De personele bezetting van Pink Mountaintops door de jaren heen leest als een bloemlezing van de Canadese en Amerikaanse underground. Leden van Black Mountain, Thee Silver Mt. Zion, Godspeed You! Black Emperor, Catpower, Jesse Sykes And The Sweet Hereafter en nog velen andere toffe indie-, post- en psychedelische rock bands hebben bijgedragen aan de eerste drie platen. En ook op ‘Get Back’ laat Stephen McBean – ook voorman van Black Mountain en het enige vaste lid van Pink Mountaintops – zich weer bijstaan door een handvol ervaren en zelfs gevierde muzikanten, waaronder de van de indie Olympus afgedaalde J Mascis (u weet wel, van Dinosaur Jr.).
Daar moet McBean het echter niet van hebben. Ook al is het altijd leuk om zo’n losgeslagen Mascis solo te horen, is de songwriter zelf sterk genoeg om intrigerend rauwe rock te maken. Tien nummers die een prachtige kruising lijken tussen Britse punk, southern rock en country folk; het ene moment zou je Pink Mountaintops naast Drive-by Truckers in je platenkast schuiven, nog geen tel later denk je dat de band beter naast The Breeders of Hüsker Dü past of ingeschoven moet worden naast The Clash.
Hoe het ook zij, alle tien op Get Back zetten de bips op schudden, de oren op aandacht. Een psychedelische stamppot van vanalles, die in elke vorm goed klinkt. Of dat nu het meer garagepunk stampende Sixteen is of de absurde hiphop-indie-cross-over in North Hollywood Microwaves (wie verzint die titels?), Pink Mountaintops slaagt er in te boeien, vooral door net niet normaal of standaard te klinken. En daardoor is het toch een van de fijnere indieschmindie rockplaten van dit jaren geworden. Niet een om mee te nemen naar dat onbewoonde eiland, maar wel een om even op weg te grooven.
Dit stuk verscheen eerder op Sounds Tilburg
