Sinds de stormachtige opkomst van de Lijst Pim Fortuyn, Trots op Nederland en de Partij voor de Vrijheid is het politieke landschap totaal versnipperd. Het heeft het land instabiel gemaakt en de toekomst onduidelijk. Beslissingen worden nauwelijks nog genomen, uit angst dat kiezers massaal over stapten naar de grootste schreeuwer.
Tot voor kort was de prijs voor beste oppositiepartij ontegenzeglijk weggelegd voor de PVV. De anti-islambeweging houdt er op z’n zachtst gezegd nogal discutabele ideeën op na, maar de manier waarop Geert Wilders oppositie voert is onnavolgbaar. Zelfs voor het CDA, dat na de verkiezingen van 2010 klap na klap te verwerken kreeg. De christen-democraten verloren veel kiezers aan de PVV. Zoveel zelfs, dat rustig kan worden gesteld dat het CDA de PVV in leven houdt. De christen-democraten beseften zich dat terdege en probeerden daarom de ontevreden CDA kiezer terug te halen door een samenwerking aan te gaan met de PVV: het zogenaamde inkapselen. Dat mislukte, wat Geert Wilders laat zich niet temmen.
Nu het CDA ook dáár achter is, probeert men een kopie van D66 te worden, afgemaakt met een vleugje VVD. Het CDA was decennia lang tegenstander van de gekozen burgemeester, maar leek dit voorjaar ineens gedraaid toen de partijleiding zag dat steeds minder burgemeesters van CDA-huize waren. VVD, PvdA en in mindere mate D66 hadden dat stokje overgenomen. Daarna kwam het afschaffen van accijnzen voor tankhouders in de grensstreek. De nieuwste vinding is lagere belastingen. CDA wil een kleinere overheid en geen belastingverhogingen meer: no higher taxes!
CDA doet daarmee voorkomen alsof belastingen helemaal niet nodig zijn. Alsof we kunnen leven in een land waar alles gratis is. Het trekt veel kiezers aan, maar het is kiezersbedrog van het reinste soort. Alleen belastingparadijzen als Monaco en Liechtenstein kunnen op deze manier opereren. Om van Nederland een tweede Zwitserland maken is een nobel streven van het CDA, maar een utopie en ook dat weten ze bij het CDA. Feitelijk neemt het CDA met de lagere belastingen-politiek de plek in van de VVD, die ook een kleinere overheid wil, waardoor belastingen omlaag kunnen. Het is onzin en dat weet de partijleiding van het CDA ook wel. Het is een waardeloos verhaal zonder enige grond, want de christen-democraten weten ook wel dat wegen moeten worden onderhouden, scholen gebouwd en uitkeringen verstrekt en dat gebeurd allemaal van belastinggeld.
Maar de roep om lagere belastingen trekt argeloze kiezers aan die genoeg hebben van dit kabinet. Kiezers die de oorzaak van al deze ellende maar niet onder ogen willen zien. Gewoonweg omdat het CDA die ellende ook niet wil laten zien. Ellende verbergen voor het oog van de buitenwereld is de katholieke kerk niet vreemd. Het CDA, waar de katholieke kerk decennia lang een behoorlijke invloed had, heeft deze bespottelijke houding meegenomen in het bedrijven van politiek.
Het CDA realiseert zich onvoldoende dat ze de hoofdschuldige is van de hele financiële puinhoop die PvdA en VVD nu proberen op te lossen. Het CDA had zo’n enorme hang naar de macht dat zelfs samenwerking met een zootje ongeregeld als de LPF of een ongeleid projectiel als Geert Wilders tot de mogelijkheden behoorde. Om de VVD een hak te zetten heeft het CDA eraan meegeholpen banken en verzekeraars de vrije hand te geven. Omdat er minder regels waren waaraan de banken en verzekeraars zich hoefden te houden hadden die de vrije hand. Het kapitaal regeerde dit land. Het CDA mocht dan wel de grootste partij van het land zijn, maar het regeerde nauwelijks. Het liet zich leiden door de waan van de dag.
Eerst het geld, daarna door de LPF en daarna door Geert Wilders’ PVV. Het CDA heeft tot aan de verkiezingen van september 2012 nooit stelling durven nemen tegen de verschrikkelijke ideeën van de PVV; het scheiden van blanken van mensen met een ander kleurtje of geurtje. Het is een teleurstellende houding van een partij die pretendeert een brede volkspartij voor iedereen te zijn. Het CDA heeft zich met deze houding niet alleen totaal ongeloofwaardig gemaakt, maar ook overbodig.
Deze houding heeft Nederland niet alleen in de achteruit stand gezet, maar ook veel geld gekost. Geld in de zin van geen of slecht uitgevoerd beleid of beslissingen op de lange baan schuiven. Door problemen niet aan te pakken, maar er omheen te draaien. Door de ogen te sluiten alsof het niet bestond. Het zorgde voor en instabiel land dat op tal van terreinen de koppositie in de wereld verloor. Onder het CDA is het poldermodel bijvoorbeeld hardhandig de nek om gedraaid. Uit angst kiezers te verliezen aan de mateloos populaire LPF (en diens opvolger PVV) werden onder regie van het CDA nauwelijks knopen doorgehakt. Blijkbaar heeft het CDA daar nauwelijks van geleerd.
