Waalwijk – Niels Aussems, al vier jaar ‘thuiszitter’, reageerde op mijn column Scholen houden deur potdicht voor slimme kneusjes.
Vooral de laatste zin sprak hem aan. “Verloedering van ons hoogste goed: educatie”.
Beste Journalist,
Morgen ( 3 juli ) wordt er in de Tweede Kamer in Den Haag gedebatteerd over de voortgang van de invoering van de wet Passend Onderwijs. Een unicum kan ik u zeggen! Alleen nog niet sterk genoeg tot uitvoering. Ik adviseer de Tweede Kamer ook tot uitstel van de invoering en met aanpassing te komen.
Namelijk het volgende:
– de onderwijsinstelling hoort zich aan te passen tot de individuele leerling.
– het voorgezet onderwijs moet de leerling sociaal klaarstomen voor het middelbaar beroepsonderwijs.
– het middelbaar beroepsonderwijs moet de leerling een praktische leerweg bieden. Dat veel meer motiveert en tegelijk werkervaring geeft.
– er moet vooral niet naar de label van de leerling gekeken gaan worden, maar gebouwd gaan worden op het talent van de leerling. De label is een gebruiksaanwijzing voor zijn/haar omgeving en de persoon zelf. Dus geen toegangskaartje tot een school!
– een landelijke richtlijn om te voorkomen dat de leerling alsnog ver moet reizen voor de juiste zorg.
– om de leerling tot zijn/haar doel te brengen moet er goed samengewerkt worden met de gemeente, ouders, scholen en bedrijven.
– bedrijven moeten niet verplicht worden tot het aannemen van arbeidsgehandicapten. Maar eerst goed geïnformeerd worden over deze doelgroep en bijkomende voorzieningen. Deze verantwoordelijkheid ligt bij de gemeente en belangenbehartigers van deze doelgroep.
Op dit moment word er alleen maar onnodig veel zorgen gewekt. Deze doelgroep heeft op korte termijn duidelijkheid en structuur nodig. Ik vind het dan onverantwoord wat er nu gebeurd. Iedereen is nu ten einde raad.
Graag zou ik willen dat een column hierover word uitgebracht om de Tweede Kamer in Den Haag wakker te schudden. Het voelt nu alsof we niet serieus worden genomen en komt het maar niet tot echte verbetering. Uit verschillende onderzoeken heb ik gemerkt dat dit al in 1990 bekend was en in 2001 dit onderwerp ter sprake is gekomen. Anno 2014 is er nog steeds niks verbeterd. Oorzaak: te weinig expertise, stugge mensen in de top, focus op Europa en bezuinigingen. Kort samengevat: werken als een kip zonder kop.
Niels voert dus actie.
Omdat hij niet gelooft in de nieuwe wet voor Passend Onderwijs, die ervan uitgaat dat “gewone, reguliere” scholen in staat zouden zijn om kinderen met een beperking of achterstand goed onderwijs te geven. Bovendien weigeren nu dus al een aantal scholen om jongeren zoals Niels op te nemen.
Om hierin verandering te brengen ziet Niels maar één uitweg. Zelf Minister van Passend Onderwijs worden, dus schreef hij een brief aan “Hare” Majesteit. (pdf) Maar met een beetje geluk komt zijn schrijven ook wel bij de koning terecht.
Niels eindigt zijn brief met zijn ambities:
Mijn motivatie tot het toetreden tot deze functie is zeer hoog omdat ik zelf als geen ander weet hoe het is om iets te hebben en zonder een toekomstperspectief thuis te zitten. Gelukkig zit ik niet stil en ben ik momenteel aan het participeren in een startende internetbedrijf. In mijn vrije tijd hou ik mij graag bezig met mijn passie voor fotografie en het organiseren van evenementen. Ik zal het een eer vinden om eens een dag samen met Dhr. van Vollenhoven de natuur in te gaan om foto’s te schieten. Graag kom ik langs voor een nadere kennismaking! In afwachting op uw reactie,
Met vriendelijke groet,
Niels Aussems
“Ik zit nu vier jaar thuis met een Wajong-uitkering. Ik leef met het label dat er iets mis is met mij, terwijl er aan mijn talent voorbij wordt gegaan. Mijn broer en zus roepen ‘ga toch werken, man’ als ze boos op me zijn of gaan er blind vanuit, dat ik het huishouden wel doe, omdat ik toch niks te doen heb.”
