Hij maakte foto’s voor landelijke glossy’s. Voor reismagazines fotografeerde hij bergen en bruine beren in Canada. Hij vloog naar Kenia, sprak met de kleurige Massaï en schoot een prachtig groepsportret. Ik heb hem zelf zien hangen, die foto. Nicolas is zelfs een paar maanden oorlogsfotograaf geweest in Bosnië. Daar maakte hij een van de enige foto’s waarop de legendarische Russische schrijver Limonov en de leider van de Servische Bosniërs Radovan Karadzic samen te zien zijn. Nicolas kwam overal, ontmoette iedereen en had veel vrienden. Van kunstenaars, tot art directors en slanke figuren uit de mode industrie. Die vrienden heeft Nicolas niet verloren. Zijn baan wel.
Veel mensen denken dat koffie zetten iets is voor afgestudeerden in de geesteswetenschappen. Ze hebben heel idealistisch gekozen voor een studie antropologie of theater, film en televisiewetenschappen. Na hun studie kunnen ze geen baan vinden, en dus leren ze door: hoe je espresso’s moet maken bij een watertemperatuur van 85 graden Celsius. Nicolas besloot koffie te maken omdat hij moe was van het fotograferen. Hij wilde niet meer reizen.
Bleef liever op één plek. Met zijn vrouw. Met zijn dochtertje van drie. En het was in de freelance journalistiek, ook voor zo’n goede fotograaf als Nicolas, moeilijk om een jonge familie te onderhouden. Tijdens een van zijn laatste klussen, een fotoreportage van de hippe Portugese wijk in Montréal leerde Nicolas het vak, van een van de topbaristas van de hoofdstad van Québec.
Op een steenworp afstand van de Rotterdamse wijk Feijenoord staat nu Nicolas’ coffeeshop. Er is maar plaats voor twintig gasten, maar er staat ’s middags een rij van vijftig koffieliefhebbers. Onder zijn vaste gasten zijn veel fotografen, kunstschilders en wat aanrommelende romanschrijvers. In zijn coffeeshop hangen nu Nicolas’ foto’s in mooie houten lijstjes. Nog steeds heeft Nicolas mooie gesprekken. Met de kunstenaars die zijn koffie atelier bezoeken. Nicolas maakt foto’s van zijn creatieve gasten. Deze wil hij binnenkort op een blog zetten. Hij denkt er zelfs over om een eigen fotografie glossy te beginnen, met foto’s van Europese coffeeshops.
Nicolas’ gasten komen niet voor de goede koffie alleen. Ze komen voor Nicolas. Voor zijn verhalen. Voor zijn foto’s. Ze komen voor elkaar, omdat creatieve mensen elkaar inspireren. Nicolas vertelt over de bonen uit Rwanda, de koffie die op bergen van duizend meter in Midden-Amerika groeien. Nog steeds komt Nicolas overal. Nog steeds ontmoet hij de meest bijzondere mensen van de wereld. Nicolas is een ondernemer met hart en ziel. Hij is een levenskunstenaar.
Ondernemers zijn de kurk waar onze economie op drijft., zeker als het crisis is en de bank lastig doet. TPO doet daarom mee aan de campagne Doorgaan van De Amersfoortse, die ondernemers steunt met crowdfunding. En we vragen jou om ook mee te doen. Doe mee aan onze blogbattle ‘Doorgaan’ en steun ondernemers (en jezelf)!
