Geen treinen vanuit Wijchen, het station waar de pendelbussen naar het terrein vertrekken, keiharde regenbuien tijdens de muzikale parade om het festival te verkennen, het zit de bezoekers van Down The Rabbit Hole niet mee de eerste paar uur. Maar als de meeste regen is geweest, de tentenkampen zijn opgebouwd en het terrein is verkend, lijkt iedereen alle tegenslag vergeten. Het klaart op en kleine zusje van Lowlands klaar om van start te gaan.
De Groene Heuvels, een recreatiegebied bij Beuningen, is het decor voor het nieuwe festival. Gelegen aan een meer is er, mits het weer meezit, ruimte om te zwemmen. Omdat alleen zwemmen ook maar zo saai is, staat er een stand waar bezoekers vlotten kunnen bouwen en daar, uiteraard, vervolgens mee kunnen varen. Daarachter is een stellage gemaakt waarin bezoekers een meter of tien omhoog kunnen klimmen. Met ‘maar’ drie podia is er genoeg vertier als er even niets staat dat je graag wil zien.
Het randprogramma is duidelijk belangrijk voor de organisatie. Daar is dan ook serieus werk van gemaakt: verschillende veldjes zijn op totaal verschillende wijze ingedeeld. Het Idyllische Veld is de plek om even te ontspannen. Rustige, ietwat spacende muziek, een ronde, draaiende wijnbar en pastelkleurige stoeltjes en tafeltjes waar bezoekers kunnen uitrusten. Je kunt je t-shirt, pet of tas laten bedrukken, sprinkhanen met chocola eten, keramiek bewerken of naar de film in de kleine caravan van Cineville.
Op de Vuurplaats verzorgen Johan Fretz, Willem Bosch en Stephanie Louwrier een programma vol kleinkunst. De Vuurplaats zit rammend vol tijdens verschillende acts. Het publiek geniet van singer-songwriters tot hiphop. Allemaal onder het genot van een groot kampvuur en uitzicht op het meer dat langzaam donkerder wordt als de zon ondergaat.
Niet Little Dragon maar de Staat opent het hoofdpodium op de allereerste avond van Down The Rabbit Hole. Het vliegtuig van Little Dragons vliegt niet, waardoor de band een omweggetje maakt via Berlijn en iets vertraagd is. De Staat heeft daarom onverwacht de eer het hoofdpodium te openen.
Dat het de eerste keer is hoor je in negatieve zin aan het geluid nog niet helemaal lekker klinkt. Dat maakt dat de Staat echter goed met een energie rockshow die staat als een huis. De band speelt strak, zonder dat ze met elkaar lijken te communiceren, vertragen en versnellen ze moeiteloos en zetten ze alles tegelijk in. Deze band is een geoliede machine met energie voor vijf bands.
Het publiek in de grote blauwe tent Hotot moet nog even wennen aan al het gitaargeweld. Hier en daar wordt er gedanst en vooraan ontstaat een moshpit van wat jonge fans. “Hij keek naar ons!” roept een van de fans als frontman Torre Florim links de tent inkijkt. Echte fans. De Staat geeft een prima openingsshow weg, maar bevredigend wordt het niet dankzij het geluid en het ietwat tamme publiek.
Waar het vroeg in de avond nog niet helemaal los gaat is dat na zonsondergang helemaal omgeslagen. De bezoekers hebben tijd gehad om af te tasten, de tenten staan en het is duidelijk tijd voor een feestje. Een van de plekken waar dat kan is in de Teddy Widder. Een mix van alternatieve hits maakt de zal tot een meezingende, dansende menigte. Het doet een beetje denken aan de nachten in de Grolschtent van grote broer Lowlands. Als het laatste nummer is afgelopen, blijft de menigte nog even staan in de hoop dat er nog een nummer komt. Langzaam druipen de bezoekers af. Op naar de buitenbar waar Sean Paul door de speakers klinkt. Om nog even door te gaan tot het licht wordt.
Morgen op ThePostOnline: James Vincent McMorrow, DeWolff, The Veils, The Black Keys en meer randprogramma, met beeld. Volg ons ook op Twitter en Instagram!
