Dan ben ik nog liever een held op sokken – wel eentje met hopelijk veel gratie.
