De katers worden uitgebrakt op het veldje voor de ontbijtttent bij het meer. Er staat vooral een lange rij voor de koffietent. Gisteren was het feest, daar moeten de feestgangers nu voor boeten. Maar met een heerlijk zonnetje in de ochtend is dat geen straf. Verder op de dag zullen er nog enkele kleine buien vallen, maar dat mag de pret niet drukken tijdens een heerlijke line up van Down The Rabbit Hole dag twee.
Vandaag is het de beurt aan James Vincent McMorrow om het hoofdpodium te openen. De singer-songwriter lijkt het perfecte medicijn voor de kater. De Ierse zanger praat net iets te vaak tijdens het optreden tegen zijn publiek, wat op een gegeven moment afleidt. De compacte liedjes komen af en toe net niet aan in de grootste zaal van Down The Rabbit Hole. McMorrow herstelt zich aan het einde van de show goed als hij zijn bekende hits te gehore brengt.
Wonderkinderen zijn het, de jongens van DeWolff. Begin twintig, drummer Luca wordt vandaag twintig en maakt dat ze officieel geen tienerband meer zijn, en ze beheersen de instrumenten alsof ze toch minstens in de veertig zijn. De jongens uit Limburg wonnen in 2008 de Kunstbende en zijn sinds dien niet meer te stoppen. Terecht wonnen ze: het is uniek dat drie zo enorm getalenteerde jongens bij elkaar komen en een band vormen. Ze beheersen de techniek, spelen de zaal plat en zien er daarbij ook nog eens uniek uit, alsof ze rechtstreeks uit de jaren 60 komen. Een mix tussen Pink Floyd en The Doors (maar dan met een echt Hammond-orgel) en een heel eigen geluid brengen de Hotot in beweging. Een enorm applaus volgt na elk nummer, en terecht. De innovatieve drumritmes, synchrone gitaar- en Hammond-solo’s, alles klopt. Ze geven een heerlijke show weg, het is jammer dat het hoofdpodium niet helemaal volstaat voor deze jongens.
Op De Vuurplaats wordt een kleinkunstprogramma verzorgd. Om kwart voor negen staat cabaretière en zangeres Carolien Borgers klaar om een show weg te geven. Haar zuivere stem, poëtische teksten en ietwat psychedelische muziek geven De Vuurplaats een fijne, intieme set weg. Tussen de gevoelige nummers door is er ruimte voor wat humor waarmee Borgers de zaal blijft boeien.
Half Moon Run is even later een markante verschijning in de Hotot. De voorste rijnen staan vol met jonge meisjes. Het Canadese kwartet brengt rustige toegankelijke liedjes die goed aanslaan bij de goed gevulde zaal. De band klinkt als een potentiële indie-hitmachine en wordt nooit saai. Opvallend is het gigantische bereik van de leadzanger van Half Moon Run. Opgeteld is het de verrassing van de avond.
De afsluiter van de avond is The Black Keys. Eindelijk lijkt het publiek van Down The Rabbit Hole echt los. Crowdsurfende takken met lichtgevende neonbandjes er in, confetti in het publiek en het bier wordt zonder zuinigheid door de tent gegooid. Ze spelen strak, en dankzij de energie lijkt het heel even alsof het geluid in de hoofdtent goed is. Het publiek staat te springen, ze crowdsurfen en zingen mee met de band. Aan het eind van de show krijgt de presentator in de grote tent het woord niet omdat het publiek uitzinnig is en vraagt om een toegift. Die zit er helaas niet in. Gelukkig kan er wederom tot laat gedanst worden op zowel het Vuige Veld als in de Teddy Widder. Toch een fijne afsluiter van de avond.
