De veertigste editie van Rock Werchter werd dankzij een veelbelovende line-up dit jaar al in februari uitverkocht. Dit is uitzonderlijk voor het Belgische festival, dat elk jaar omstreeks begin juli plaatsvindt tussen de plaatsjes Werchter en Haacht. Het festival is inmiddels uitgegroeid van traditioneel rock- en metal georiënteerd naar een commerciële publiekstrekker. Desondanks blijft Rock Werchter haar authenticiteit en gemoedelijke sfeer behouden, zowel in de brandende zon als in de stromende regen. Door wat technische problemen (de mail met deze tekst die niet aankwam) mocht het even duren, maar dit was Rock Werchter 2014.
Sinds een aantal jaar biedt Werchter fanatiekelingen de mogelijkheid om een dag eerder op het terrein te arriveren. De traditionele woensdagavond, waarop er geen optredens plaatsvinden, biedt ruimte voor eventuele pre-party’s, uitgebreide kampeervoorbereidingen en ontmoetingen met andere festivalgangers. In 2014 opent Rock Werchter voor het eerst The Hive, een camping die onder eigen beheer valt van het festival. Hier vind je uitgebreidere faciliteiten, extra feestjes en dit jaar ook de uitzendingen van het WK-voetbal op groot scherm.
Voor wie even aan de festivalbubbel wil ontsnappen en tevens de lokale sfeer wil proeven, is café de Glazen Boterham in Werchter – piratenthema en ‘instant soep’ incluis – een ideaal toeverlaat. Hier vind je de perfecte mix van classic rock-hitjes en authentieke stamgasten. Er valt eveneens goed te socializen met werknemers van Rock Werchter die in deze kroeg op woensdagavond ritueel Stella’s achterover slaan en waar je later op het festival nog wat aan kunt hebben. Een gouden tip.
Werchter 2014 wordt geopend door Radkey, een band die bestaat uit drie minderjarige broers en zichzelf zeer passend classificeert als ‘grunk’, een mix van grunge, punk en garage. De band trekt ondanks hun relatieve onbekendheid een redelijk groot publiek en weet met haar puberale enthousiasme en ruige gitaarsolo’s het publiek goed warm te maken.
Overlappend spelen The Wombats in een andere festivaltent een matige show, die desondanks een groot publiek lokt. Het Engelse bandje Bombay Bicycle Club is hierna een welkome verrassing. De band stond in 2012 ook al op het festival en maakte toen een kinderlijke en onzekere indruk. Twee jaar later lijkt de band volledig getransformeerd en weet het publiek ondanks de bloedverziekende 28 graden te laten springen. Een ander pareltje is London Grammar. De stem van zangeres Hannah Reid is opvallend helder en dringt door tot op het bot. Dit gecombineerd met haar zichtbare nervositeit en fragiele voorkomen maakt het kippenvel-gehalte van de band bijna onhoudbaar hoog.
De headliners van de eerste dag bestaan uit de Dropkick Murphys, Placebo en Metallica. Eerst- en laatstgenoemde zijn graag geziene gasten op Werchter en trekken ook dit jaar weer het traditionele oudere rockerspubliek. De eerste dag wordt mooi afgesloten door Skrillex die met zijn aanstekelijke mix van futuristische dubstep en kleurrijke visuals (duidelijk geïnspireerd door de internetgeneratie – Nyan Cat en verschillende memes en Whatsapp emoticons passeerden de revue) het gehele veld aan het dansen krijgt.
Dag 2 was een goede dag voor neppe hipstermeisjes en heimelijke liefhebbers van bubblegum pop en zwijmelmuziek. Denk hierbij aan Ellie Goulding, Paolo Nutini, George Ezra en Jack Johnson. The 1975, een vrolijke ‘indie’ band en de openingsact van de dag, trekt dankzij mooiboy frontman Matthew Healey en het One Direction-esque geluid louter verliefde pubermeisjes, maar geeft desondanks een leuk achtergrondgeluid voor wie wil bijbruinen in het gras.
The Naked and Famous, electro indie uit Nieuw-Zeeland, geeft daarentegen een meeslepend goede show weg. De hits Punching in a Dream en Young Blood worden door het gehele publiek meegeblèrd en zorgen dankzij de glasheldere stem en het keiharde enthousiasme van zangeres Alisa Xayalith voor de nodige zweetdruppels binnen de festivaltent.
Voor wie toch nog steeds meer behoefte heeft aan poppy dancehits is er Ellie Goulding. De Britse zangeres positioneert zich al headbangend en gillend met een gitaarvormige bindi – een soort muzikale chakra?- op haar voorhoofd, als een ware rockchick op het podium. Dit vormt een schril en enigszins pijnlijk contrast met haar girly hits als Anything Could Happen, Lights en Burn. Het festivalterrein wordt hierna getergd door een hevige regenbui waardoor optredens van onder andere de Crystal Fighters en de Eels vrij letterlijk in het water vallen.
The Arctic Monkeys zorgen voor een mooie afwisseling. De band staat op het hoofdpodium en speelt bijna hun gehele nieuwe album, AM, met hier en daar een paar gouden hits als Brianstorm en I Bet That You Look Good on the Dancefloor. Ze krijgen ondanks de zware regen het hele veld gevuld. Alex Turner, de arrogante frontman van de Arctic Monkeys, kamt tijdens het optreden hinderlijk vaak zijn haar en doet jammer genoeg weinig moeite om contact te maken met het publiek.
