Deze week kwam een van de lekkerste mannen ter wereld uit de kast: Ian Thorpe, vijfvoudig zwemkampioen uit Australië, maar inmiddels al jaren in de problemen door drank en depressies. Hij durfde vijftien jaar lang niet toe te geven dat hij op mannen valt.
Als zo’n waanzinnig aantrekkelijke man homo is, zou dat voor homo’s reden voor feest moeten zijn. Maar nee dus. Er verscheen een zure oproep aan alle bestuurders in de sportwereld om homoseksualiteit bespreekbaar te gaan maken. Want Ian Thorpe heeft toch zeker wel bewezen dat er een groot probleem is in de sportwereld. Er worden te veel drempels ervaren om uit de kast te komen en voor jonge homo’s is de sportvereniging vaak geen veilige plek.
U kent deze riedel wel van allerlei campagnes. De KNVB heeft zelfs een workshop ontwikkeld om homoseksualiteit bespreekbaar te maken en NOC*NSF heeft er een alliantie voor opgericht. Arie Boomsma deed ook al een duit in het zakje. Want het is een schande dat er wordt gezwegen over homoseksualiteit. De homojongeren hebben er elke dag last van!
Deze pogingen om homoseksualiteit bespreekbaar te maken zijn ongetwijfeld goed bedoeld. Maar ze geven blijk van een hele eenzijdige, benauwde visie, namelijk dat homoseksualiteit altijd in elke context besproken moet kunnen worden en dat alle homo’s altijd dezelfde behoefte hebben aan openheid. Zou het?
In deze visie is zwijgen over homoseksualiteit een probleem. Maar zwijgen is vaak gezond. Sterker nog: er zijn heel veel homo’s die het heerlijk vinden niet de hele dag over hun coming-out te hoeven praten. Voor hen – en voor heel veel hetero’s – betekent stilte niet intolerantie of gebrekkige acceptatie, maar dat homoseksualiteit geen issue is. Praten maakt het een issue.
Misschien begrijp ik hier niets van omdat ik nooit op een sportvereniging heb gezeten. Ik zat wel op scouting. Daar waren geen homo’s en we spraken nooit over homoseksualiteit. Het bestond daar niet. De homolobby probeert iedereen aan te praten dat dit soort situaties eigenlijk problematisch zijn, maar niemand had ergens last van. Ik zat in ieder geval niet te wachten op een gesprek over homo’s want daar wilde ik graag zelf eerst zeker van zijn. Ook niet toen ik daar op mijn veertiende heel zeker van was.
Ik ben niet de maat der dingen. Maar achteraf herdefinieert de homolobby mijn scoutinggroep als een ‘onveilige omgeving’. Dat is een schadelijke suggestie. Achteraf doen mensen het altijd fout als ze niet genoeg over homoseksualiteit praten. Maar ik kan uit acht jaar scouting geen enkel incident noemen waaruit ook maar vaagjes bleek dat homoseksualiteit voor iemand een probleem was. En toch zat de scoutinggroep kennelijk fout, net als zwijgende voet- en basketballers die zich richten op de sport.
Ian Thorpe is nu aanleiding voor sportbestuurders om weer op te roepen om homoseksualiteit bespreekbaar te maken. Maar wat als daar geen aanleiding voor is? Als er iemand uit de kast komt bij korfbal, is er een reden. Als de zus van de keeper met een vrouw gaat trouwen ook. Als iemands ouders in scheiding liggen omdat vader er met de buurman vandoor is eveneens. Maar daarbuiten is al deze aandacht geforceerd en werkt die veel kasthomo’s juist op hun zenuwen.
Chris Aalberts is auteur van Achter de PVV: waarom burgers op Geert Wilders stemmen.