“Tot mijn vierde hoorde ik niet of nauwelijks. Oorpijn bepaalde mijn leven. Verder was ik heel scheel en had ik x-benen. Mijn benen weken 27 centimeter van elkaar. Vanaf mijn vierde zat ik op een medisch kinderdagverblijf en tot mijn achttiende in het speciaal onderwijs. Inmiddels was er PDD-NOS, dyslectie en dyscalculie bij mij geconstateerd, maar met mijn verstand en talent is niks mis. Ik wil graag accountmanager worden, want vanaf mijn elfde organiseer ik al evenementen en feesten. Ik ben bezig geweest om een vakantiesite op te zetten voor mensen met een beperking, die naar aangepaste accommodaties kunnen. Dus eigenlijk iets nieuws naast Stichting De Zonnebloem. Daar was volgens mij een markt voor. Ik heb zelfs met directeuren van touroperators Belvilla, Peter Langhout Reizen en Oad om de tafel gezeten om bij hen accommodaties in te kopen. Door de bezuinigingen op de AWBZ is het plan afgeschoten. Ik heb me wezenloos gesolliciteerd, maar wordt overal afgewezen. Geen opleiding, want een praktijkopleiding zoals ik die heb gevolgd, heeft geen enkele waarde. Ondanks mijn salestalenten word ik nergens serieus genomen. Bovendien wil ik fotograaf worden. Ik heb als vrijwilliger veel ervaring opgedaan bij een jongerencentrum, eigenlijk ben ik al een lokale, bekende fotograaf in Waalwijk. Door mijn handicaps ben ik verdacht en krijg ik geen enkele kans”.
“Naar het MBO kan ik niet, omdat je daar met minimaal niveau-1 mogelijk aan een baan kan komen, maar dat red ik niet, omdat ik praktijkgericht ben. Als ze de theorie voor mensen zoals ik nu eens lichter zouden maken, met meer aandacht voor de praktijk, zouden er ook voor mij kansen zijn. De Wet Passend Onderwijs voorziet daarin niet.”
“Ieder kind heeft recht op goed onderwijs, maar in de praktijk werkt het anders.
Paul Rosemöller van de VO-raad is het met mij eens. Ik maak deel uit van een grote groep lotgenoten die heel graag auteur/spreker/docent Ken Robinson willen uitnodigen. Hij heeft een goede visie op het verschil tussen iemand ‘labelen’ of juist iemands talent onderkennen.”
“Alleen voor echt zware gevallen is nog extra geld en apart onderwijs. Zolang je bij Jeugdzorg nog het label krijgt dat je iets mankeert, kom je niet aan de bak.
Ik pleit dus voor meer aansluiting op de praktijk, zodat ik wél naar het MBO kan.
Nu zit ik al vier jaar thuis met een uitkering. Ik kan momenteel gewoon niet bouwen. Mijn relaties gaan daarop stuk en op jezelf gaan of een auto rijden kost veel geld. Al met al een lastig pakket”.
“Niet alleen de overheid is de boosdoener, maar het ligt ook aan de taboe’s in onze samenleving. Als ik MBO heb gedaan, moet jij dat toch ook kunnen? Oftewel het blijven vasthouden aan het onderwijssysteem van dit moment. Ik voel een kloof met de bange schijterds, die angst hebben voor verandering. Vergeet niet, op school krijg je alleen maar leerstof voor een bepaald beroep dat je uiteindelijk zelf in de praktijk moet brengen. Zelf ben ik autodidact. Geef mij een camera en ik ken na een week alle foefjes. De volgende stap is dan de belichting, poses en andere zaken, die naast toestelkennis om de hoek komen kijken”.
“In het gewone, reguliere onderwijs kunnen de leerkrachten niet met jongeren zoals Niels omgaan. Ze houden geen rekening met zijn sociaal, emotionele ontwikkeling, dus verzuipt ie daar. Ze leggen alleen maar de nadruk op zijn beperkingen, terwijl hij barst van het talent en ambities”.