Major Lazer – bekend van Bubble Butt en nul subtiliteit – sluit de dag af met een overvloed aan trillend vlees en harde beats. Hoogte/minpuntje is wanneer de groep een willekeurige festivalganger – type zeventienjarige jongen die voor het eerst naar een festival mag van zijn moeder – het podium op trekt, aan de grond vastbindt met tape en trakteert op een lapdance. Sportief is deze jongen gelukkig wel als hij later door Major Lazer himself voor het blok wordt gezet en wordt gevraagd om voor het publiek te dansen. Een zenuwslopend einde van de avond, zowel voor deze jongeman als voor degenen die een neiging hebben tot plaatsvervangende schaamte.
Door de programmering van het WK-voetbal heeft Werchter op zaterdag te kampen met een aantal organisatorische problemen. Zo wordt bijvoorbeeld de band Triggerfinger op verzoek verplaatst naar een ander tijdstip in verband met de wedstrijd België – Argentinië om 18.00 uur. Ook wordt om niet nader gespecificeerde redenen de groep SBTRKT afgelast. Een mooier gevolg van de WK-programmering is dat het gehele festival ongeveer 60% oranje en 40% rood is gekleurd. Opvallend doch separatistisch detail is dat veel van de Nederlandse festivalgangers uit solidariteit een Belgisch vlaggetje of rood accessoire ergens op hun lichaam hebben, terwijl de Belgen het toch wel erg leuk blijken te vinden om heel hard ‘COSTA RICA COSTA RICA!’ te scanderen naar in oranje gehulde passanten.
De tweede dag wordt geopend door Kodaline, een indierock band uit Dublin. De lucht is tijdens het optreden onheilspellend grijs en dit wordt perfect gecomplementeerd door het melancholische geluid van Kodaline. De hit All I Want zorgt voor collectief kippenvel en heeft een Jezus-achtig effect op een bepaalde festivalgangster: zij staat spontaan op uit haar rolstoel en begint mee te zwaaien. Kodaline wordt opgevolgd door de Amerikaanse indie groep Haim. De band, bestaande uit drie zusjes en een drummer, weigert als girl band te worden weggezet en dit maken zij op Werchter meer dan waar. De akoestiek van de groep komt in de buitenlucht goed tot zijn recht en Haim zet met haar heftige gitaar riffs en prachtige stemgeluid een geweldige show neer.
De wedstrijden van de Rode Duivels en het Nederlands elftal zorgt voor een vrij grote leegloop in de avond. Beide wedstrijden worden binnen op groot scherm uitgezonden en veel festivalgangers besluiten om Pearl Jam, The Pixies en The Black Keys over te slaan om de wedstrijden te kunnen zien.
De laatste dag brengt een mooie mix van verschillende genres. Zowel zwaardere rock bands als Reignwolf en softere bands als Kings of Leon en Babyshambles worden afgewisseld met dance acts als Rudimental en Chase and Status. Ook het singer songwriter genre is goed vertegenwoordigd met acts als Birdy, Passenger en Lykke Li.
Babyshambles geeft een onderhoudend optreden weg. Zanger en gitarist Pete Doherty is ladderzat (als altijd) en dat draagt in dit geval alleen maar bij aan de entertainment waarde van het optreden. De band maakt tegen alle verwachtingen in het gehele ingeroosterde uur vol en de zanger neemt een paar keer tussen de nummers door flink de tijd om het publiek met dubbele tong te voorzien van zijn poëtische inzichten over het leven. De voorste rijen zijn afgeladen met krijsende vrouwelijke fans, waarvan opvallend veel bordjes met ‘Pete, fuck me forever’ (refererend aan het bekendste nummer van de band, Fuck Forever) omhoog houden. De reactie van Doherty is aandoenlijk: ‘Nah, I’ve got a girlfriend.’ Aan het einde van het optreden weigert Doherty het podium te verlaten en moet hij door een medewerker van het festival van het podium worden geëscorteerd. Hierna komt hij nog een paar terug om over het podium te skateboarden.
De regen komt op de laatste dag met bakken uit de lucht vallen maar dat maakt voor de bezoekers van de dance-act Rudimental niets uit. De groep lijkt het op het podium oprecht leuk met elkaar te hebben en dit heeft een aanstekelijk effect op het publiek. Ook lijkt de buitenlucht de muziek te versterken. Het nummer Feel the Love brengt zelfs de festivalmedewerkers aan de randen van het hoofdpodium tot dansen.
MGMT speelt die avond ook en is vele malen rustiger maar daarom niet minder innemend. De band biedt precies de goede afwisseling van bombastische hits zoals Time to Pretend en Electric Feel en hun meer ingetogen oeuvre. De psychedelische visuals waar de band bekend om staat en de ondergaande zon buiten de festivaltent hebben een surrealistisch en bijna drogerend effect op het publiek.
Rock Werchter 2014 wordt afgesloten door huisspecialiteit Stromae, die veelal geroemd wordt om zijn optredens. De verwachtingen zijn bij aanvang dan ook redelijk hooggespannen. Ze worden snel waargemaakt. Het veld om het hoofdpodium staat van begin tot eind vol en Stromae krijgt het hele publiek aan het dansen. Hij praat veel tegen het publiek tijdens zijn optreden en grijpt elke kans aan om zijn liefde voor België uit te drukken. Grappig is dat hij Vlaams en Frans door elkaar heen praat. De mix van indrukwekkende en theatrale dansmoves en aanstekelijke hits (Formidable, Alors on danse, Papaoutai) maakt Stromae tot een waardige afsluiter. Na Stromae blijven veel festivalgangers nog even hangen in de hoop op vuurwerk. Dit laat niet lang op zich wachten en het heeft een verbroederend effect. Lallend glibberen de festivalgangers door de modder terug naar hun tent.
