Een grasmat, een bal, twee netten: meer is het niet. Maar zoveel meer is het geworden. Nederland is er kapot van. De afgelopen weken werd Oranje door de Duitse pers de wereldtitel toegedicht. Het liep anders.Nu staat die Mannschaft in de finale.
En Nederland niet. Voor Oranje en ‘magiër’ Louis van Gaal geen Happy End. Die Welt was duidelijk: Nederland was in een ‘Tal der Tränen’ gestort. Helemaal onterecht werd dit niet gevonden, de verhoudingen waren nu eenmaal gelijk. Het grootste boulevardblad van Europa sloot zich daarbij aan. Het was 120 minuten lang ‘Grusel-Fußball’. Gapen in plaats van een Gala. Bild had dan ook de indruk dat zowel Nederland als Argentinië liever nu wilde verliezen, dan zondagavond tegen Duitsland met een 7-0 achterstand van het veld te lopen. Dat is dan wel weer grappig.
Beter dan Brazilië
De Frankfurter Allgemeine Zeitung maakt wat dat betreft zijn naam van kwaliteitscourant waar door de gehele halve finale via zogenaamde hittepatronen te analyseren. De conclusie? Beide teams hebben elkaar met de hoogste concentratie het voetballen onmogelijk gemaakt, ‘in seiner Geometrie nahezu perfekte Quadrat’. Toch moet de Frankfurter Allgemeine met pijn in het hart vaststellen dat Argentinië terecht heeft gewonnen. Het spel speelde zich iets meer af op de Nederlandse helft.
Die Zeit spreekt daarom van een al gewonnen finale. Na deze wanvertoning hoeft die Mannschaft voor niemand bang te zijn. Een 7-1 zal het in de finale echter niet worden. Al na enkele minuten werd duidelijk dat zowel Nederland als Argentinië beter kunnen verdedigen dan Brazilië. Een compliment dat we op waarde weten te schatten.
Cultuurhistorische kanttekeningen
Enige teleurstelling in het spel van Oranje ontwaren we wel in de kolommen van Die Zeit. ‘Met alle liefde: het spel dat we van Nederland kregen voorgeschoteld was geen delicatesse. Het was een frikandel, maar geen frikandel speciaal. Alles wat maar enige smaak bracht, de uien, mayo, ketchup, ontbrak in de halve finale.’ Sicherheit was het nieuwe Hollandse devies, maar wel sobere veiligheid. Dat tien minuten voor het einde van de reguliere speeltijd Nederland nog geen schot op doel had gelost, deed Die Zeit dan ook pijn: ‘0 Torschüsse zu Buche, in Worten: NULL!’
Het defensie spel van Oranje werd zelfs cultuurhistorisch geduid. De drang naar veiligheid werd als een natuurlijke houding beschreven in tijden van gevaar. Voor een natie die al eeuwen in strijd is met de woeste zee is de angst voor een gat in de verdediging altijd aanwezig. ‘Defensive totaal ’ als de keerzijde van de vrijzinnigheid en liberalisme in de polder. Alle progressiviteit kan immers in een klap worden weggevaagd. ‘Defensive ist eben die Kehrseite von Freigeisterei.’
Wat dat betreft moeten we als Nederlanders de uitschakeling ook niet te zwaar opnemen. Onze oosterburen merken terecht op dat Oranje niet meer was dan een ‘Übergangsmannschaft’. Van Gaal had er alles uitgehaald, misschien wel meer dan dat. ‘Aber seien wir ehrlich: Gegen die Deutschen in Brasilien-Form hätten sie ohnehin keine Chance gehabt.’
Een geruststellende gedachte.
