Terwijl Belgische festivalgangers zich op de camping in het rood hijsen en de wangen besmeren met zwart, geel en rood, rent elders op Best Kept Secret opnieuw een skinnydipper het water uit. Onder een luid ‘piemel! Piemel!’ wordt de jongeman hartelijk onthaald. De sfeer zit er prima in op dag drie. En dankzij een bescheiden overwinning van de Rode Duivels op Rusland blijft dat zo en wappert de Belgische vlag vrolijk heen en weer tijdens menig concert. Want er wordt ook muziek gespeeld, op alweer de laatste festivaldag. En hoe.
George Ezra is van de partij, wiens rauwe stem nog altijd doet denken aan een doorleefde zanger. Maar nee, Ezra is twintig en behoort door zijn Budapest nu in een klap tot de grote jongens. Hoewel zijn debuutalbum nog moet verschijnen (nog even geduld, nog een weekje) bezingt Ezra op een zonovergoten hoofdpodium (Stage One) de onbereikbare liefde. Halverwege stuurt de Brit zijn band het podium af waarna hij alleen verder tokkelt, twee nummers lang. En da’s prima, want zijn liedjes behoeven geen band. Ze gedijen het best met enkel een gitaar.
Het is heerlijk vertoeven, op het strandje rechts van het hoofdpodium. Er wordt gezwommen, gehoelahoept, gepowernapt en gekeuveld – en, wie een kei is in observeren, bemerkt dat er nieuwe liefdes ontstaan op dat strandje. Tijdens shows blijven een boel bezoekers op hun kleed verpozen, wat een heerlijk gemoedelijke sfeer met zich meebrengt. Niets moet, alles mag.
Ook op het hoofdpodium: Angus and Julia Stone – die zich net als veel andere bands verwonderen over het prachtuitzicht. Omdat de sfeer zo gemoedelijk is, daar aan het water, deert het niemand dat de Australische broer en zus een hoop nieuws spelen, met een duidelijk rauwere rand dan we van ze gewend zijn. Geen hitparade voor Angus en Julia, wel een prachtige set waarin rustige nummers perfect zijn uitgebalanceerd met de wat rauwere. Ja, we zijn verheugd dat deze twee hun solocarrières aan de kant hebben geschoven en weer met z’n twee door het muzikale leven gaan. Samen sta je sterker, zo blijkt maar weer.
Dan is het tijd voor Belle and Sebastian, en man o man wat is deze band in topvorm. Op alle gebied. Maar, ze hebben dan ook wat goed te maken na hun afzegging van vorig jaar op hetzelfde festival. Er is veel interactie met het publiek: na elk nummer wordt er gegrapt en gegrold, en er worden bezoekers het podium opgetrokken die zich vervolgens reuze enthousiast het podium (waar al tien bandleden staan) op en neer bewegen. Stuart Murdoch hupst ondertussen ook vrolijk heen en weer en complimenteert iemand uit het publiek met z’n trui – hetzelfde exemplaar als Murdoch draagt. Dan weer grapt hij over voetbal: “Good luck with your football, of course we’re going to play something about baseball now.” Waarop het publiek lachend naar de eerste tonen van The Loneliness Of A Middle Distance Runner luistert. Ook gespeeld: Like Dylan In The Movies en I Want The World To Stop. Vandaag niets nieuws onder de zon voor Belle and Sebastian. Murdoch legt uit: “We hebben ze wel, maar kunnen ze nog niet spelen.” Met andere woorden: nog even oefenen.
Elbow mag de tweede editie van Best Kept Secret afsluiten en doen dat waardig. Guy Garvey en orkest spelen behoorlijk wat publiekslievelingen en sluiten hun set af met een ijzersterk One Day Like This, terwijl het publiek wordt aangemoedigd de handen voor een laatste keer de lucht in te gooien. Maar natuurlijk doen we dat, met liefde. En dan is het klaar, Best Kept Secret is alweer ten einde. Wat vliegt dat toch, die tijd. Een succesvolle tweede editie smaakt (lees: smeekt!) naar meer. Op naar 2015!
