Op 19 maart 1990 stierf Andrew Patrick Wood aan een overdosis heroïne. Wood was de flamboyante zanger van de zeer populaire band Mother Love Bone. Vooral in Seattle, waar bands als Nirvana en Alice in Chains eveneens hun thuisbasis hadden, was Mother Love Bone een grote naam.
Een andere populaire, opkomende naam uit die stad is Soundgarden. De zanger van die band, Chris Cornell, was een goede vriend van Wood. Als eerbetoon aan zijn overleden maat besloot hij in 1991 een album op te nemen, Temple of the Dog.
Van MLB waren op dat moment alleen nog de gitaristen Stone Gossard en Jeff Ament over, maar inmiddels hadden zij in Eddie Vedder een nieuwe zanger gevonden. De plaat zal de eerste samenwerking worden tussen Soundgarden en de resten van Mother Love Bone waaruit uiteindelijk Pearl Jam voort zou komen.
Een leuk weetje dus; Pearl Jam werkte samen met een plaatsgenoot en is zoals zoveel bands onderhevig geweest aan talloze wijzigingen in de bezetting. De band wisselde bovendien eens van naam voordat het één van de grootste bands aller tijden zou worden.
Toch was het gisteravond mooi te zien dat in een stampvol Ziggo Dome Pearl Jam en Soundgarden nog steeds zoveel delen, al is het alleen vanwege drummer Matt Cameron, die speelt in beide bands en voor 2014 de keuze maakte zich volledig toe te leggen op de wereldtournee van Pearl Jam. Gisteravond deed zijn band Nederland aan voor hun Lightning Bolt-tour, in een uitverkocht Ziggo Dome.
De zaal is werkelijk tot de nok toe gevuld met enthousiast publiek. Iedereen weet wat gaat komen en ook al was er geen voorprogramma, de fans lijken meer dan opgewarmd als de mannen van Pearl Jam eenmaal opkomen, slechts een kwartier te laat.
De opening bestaat uit het nieuwe Pendulum en het oude Nothingman en Breakerfall. Na enige tijd bekent zanger Eddie Vedder enorm veel last van z’n knie te hebben. Daarom staat hij met een fles wijn aan de lippen, ‘to ease the pain’. De pijn en de alcohol doen in ieder geval niets af aan zijn stem; die is goed en krachtig.
Overal op het podium staan lichtgevende bollen, een kleurrijke verwijzing naar het laatste album Lightning Bolt, en op diverse plekken staan van afstand bestuurbare camera’s opgesteld, waardoor op de twee grote zijschermen aan weerszijden van het podium alle bewegingen van de bandleden te zien zijn. Een knap staaltje regiewerk dat een toevoeging is voor de show.
Die show is doorgaans wat tam, en zeker na een uur spelen kakt het wat in, met veel ingehouden nummers. Van inkakken is bij het publiek even geen sprake wanneer Even Flow klinkt, een nummer van het iconische Ten, de plaat die zorgde voor de doorbraak van Pearl Jam in 1991. De opgekropte energie van het publiek moet er uit maar dat gaat soms wat moeizaam. Toegegeven, de setlist is gevarieerd, met nummers uit zowel de jaren ’90 als van Backspacer en het laatste album maar het kan allemaal wat vlotter. Ook het mooie maar trage Sirens draagt niet echt bij aan het tempo.
In de tussentijd maakt Vedder nog een grapje over drummer Matt Cameron en refereert naar ‘zijn andere band, die ooit werd aangekondigd als Songbird in plaats van Soundgarden’. Dat lijkt hij uitermate geestig te vinden, en het publiek lacht met hem mee. Cameron schudt zijn hoofd en glimlacht.
Na ruim een uur wordt de show even stilgelegd, het podium wordt omgebouwd en er verschijnen krukjes ten tonele. Het is duidelijk: Pearl Jam schakelt nog even een tandje terug. Gitaristen Stone Gossard en Mike McCready spelen om beurten op een akoestische gitaar, Vedder zit en zingt het gevoelige Low Light gevolgd door het kalme Thin Air, een klassieker die toch wel erg mooi blijft.
Tegen het einde van de show lijkt er dan toch een constante, vurige energie in de band losgebarsten. We zijn al bijna twee uur onderweg wanneer Jeremy, Rearviewmirror en Better Man ten gehore komen.
De toegift is ook niet misselijk; met het felle Go, Why go, Supersonic en als laatste dan eindelijk Alive sluit Pearl Jam een concert van ruim tweeënhalf uur af. Een concert dat voor de fans in alle leeftijden wel iets in zich had maar daardoor misschien wat eenheid miste.
Het geeft niet, want het publiek in Ziggo Dome was gisteravond getuige van een stukje geschiedenis uit de jaren ’90 dat nog steeds springlevend is, net zoals die andere band, die vanavond optreedt in Tel Aviv. Zonder drummer Matt Cameron, dat wel. Hij speelt vanavond met Pearl Jam nog een keer in een ramvol Ziggo Dome.
