Queridos amigos e amigas! Ik mocht deze week weer een hele stapel lezerspost ontvangen waarvan akte. Uiteraard zat er weer het nodige, bijna ongebruikte damesondergoed tussen (bedankt Claudia Schoemacher-Van Zweden), een geparfumeerde liefdesbrief van professor Bas Heijne die met mij een week naar het verre Mykonos wil en verder de gebruikelijke querulantenwaan. Bovendien zat er een brief bij van een verdrietige Linda Voortman van GroenLinks. Źij schreef dat ze mij een half jaar geleden geblokkeerd had op Facebook en vroeg zich vertwijfeld af waarom ik daar nooit op heb gereageerd. ‘Je negeert me gewoon’ schreef ze en ik voelde haar pijn.
De aanleiding was een briljant vertoog mijnerzijds over zeekoeien op ramkoers in de Nederlandse politiek: Sharon Dijksma, Ton Elias, Erika Terpstra en reeds genoemde Linda Voortman. Wat wil het geval, gewaardeerde lezers? Ik had per ongeluk de fotobijschriften verwisseld waardoor Sharon Linda was geworden en vice versa. Ik antwoordde haar heel beleefd dat ze die blokkering op Facebook even had moeten melden en dat alle zeekoeien nou eenmaal op elkaar lijken. Wellicht zou het dragen van verschillende bikini’s een goede oplossing zijn om deze ongemakkelijke sirenia-verwisseling in de nabije toekomst te voorkomen, zo stelde ik, empathisch als ik ben, voor. Niets menselijks namelijk is mij vreemd en ik heb haar aangeboden dat ze een uur lang op mijn kosten een Oud-Hollandsche Gebakkraam mag plunderen. Enfin, waar was ik gebleven?
Raad die plaat: Sharon, Linda, Erika of tóch Ton Elias?
Ik heb gisteren in een select gezelschap de match Nederland-Mexico mogen bekijken en die schitterende ervaring wil ik met u in woord en beeld delen. Dat geeft mij meteen de gelegenheid om langs deze onsympathieke weg het misverstand uit de weg te ruimen dat ik sport haat. Tijdens mijn tropenjaren in het Midden-Oosten heb ik bijvoorbeeld vaak gewag gemaakt van het sterk in opkomst zijnde Arabische voetbal. Wellicht herinnert u zich nog mijn bloedstollende reportage in Harde Piemel over de legendarische wedstrijd tussen FC Palestina en Variétés-Club de France met Michel Platini, Maxime Bossis, Alain Giresse, Yannick Noah, Philippe Pétain en Ferdinand Walsin-Esterhazy. Een en ander vond plaats op 8 oktober 1993 in het kolkende Mohammed Amin-al Husseini-stadion in Jericho en uw nederige inkthoer/schrijvende aap was daarbij zij het met een flinke kater omdat kort daarvoor de Oslo-akkoorden waren ondertekend.
Tienduizend jonge mannen genoten van die inderdaad heerlijke bips van Yannick Noah tot scheidsrechter Anja Meulendijk een dubieuze penalty gaf aan FC Palestina. Mahmoud Jarad Sinno – wie kent hem niet – maakte de 1-0 waarop de uitzinnige massa het zand betrad en de wedstrijd gestaakt moest worden. Yannick Noah heeft een week niet kunnen zitten en een teleurgestelde Platini zei later dat de joden er achter zaten waarna hij onmiddellijk minister van Sportzaken is geworden van Qatar.
‘s Anderendaags ben ik naar Gaza afgereisd om verslag te doen van het vredesconcert van de zangeres Sapho, die zoals wij allen weten lesbisch, joods, Marokkaans en Frans is. Achtduizend testoronbommen (het concert was verboden voor meisjes) hadden zich verzameld in cultureel centrum In den Gevulde Jongensdadel. Sapho begon het concert met een liefdesliedje van Om Kolsoum en dat had ze beter niet kunnen doen! De spreekwoordelijke mohammedaanse beer was los! Wild begeesterde jonge mannen vol jarenlang opgekropt zaad vlogen het podium op. Anja Meulenbelt riep nog om dat Sapho lesbisch was en vernoemd naar de Griekse dichteres Sappho die toevalligerwijs ook van de verkeerde kant was maar het was al te laat. Ik zelf ben toen ook nog bijna ontknaapt in een kamelenabattoir maar dat geile verhaal houdt u dan nog te goed van mij want ik wil overgaan tot de orde van de dag: Nederland-Mexico. Ik zal u grappen met taco’s, Speedy Gonzalez en de Zangeres zonder Naam besparen, daar wemelt het al van op de internets. Pero bueno.
Ik was uitgenodigd door de Nederlandstalige Alzheimer Vereniging in de Algarve om als ceremoniemeester op te treden voor, tijdens en na de wedstrijd. Aanvankelijk wilde ik ook een stukje voorlezen uit eigen werk maar dat dat zou volgens penningmeester Willem de Ridder de aanwezigen enkel maar opjutten en aansporen tot baldadigheid en seksueel getinte uitspattingen waar de Portugezen in de regel niet van gediend zijn. De inheemse notabelen van het dorp waren ook uitgenodigd en reeds voor de match werd ik er door hen subtiel op gewezen dat de Portugese scheidsrechter Pedro Proença de Griekse beginselen is toegewijd en dat hij met name valt op kale, wat hysterisch aangelegde types zoals Robben ‘want die zijn zo lekker wispelturig in bed.’
Ik vond dat kinderachtige achterklap en heb ik gezegd een klacht in te gaan dienen wegens discriminatie van geaardheid bij Zijne Excellentie Frans Timmermans, hoeder der internationale tegennatuurlijkheid. Ik vond de wedstrijd best saai en ben daarom in de eerste helft even naar een leuke pot croquet wezen kijken van de Engelse Parkinsonvereniging. Na twee kopjes thee, die buiten mijn schuld om op mijn zondagse broek werden geserveerd, besloot ik weer terug te gaan naar de besloten bijeenkomst van de N.A.V.A. Wie schetst mijn verbazing toen ik vernam dat onze jongens achter stonden tegen die illegale bordenwassers! Enfin, ik besloot weer verder te gaan lezen in mijn gesigneerde verzamelde werk van José Saramago (lekker luchtig voor de zondagmiddag!) toen ik door Rui Costa, de voorzitter van de Lion’s van mijn dorp er op werd gewezen dat de reeds eerder genoemde scheids Pedo Proença steeds opvallend dicht bij Robben stond. En daar vloog onze Groningse ballerina door de lucht en was het een penantie! ‘Zie je wel, zei Rui, triomfantelijk, leer mij dat soort gasten kennen.’ Hij was wel zo sportief daar aan toe te voegen dat de Portugezen met mannen zoals Robben nu ook nog hadden meegedaan aan het toernooi.
De bruisende feestzaal
Enfin, Nederland door en dus een gekkenhuis hier, alsof de Dag des Oordeels was aangebroken. Ik hou niet zo van psychotische massa’s en al helemaal niet van opzwepende accordeonduo’s. Snel poetste ik dus de plaat, uiteraard wel nadat ik mijn dagtarief van 500 euro in mijn zak had gestoken. Mijn meisjes Raya, Tita en Jamba waren blij dat papa weer thuis was. Nu is er weer zo’n ellendige pot voetbal gaande en duik ik de bedstede in de hondekes, de enige beschaafde wezens in de barre Algarve. Het zijn zware tijden voor een intellectueel. Gelukkig heb ik de rechterhand nog!
terug naar de beschaving
