Hoeveel mensen zullen extra bier en chips inslaan om tijdens dit WK de wedstrijden van Björn Kuipers te kijken? Voor het eerst sinds Jan Wegereef er in 2002 een potje van maakte bij een wedstrijd tussen Uruguay en Senegal, mag Nederland op een wereldbeker namelijk een scheidsrechter afvaardigen. Excuus, we moeten de delegatie officieel zelfs Team Kuipers noemen.
Het is wat hè, de kruidenier uit Oldenzaal die daar ineens in Brazilië staat. Een maand geleden stond hij nog toe te kijken hoe zijn werknemers blikjes fruit stonden te sorteren en torens bouwden van de pakken wasmiddel die in de aanbieding waren. En nu mag hij Messi en Ronaldo op de vingers tikken als ze zich niet aan de regels houden. Zijn regels. Want zelfs op een WK interpreteren de scheidsrechters het zaakje alsof ze aan het boekhouden zijn voor de Griekse overheid.
Ex-toparbiter Mario van der Ende haalde ooit de woede van de natie op de hals door te zeggen dat hij liever zichzelf in de finale zag dan het Nederlands elftal. Niet echt tactisch, maar zijn eerlijkheid is te prijzen. Want noem mij één scheidsrechter die er anders over zou denken. En de grootste egotrippers kunnen zichzelf daarbij ook nog een dienst bewijzen door de sterke landen te bevoordelen, waardoor het eigen land zwaardere opponenten krijgt en daardoor sneller de weg vrijmaakt voor de meester zelf.
België deed twaalf jaar lang niet mee aan een Europese of mondiale eindronde, maar moest het hooguit doen met een scheidsrechter. Tegen beter weten in werden de prestaties van Frank De Bleeckere op de voet gevolgd. Een grotere belediging voor de voetballiefhebber is er niet. Dat zijn leuke verhalen als tussendoortje bij de Postcodebingo. Zoals dat van de twaalfjarige Nigel, die bij zijn geboorte een enorm zuurstoftekort had en als grote droom had om ooit de cornervlaggen in het Maracana te zetten.
Scheidsrechters zijn allang niet meer die vrijgevochten homo’s die zich in een vaal en gekrompen katoenen tenuetje probeerden weg te cijferen voor het spelletje. Nee, vandaag de dag gedragen ook de arbiters zich als sterren. Howard Webb is de mooiste verschijning. Die waant zich echt als een uitsmijter tussen het beschonken uitgaanspubliek. Het is wachten tot je bij een opstootje de aders in zijn nek ineens ziet opzwellen en hij de onschuldige Mesut Özil een trap in zijn rug geeft.
En het gaat maar door. Rickie Lambert werkte ooit in een fabriek voor rode bieten, maar debuteerde als dertiger toch nog voor de Engelse ploeg. Een mooi WK zou het jongensboek compleet maken, maar wie anders dan de scheidsrechter vond zichzelf belangrijker? Eerst verzuimde hij Diego Godin zijn tweede geel te geven, waarna Luis Suarez een doelpunt maakte dat al zijn collega’s hadden afgekeurd. Want vertel mij niet dat Team Velasco in een fractie van een seconde al had gezien dat Steven Gerrard met zijn kopbal het buitenspel van Uruguay had opgeheven.
Als Oranje het ver wil schoppen, dan is het vooral belangrijk dat Team Kuipers snel wordt uitgeschakeld. Want dat zou nog wel eens een gevaarlijke tegenstander kunnen worden in de loop van het toernooi. Toch een reden om zijn verrichtingen vanavond met een schuin oog in de gaten te houden.
Oscar van der Horst zal tijdens het WK een dagelijkse rubriek vullen: ‘Alle ballen op Oscar’. U vindt hem ook op Twitter.
