Tilburg, op papier de zesde stad van Nederland, maar in de praktijk schat iedereen deze stad in Midden-Brabant lager op de lijst in. Een stad met een spuuglelijke infrastructuur. De grauwe gebouwen verraden de achtergrond van de stad, een textielstad. In die stad woon ik, studeer ik en mijn mond valt open als ik het volgende nieuws lees.
“Projectontwikkelaar wil homowijk in Tilburg”
Ik heb de kop drie keer moeten lezen voor ik dit belachelijke nieuws echt tot me door had laten dringen. Hoe verzin je zoiets? Onnodige segregatie van de samenleving. Wat is het nut hiervan? Dat iedereen weet waar de homo’s wonen? Dat het zo veel makkelijker is om Molotovcocktails een straat in gooien?
De laatste keer dat een dergelijk fenomeen zich voor deed waren onze Joodse medemens slachtoffer van een zogenaamde ‘getto’ en we weten allemaal hoe dat afgelopen is. Opgesloten als het uitschot van de maatschappij waar iedereen tegenaan kan pissen. Gaat het straks namelijk ook zo ver dat we op de beroemde Roze Maandag in Tilburg de homoseksuelen achter een hekje hebben met roze lintjes?
Ik snap er niks van. Dit land is ver genoeg als het gaat om homoacceptatie. Dat je nu met dit nieuws komt zal het er voor de homo’s niet beter op maken. Nu komt juist weer de haat of enige aversie op tegen de homoseksuelen.
Ik schaam me kapot dat ik in een stad woon dat een homowijk ambieert. Misschien komt het omdat de burgemeester Noordanus heet. Het zou de spreekwoordelijke kers op een verder ‘om te kotsen’ taartje zijn. Hoe kan het dat juist in Tilburg, waar Roze Maandag een regionale feestdag is, iemand met dit idee komt.
Ach, we zoeken een plek in onze samenleving waar de homo’s kunnen leven. Maar die is er allang. Bijna niemand heeft meer een hekel aan de ‘anders geaarden’. Die plek hebben ze allang gevonden, gewoon tussen de hetero’s. We willen ze alleen maar van het kastje (waar ze uitgekomen zijn) naar de muur sturen. Of in dit geval: van het kastje naar de wijk.
Beeld: Shutterstock
