Dat België weer meedoet aan de eindronde van een WK, werd in Nederland ontvangen als groot nieuws. Maar misschien is het nog wel veel mooier dat we het hele toernooi ook weer via de Belgische televisie kunnen volgen. Sporza loodst je zelfs moeiteloos door Iran tegen Nigeria heen, je voelt je bijna een bevoorrecht mens na een avondje ouderwets voetbal kijken.
Journalisten horen geen journalisten te interviewen, maar deze vorm van incest is op onze eigen publieke omroep vaste prik. Zelfs op tijden dat ook kinderen kunnen meekijken. Dagelijks zit de bank van de NOS goed vol en zwijmelen de collega’s onder elkaar weg als Henk Spaan op een krijtbord de rapportcijfers van het Nederlands elftal zet. Spaan, de man die ooit na een verloren interland van Oranje in zijn column een volle tafel feestende voetballers in een Amsterdamse nachtclub verzon, moet ons nu vertellen wat hij ze op het veld heeft zien doen. Wie heeft dit durven bedenken? En dit alles uiteraard gefinancierd met onze belastingcenten.
De commentatoren zijn helemaal een bron van ergernis. Ik verdien ook geen vakantiegeld bij in het St. Antonius Ziekenhuis, waar ik even wat meeknutsel aan een openhartoperatie. Maar bij de NOS mag de man van Rentokil rustig een wedstrijdje verslaan, waarmee de sport totaal niet serieus genomen wordt. Alleen de vergrijzende samenleving zou misschien een goede beweegreden zijn voor dit redactionele besluit. Met enkel nog twintig procent gezichtsvermogen aan je goede linkeroog en een kwart van je gehoor heb je wellicht wat aan het geschreeuw van Jeroen Grueter, overigens ook nog gewoon in te huren als bingomeester.
Maar goed, we hebben eindelijk weer een alternatief, zonder dat je er bij de kabelaar drie dure pluspakketten voor hoeft aan te schaffen. De Belg is terug en Sporza geeft ons liefhebbers van alle 32 landen weer verhalen om van te smullen. Gastheer Karl Vannieuwkerke oogt op een eerste gezicht alsof hij net met een lege pot verf van een steiger is afgeklommen, maar brengt je zo binnen een paar seconden in de voetbalsfeer die een uitzending rond het grootste sportevenement ter wereld hoort uit te ademen. Belezen en geïnteresseerd zit er een gezelschap ex-voetballers aan tafel, die ons ook eens kunnen wijzen op details die we zelf níet hadden gezien.
Als kers op de taart spelen ook de Rode Duivels zelf weer mee, op de kop af twaalf jaar nadat ze door een arbitrale dwaling voor het laatst van het wereldtoneel verdwenen. Ook toen mocht ook een of andere prutser uit de Jamaicaanse bauxietsector soms een wedstrijdje op het WK fluiten. Peter Prendergast zag als enige een duwfout bij de zuivere 1-0 van Marc Wilmots, nu de bondscoach van de Belgen. Daniel van Buyten is de enige die nog over is van de ploeg, die inmiddels overloopt van de internationale sterren. En als we daar al niet jaloers van worden, dan is het toch zeker wel van de Vlaamse televisie. Maar we mogen gelukkig weer aanschuiven, straks op Canvas.
Oscar van der Horst zal tijdens het WK een dagelijkse rubriek vullen: ‘Alle ballen op Oscar’. U vindt hem ook op Twitter.
